องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 594

เมื่อผู้นำห้าได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เต็มไปด้วยความลำบากใจ แต่เพียงครู่เดียวเขาก็เอ่ยด้วยท่าทีของผู้ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยคุณธรรม

“พี่สี่ พี่เข้าใจพี่สามผิดไปแล้วจริง ๆ ตอนนั้นหากมิใช่เพราะว่าพี่สามรู้จักเจรจาต่อรอง จอมทัพของกองทัพเจิ้นเป่ยนั่นยังบอกด้วยซ้ำว่าจะสังหารพวกเราทิ้งเสีย !”

“พวกท่านไม่รู้อะไร คาราวานพ่อค้าที่คราวก่อนพี่ใหญ่ให้พวกเราไปปล้น หญิงสาวในกลุ่มนั้นที่หนีไปได้ ก็คือเมียของเขา เราไปยุ่งกับเมียเขา แล้วเขาจะยอมปล่อยพวกเราไปได้ง่าย ๆ เชียวหรือ ?”

“ใช่แล้วพี่ใหญ่ ตอนนั้นหากมิใช่ว่าข้ารู้จักพูดจาหว่านล้อม เขาคงฟันท่านเข้าไปเต็ม ๆ แล้วละ” ผู้นำสามเองก็รีบสำทับตามเช่นกัน

สองพี่น้องที่ไร้ซึ่งสายเลือดเดียวกัน สบตากันอย่างรู้ใจ ต่างก็นึกพอใจในผลลัพธ์นี้อยู่ลึก ๆ เรียกได้ว่าสานสัมพันธ์กันตรงนี้เลย

ภายในใจของผู้นำห้านั้นเต็มไปด้วยคำว่าช่วยไม่ได้

ใครใช้ให้เมื่อดับโคมไฟแล้ว ท่าทีพี่สามของตนเองในยามกลางวันที่ไม่อาจทนมองได้ กลับมีเสน่ห์ขึ้นมาจนยากลืมเลือนในยามค่ำคืนเช่นนั้นกันเล่า

ที่สำคัญเลยคืออารมณ์และสัมผัส ยามเคล้าคลึงมันช่างได้จังหวะและความโดดเด้งเสียเหลือเกิน !

เขาชอบแนวนี้เหลือเกิน

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ผู้นำทั้งสามคนต่างก็แสดงสีหน้าไม่รับบุญ

นี่คิดว่าพวกเขาสามคนโง่นักหรือ ?

พวกเขาสองคนเล่นใช้ภาษาราชวงศ์อู่เจรจากันอย่างเปิดเผยขนาดนี้... จะเป็นไปได้หรือว่าไม่มีอะไรซ่อนอยู่ในคำพูดนั้นเลย

ตอนนี้ผู้นำห้าออกหน้าแทนผู้นำสาม สองคนนี้ต้องเจรจาต่อรองอะไรกันเป็นแน่ ลำพังเพียงปฏิกิริยาเช่นนี้ เกรงว่าก็คงเป็นผู้นำสามนี้แหละที่นำข้อมูลของพวกเขาไปบอกอีกฝ่าย

คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าการเป็นพี่น้องกันมาสิบกว่าปี สุดท้ายต้องพบกับการถูกทรยศ เพียงคิดในใจก็ขมขื่นขึ้นมาเสียแล้ว

ตอนนี้พวกเขาต่างรู้ดี แต่จนถึงยามนี้แล้วพวกเขายังจะพูดอะไรได้อีกเล่า ชีวิตของพวกเขาตอนนี้อยู่ในมือของคนอื่นแล้ว ซ้ำยังสามารถถูกกำจัดได้ทุกเมื่อด้วยมีดเพียงเล่มเดียว การเก็บเอาเรื่องนี้มาคิดบัญชีจะมีประโยชน์อะไรอีก

“เอาละ เราต่างก็เป็นครอบครัวเดียวกัน จะไปคิดมากเรื่องพวกนี้ไปไยเล่า ก่อนนี้น้องสามบอกไว้ก่อนว่าอีกฝ่ายปล่อยเราไปก็เป็นเพราะว่าเรายังมีประโยชน์อยู่ จากนี้ไป เราก็ต้องทำตามที่เจ้าเด็กนั่นสั่งโดยไม่มีเงื่อนไข... พวกเจ้าคิดเห็นว่าอย่างไร เต็มใจหรือไม่ ?”

ผู้นำใหญ่แอบถอนหายใจ ก่อนจะพูดขึ้นช้า ๆ

ขณะที่ผู้นำสี่รู้สึกหงุดหงิดอยู่ภายในใจ จึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“หากไม่ยินดีก็มีแต่ต้องตาย เช่นนั้นยังจะทำอันใดได้อีกเล่า”

“นั่นสิ น้องนี่พูดถูก หากไม่ยินดี พวกมันคงฆ่าพวกเราเป็นแน่ ข้ายังไม่อยากตายหรอกนะ...”

ผู้นำรองที่กล้ามเนื้อต้นแขนเจริญได้อย่างเต็มที่เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์หลังจากที่เงียบอยู่นาน

“ใช่แล้ว พี่รองพูดถูก”