องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 623

จงจื่อหนิงพยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้น

“ขอรับท่านจอมทัพ !”

พวกโจรทางตอนเหนือพวกนี้ พบเจอกำลังทัพฝีมือดีทั้งห้าพันนายของตนต่างก็พากันยอมแพ้แต่โดยดี มีเพียงส่วนน้อยที่ขัดขืน แต่สุดท้ายก็ถูกตนเองใช้ทวนแทงตายด้วยความสะใจ

เมื่อคิดดูแล้ว เขาก็รีบถามความสงสัยที่อยู่ในใจของตนเองออกไปทันที

“ท่านจอมทัพ ไม่ทราบว่าท่านจะเอาโจรพวกนี้มาทำอันใดหรือ ข้าคิดว่าเอาทวนแทงพวกมันให้ตายไปเลยยังจะดีกว่าเสียอีก !”

หลี่จุ่นยิ้ม เพียงแต่รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความหมายบางอย่าง

“อืม... ข้าย่อมมีเรื่องที่ต้องใช้งานพวกเขา ท่านให้อัครมหาเสนาบดีจี้เลือกคนที่ฝีมือดีในทัพสักจำนวนหนึ่ง ไปฝึกโจรพวกนี้ที่เขาเฟิงโหยวด้วยตัวเอง ข้าจะฝึกให้พวกเขากลายเป็นทัพใหญ่ที่เข้มงวดต่อวินัยทัพ !”

จงจื่อหนิงจึงรีบขานรับทันที “ขอรับ ท่านแม่ทัพ !”

หากเพิ่มการฝึกอีกเสียหน่อย โจรพวกนี้ต้องมีฝีมือการสู้รบที่เก่งกาจมากเป็นแน่ ความสามารถในการรบต้องไล่ตามกองทัพเจิ้นเป่ยได้แน่นอน !

“ดี หากไม่มีเรื่องอันใดแล้ว ท่านก็ออกไปก่อนเถิด”

หลี่จุ่นเอ่ยพลางพยักหน้า

“ขอรับ ข้าน้อยขอตัวลา !” จงจื่อหนิงเอ่ยแสดงเคารพแล้วถอยออกไป

จงจื่อหนิงรีบไปหาน้าของตนเองอย่างจี้จงชิงทันที เมื่อจี้จงชิงได้ฟังแล้ว เขาก็หรี่ตาลง

หาคนเก่งสักหลายคนไปฝึกฝนโจรพวกนั้น เหตุใดต้องผ่านมือตนเองด้วย ?

เกรงว่าเจ้าเด็กนั่นคงกำลังตั้งใจจะบอกตัวเองถึงเรื่องนี้ หากว่าตนเองรู้ว่าเจ้าเด็กนี่คิดจะฝึกกองโจรพวกนี้ ต้องคิดมากเป็นแน่ บางทีเขาอาจจะเข้าใจเรื่องนี้จึงตั้งใจบอกด้วยตนเอง เพื่อที่จะได้ไม่เกิดเรื่องวุ่นวายโดยไม่จำเป็น

เจ้าเด็กแสบเอ๋ย !

ช่างเป็นเด็กที่จิตใจละเอียดอ่อน มีความรู้ทางการปกครองจนน่าตกใจจริง ๆ !

นี่เป็นทายาทของหลี่ตังเทียนจริง ๆ หรือ ?

เหตุใดจึงเหมือนทายาทของฝ่าบาทเสียยิ่งกว่า... แถมยังรับมือยากพอ ๆ กับฝ่าบาทอีก

จี้จงชิงนึกเรื่องมากมายอยู่ในหัว แต่ก็พยักหน้าตอบรับไป เมื่อมองดูหลานชายตัวเองก็ได้แต่เอ่ยพลางทอดถอนใจ

“จื่อหนิงเอ๋ย หากเจ้ายืนกรานที่จะติดตามท่านจอมทัพ วันหน้าเจ้าต้องมองอะไรให้กว้างไกลกว่านี้ อย่าให้เขาใช้เจ้าเป็นเครื่องมือเชียว”

ทว่า เมื่อพินิจดูแล้ว แม้หลานชายของเขาคนนี้จะมิได้โง่เง่า แต่ก็น่าจะสู้เจ้าหมอนั่นไม่ได้ ต้องถูกใช้เป็นเครื่องมืออยู่แล้ว

เพียงคิดถึงตรงนี้ จี้จงชิงก็แอบส่ายหน้า เหลือเพียงอาการทอดถอนใจ

“ท่านน้าวางใจเถิด ในใจของหลานรู้ดีว่าควรทำเช่นไร” จงจื่อหนิงพยักหน้ารับ

ภายในใจของเขายังคงมีความหยิ่งผยองอยู่บ้าง ไม่เช่นนั้นคงไม่บอกว่าตัวเองรู้ดีว่าควรทำเช่นไร แทนที่จะบอกว่าท่านจอมทัพไม่มีทางทำอันใดตนเองแน่นอน

จี้จงชิงได้แต่พยักหน้ารับ

จี้จงชิงกำลังจะเอ่ยลา แต่จู่ ๆ ก็คลำเจอว่าภาพวาดของเสิ่นจิงหงยังเหน็บอยู่ที่เอวของตนเอง ก็ร้องลั่นขึ้นมาทันที

“โอ๊ย นี่ข้าลืมคืนภาพวาดของแม่นางเสิ่นให้ท่านจอมทัพไปได้อย่างไรกัน !”

เพียงจี้จงชิงได้ยินก็รีบเอ่ยถามทันที “ภาพวาดของเสิ่นจิงหง ท่านจอมทัพเป็นคนวาดหรือ ?”

จงจื่อหนิงจึงพยักหน้ารับทันที