องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 602

เยี่ยมไปเลย!

หลิวซานที่กำลังมองอยู่ที่ยอดหุบเขาหัวเสือแอบพูดว่าเยี่ยมไปเลยทีหนึ่ง ไม่นึกเลยว่าฮูเถี่ยถูผู้นี้จะประมาทเลินเล่อจนถึงขั้นนี้แล้ว ไม่นึกเลยว่าจะไม่แม้แต่จะส่งคนไปตรวจค้นบนยอดเขา ทว่าเขากลับนำคนเดินเข้าไปในหุบเขาเลย!

นี่มันมาหาเองถึงที่เลยนี่!

แน่นอนว่าฮูเถี่ยถูกำลังจิตตกอยู่

มิหนำซ้ำยังคิดว่าเมื่อพวกเขาเป็นคนถอยทัพออกไปเองแล้ว อีกฝ่ายก็ไม่มีเหตุผลให้ต้องหาเรื่องพวกของตนเองอีกต่อไปใช่หรือไม่? ถึงอย่างไร พวกเขาก็เป็นฝ่ายกลัวตัวเองจะไปโจมตี แต่ตัวเองไม่ได้กลัวว่าอีกฝ่ายจะมาโจมตีอยู่แล้ว

ด้วยเหตุนี้ ฮูเถี่ยถูจึงไม่มีกะจิตกะใจที่จะคิดป้องกันเลยแม้แต่น้อย คิดไม่ถึงเลยแน่ ๆ ว่าอีกฝ่ายจะเป็นฝ่ายเริ่มแหย่ทัพใหญ่เก้าหมื่นนายของพวกเขานี้ และดักซุ่มโจมตีตัวเองระหว่างทางกลับไป!

ฉะนั้น จึงมองเห็นเพียงแค่หุบเขาหัวเสือที่อยู่ตรงหน้าเป็นภูตผีปีศาจที่อยู่ในใจ ต้องพาเหล่าทหารกล้าบุกเข้าไปให้ได้ จากนั้นก็เริ่มต้นใหม่!

ทัพใหญ่เกือบเก้าหมื่นนายภายใต้คำปราศรัยอันเร่าร้อนและฮึกเหิมของฮูเถี่ยถู กำลังใจของเหล่าทหารเพิ่มสูงขึ้นในทันใด พวกเขาแพ้แล้ว แต่ก็เพียงชั่วคราวเท่านั้น!

พวกเขาคือทหารกล้าแห่งทางเหนือ ต้องกลับไปใหม่ในสักวันอย่างแน่นอน!

ทัพใหญ่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรมุ่งหน้าเข้าไปยังหุบเขาหัวเสือแล้ว

หลิวซานที่อยู่ริมหน้าผามองทีหนึ่ง ก่อนจะรีบโบกมือให้เหล่าทหารที่อยู่เบื้องหลังเดินหน้าไป เอ่ยกำชับด้วยน้ำเสียงเบา ๆ ว่า

“แจ้งคนอื่น รอทหารกองหน้าของทัพศัตรูออกจากหุบเขาหัวเสือไปแล้วก็เริ่มลงมือตามคำสั่งของข้าได้!”

“ขอรับ!”

ทุกคนหูฟังไปด้วยบอกต่อไปด้วย รับคำสั่ง

พวกเขาหมอบอยู่ริมหน้าผาเงียบ ๆ จ้องทัพใหญ่ที่แสนจะยิ่งใหญ่เกรียงไกรด้านล่าง กระทั่งยังได้ยินเพลงพื้นบ้านที่ไม่คุ้นหูแว่วมา ไม่รู้ว่าเป็นเจ้าหนุ่มที่ได้ใจจนลืมตัวคนไหนกำลังร้องเพลงแพ้ศึกอยู่

อืม...เพราะแปลก ๆ!

แต่ว่า!

“ลงมือ!”

เจ้าอ้วนหลิวเห็นทหารกองหน้าของอีกฝ่ายออกมาจากหุบเขาแล้ว ก็รีบลุกขึ้นแล้วตะโกนเสียงหนึ่ง ก่อนจะล้วงไหเหล้าออกมา จุดไฟได้ก็โยนลงไปเบื้องล่างทันที

ฟิ้ว ๆ ๆ!

คนอื่นเองก็ต่างรีบโยนระเบิดเช่นกัน!

ถี่ยิบ ไหเหล้าที่มีอานุภาพไร้ขีดจำกัดสามร้อยไหตกลงไปเบื้องล่างทั้งหมด

“อ๊า!!!”

“รีบวิ่งเร็วเข้า!”

“ศัตรูโจมตี!”

“ช่วยด้วย!”

“...”

มีคนเงยหน้าขึ้นไปมองทีหนึ่ง ทันใดนั้นก็เห็นไหเหล้าถูกโยนลงมาใส่พวกเขาถี่ยิบ นัยน์ตาหดตัวไปในฉับพลัน วินาทีถัดไปก็ต้องตกตะลึงจนร้องตะโกนเสียงดังลั่นขึ้นมา!

เพียงแค่ชั่วครู่ ทั้งหุบเขาก็ตกสู่ความโกลาหลยกใหญ่ ทุกคนต่างพุ่งตัวไปข้างหน้าด้วยความตื่นกลัว ส่วนด้านหลังก็รีบถอยในทันใด!

ตู้ม!

ตู้ม!

ตู้ม!

แต่ทว่า!

ทันเสียที่ไหน?