องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 607

หลี่จุ่นตั้งใจไว้ว่ารอให้ตนเองออกจากชายแดนทางตอนเหนือแล้ว ก็จะให้หวังเซิ่งขึ้นคุมทัพใหญ่หนึ่งแสนนายของชายแดนทางตอนเหนือ คอยเฝ้าปกปักที่แห่งนี้แทนตน

ยิ่งไปกว่านั้น หลี่จุ่นไม่เชื่อว่าการที่หลี่เจิ้งให้หวังเซิ่งปรากฏตัวขึ้นในชายแดนทางตอนเหนือในเวลานี้ จะไม่มีเจตนานี้แอบแฝงอยู่ เขาเชื่อว่าหลี่เจิ้งเองก็มีเจตนาเช่นนี้เช่นกัน

แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่านายพลผู้ถูกตั้งความหวังไว้สูงในการขึ้นเป็นผู้บัญชาการคนที่สามของราชวงศ์อู่ ดูเหมือนจะยังต้องเรียนรู้ฝึกฝนกันอีกสักพัก

แต่ในมุมมองของหลี่จุ่นแล้ว หวังเซิ่งยังด้อยประสบการณ์อยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น อีกไม่นาน เขาก็จะสามารถควบคุมกองทัพใหญ่ที่แข็งแกร่งทั้งหนึ่งแสนนายของชายแดนทางตอนเหนือได้

“อาหยวน นี่ก็ดึกแล้ว เจ้ากลับไปพักก่อนเถอะ” จู่ ๆ หลี่จุ่นก็พูดขึ้น

เมื่ออาหยวนได้ยิน ในใจก็รู้สึกเคว้งขึ้นมาเล็กน้อย

แต่เพราะเกิดเหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้ ซ้ำทหารแคว้นเฟิงเฉวี่ยนยังตายไปอีกจำนวนมาก หลี่จุ่นต้องหาวิธีอธิบายแก่ทัวทัวแน่นอน

นางเข้าใจดี

อีกทั้ง หากหลี่จุ่นไปอธิบายแล้ว คืนนี้ทั้งคืนก็น่าจะไม่ได้กลับมา

นางรู้สึกเศร้าอยู่บ้างก็จริง แต่นางรู้สถานะของตนเองดี

ว่าแล้วหญิงสาวจึงพยักหน้ารับ แล้วค่อย ๆ ก้าวถอยออกไป

หลังจากที่อาหยวนออกไป หลี่จุ่นก็เข้าไปในเมืองพร้อมกับทหารองครักษ์สองคน

การเดาของหยวนนั้นถูกต้องแล้ว ชายหนุ่มย่อมคิดที่จะไปหาตัวทัวทัว

ก่อนนี้เขาเคยสัญญาไว้กับทัวทัวว่าเขาจะไม่ใช้ระเบิดกับกองทัพเฟิงเฉวี่ยน เว้นแต่จะมีความจำเป็นจริงๆ แต่เหตุการณ์ในวันนี้เกินความคาดหมายของเขาไปโดยสิ้นเชิง เป็นเพราะคำสั่งของหวังเซิ่งที่ทำให้หน่วยมือระเบิดสังหารกองกำลังของฝ่ายตรงข้ามไปมากกว่าสี่หมื่นคน

แม้จะเป็นความผิดของฮูเถี่ยถู แต่ถึงอย่างไรตัวเขาเองก็ต้องไปอธิบายด้วยตนเองอยู่ดี

“จอมทัพ ท่านมาแล้วหรือ”

เมื่อทัวทัวเห็นหลี่จุ่นปรากฏตัวขึ้นที่ประตู นางก็เกิดอาการประหลาดใจ ก่อนจะดึงตัวเขาเข้าไปในห้องทันที จากนั้นเธอก็กอดเขาไว้จนแน่น เพลิดเพลินพอใจกับการที่ร่างกายของตนเองแนบชิดกับร่างกายของหลี่จุ่น หญิงสาวพูดขึ้นด้วยเสียงเบา "จอมทัพ ข้าไม่ได้เจอท่านมานานนัก ข้าน้อยคิดถึงท่านเหลือเกิน"

หลี่จุ่นประคองใบหน้าของนางไว้อย่างเบามือ สายตาของเขาจับจ้อง ปลายนิ้วมือนั้นคลึงไปมาอย่างทะนุถนอมแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ข้าเอาเจ้าตัวน้อยของเจ้ากลับมาให้เจ้าด้วย”

“หืม ?”

สีหน้าของทัวทัวดูนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ แต่แล้วก็พลันเปลี่ยนเป็นตกใจขึ้นมา “ท่านหมายถึงเสี่ยวจื้อหรือ”

“เสี่ยวจื้อ ?”

“หมายถึงไต้อ๋องของเราน่ะ” ทัวทัวจับจ้องไปที่ดวงตาของหลี่จุ่น

หลี่จุ่นพยักหน้ารับ “

”อัครมหาเสนาบดีจี้ดูแลเขาแล้ว เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง”