องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 586

เมื่อถึงกลางดึก ซือหม่าเหย่แห่งเทือกเขาชิงเฟิงก็ได้รับข่าวคราวจากฮูเถี่ยถู

“ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์จี้จงชิงได้นำทหารหนึ่งแสนคนออกจากเมืองเฟิงหั่วแล้ว และได้มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน? คิดจะทำอะไรกันแน่?”

ซือหม่าเหย่รู้สึกตกใจขึ้นมากะทันหัน

ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ นำทหารออกไปหนึ่งแสนคนเพื่ออะไร?

ซือหม่าเหย่อยากจะไปหารือกับซือหม่าชิงอวิ๋นลุงของตน แต่ตอนนี้ซือหม่าชิงอวิ๋นยังไม่ได้สติ แพทย์ทหารบอกว่าเขาได้รับบาดเจ็บภายในอย่างรุนแรง ต้องรอให้ฟื้นขึ้นมาด้วยตนเอง แต่โชคดีที่ชีพจรยังเต้นปกติ

แต่ซือหม่าชิงอวิ๋นยังไม่ฟื้น ก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ซือหม่าเหย่จึงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

“ไม่ว่าอย่างไร นี่เป็นโอกาสครั้งสำคัญ!” ซือหม่าเหย่กัดฟันฉับพลัน

ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมกองทัพเจิ้นเป่ยถึงได้นำทหารออกจากเมื่องเฟิงหั่วอย่างอึกทึกครึกโครม มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน แต่บัดนี้เมืองเฟิงหั่วต้องเสียเปรียบอย่างแน่นอน!

ถ้ามีกองทัพใหญ่บุกเข้าทางใต้ สามารถจะทำลายเมืองได้เลย!

ซือหม่าเหย่ได้สั่งการให้เหล่านักรบกับแม่ทัพมารวมตัวกันทันที ดูว่าจะฉวยโอกาสอันดีงามเช่นนี้ไว้หรือไม่!

“ไม่ได้! ฮูเถี่ยถูจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต ไม่แน่ว่าอาจจะส่งข่าวเท็จมาก็ได้!”

“จริงด้วย มีความเป็นไปได้!”

“ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ ก็ต้องรอให้หน่วยสอดแนมของพวกเรากลับมาก่อน แล้วค่อยทำการตัดสินใจ!”

“พูดได้ถูกต้อง ถ้ามีกองทัพกองทัพเจิ้นเป่ยหนึ่งแสนคนออกจากเมืองจริงๆ หน่วยสอดแนมของพวกเราก็ต้องรู้เห็นแน่นอน คงจะกลับมารายงานให้ทราบอย่างเร่งด่วน!”

“ข้าคิดว่าฮูเถี่ยถูไม่ได้พูดปด เพราะเรื่องนี้ไม่มีผลดีอะไรต่อเขา อีกอย่างถ้ามัวแต่รอข่าวจากหน่วยสอดแนม เกรงว่าพรุ่งนี้ถึงจะสามารถเดินทัพได้…โอกาสดีก็จะผ่านพ้นไป จะให้กลายเป็นเช่นนี้ไม่ได้! ข้าคิดว่า จะต้องตัดสินใจตอนนี้เลย!”

“จริงด้วย! เวลาไม่เคยคอยใคร ถ้าต้องการฉวยโอกาสอันดีในครั้งนี้ไว้ พวกเราก็ต้องออกรบตอนนี้เลย!”

“ไม่ว่าตาเฒ่าจี้จงชิงจะมีแผนการอะไร เวลานี้เมืองเฟิงหั่วคงไม่มีทางรวบรวมทหารหนึ่งแสนคนออกมาได้! ข้าคิดว่า ควรจะออกรบเวลานี้เลย!”

“…”

แม่ทัพในค่ายทหารและทหารติดตามแต่ละคนพากันแสดงความคิดเห็น เมื่อผ่านการพูดคุยปรึกษาหารือ แต่สุดท้ายแล้วก็มีความคิดเห็นที่ไม่ตรงกัน

ซือหม่าเหย่ฟังแล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้ว

สิ่งที่พวกเขาหารือกันก็คือเรื่องที่เขากังวลใจ ฉะนั้นจึงไม่กล้าตัดสินใจตามลำพัง ตอนนี้ทหารที่อยู่ใต้บัญชาของเขา ถ้าลุงของตนไม่สามารถปกครองทหารได้อีกเขาก็จะกลายเป็นแม่ทัพที่ยศสูงที่สุด!

แต่ทว่า ขนาดลุงของตนยังพ่ายแพ้ให้กับจี้จงชิงมาแล้วหลายหน ตนเองจะสามารถทำได้ดีกว่าลุงของตนอีกหรือ?

นั่นคือเรื่องที่เป็นไปไม่ได้!

ตอนนี้ตนเองยังไม่สามารถเทียบเคียงกับลุง

เขารู้อยู่แก่ใจของตนเอง!