องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 625

ท่านเมิ่งฟังแล้วก็ยิ้มกริ่ม พลางเอ่ยขึ้น

“ท่านอ๋อง ท่านว่าถ้าเราได้ของสิ่งนี้มาครอบครอง ยังจะต้องกลัวว่าจะทำการไม่สำเร็จได้อีกหรือ ? ข้าย่อมหมายความว่าให้ท่านอ๋องใช้อำนาจของตนในการนำของสิ่งนี้มาอยู่แล้ว”

เพียงได้ฟัง องค์ชายสี่ก็ยิ้มเยาะขึ้นทันที

“ท่านเมิ่งคงลืมแล้วว่าอัครมหาเสนาบดีจี้เป็นคนเช่นไรกระมัง ท่านคิดว่าข้าสามารถนำของสิ่งนี้มาจากอัครมหาเสนาบดีจี้ได้หรือ ?”

ท่านเมิ่งได้ฟังแล้วก็ยังคงยิ้มอยู่เช่นเคย

“ข้าน้อยเชื่อมั่นในความสามารถของท่านอ๋องยิ่งนัก ข้าน้อยเชื่อว่าสิ่งใดที่ท่านอ๋องต้องการ ท่านย่อมได้มันมาอย่างแน่นอน ขอเพียงแค่ท่านอ๋องยอมแลกเปลี่ยนกับอะไรบางอย่างเป็นพอ”

สายตาขององค์ชายสี่นั้นครุ่นคิด หากแต่ไม่ตอบสิ่งใด

ท่านเมิ่งเองก็ไม่เอ่ยอันใดต่อเช่นกัน

ผ่านไปครู่หนึ่ง องค์ชายสี่จึงค่อยถามขึ้น “นอกจากข่าวเรื่องนี้แล้ว ผู้ถูกเนรเทศไปเป็นทหารที่ชายแดนเหนือผู้นั้นเป็นอย่างไรบ้างแล้ว ท่านเมิ่งไม่มีความคืบหน้าใดจะแจ้งข้าเลยหรือ ?”

ท่านเมิ่งพยักหน้ารับแล้วเอ่ยขึ้น

“ท่านอ๋องคงหมายถึงจิ่งอ๋องใช่หรือไม่ ที่จริงแล้วคนผู้นี้ก็เป็นเพียงคนตัวเล็ก ๆ เขาถูกใช้ประโยชน์อย่างเต็มที่แล้ว ท่านอ๋องไม่ต้องกังวลเรื่องคนผู้นี้อีกแล้วละ ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้คนผู้นี้ก็กลายเป็นหุ่นเชิดของจี้จงชิงไปแล้ว”

“อ้อ หุ่นเชิดของจี้จงชิงหรือ ?”

สีหน้าขององค์ชายสี่ดูแปลกใจคล้ายว่าไม่อยากเชื่อนัก “ท่านบอกว่าหลี่จุ่นยอมเป็นหุ่นเชิดให้คนอื่นหรือ ? ท่านเมิ่งคงไม่คิดว่าการที่ฝ่าบาทกับอัครมหาเสนาบดีจี้ช่วยกันวางแผนเพื่อส่งคนผู้นี้ไปยังชายแดนเหนือมันเป็นเรื่องง่ายถึงเพียงนี้หรอกกระมัง ?”

ท่านเมิ่งฟังองค์ชายสี่กล่าวแล้วถึงกับขมวดคิ้ว เขามองไปยังชายหนุ่มแล้วเอ่ยถามขึ้น

“หรือท่านอ๋องมีความเห็นที่แตกต่างกันออกไปหรือ ?”

องค์ชายสี่มองดูท่านเมิ่งแล้วเอ่ยถาม “ท่านเมิ่งเล่าสิ่งที่คนผู้นี้เจอมาทางชายแดนเหนือเถิด”

ท่านเมิ่งลังเลอยู่เล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ พยักหน้า “ได้ เช่นนั้นข้าน้อยจะเล่าอย่างคร่าว ๆ”

ว่าแล้ว ท่านเมิ่งก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในชายแดนเหนือให้องค์ชายสี่ฟังอย่างคร่าว ๆ

ครั้นเมื่อองค์ชายสี่ฟังจบ แววตาของเขาก็ครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างช้า ๆ

“ท่านบอกว่าอัครมหาเสนาบดีจี้บังคับให้เขาขึ้นเป็นจอมทัพคนใหม่ของชายแดนเหนือ ในมือมีกำลังพลชายแดนเหนือหนึ่งแสนนายหรือ ?!”

ท่านเมิ่งพยักหน้ารับแล้วเอ่ยตอบ “ขอรับ สามารถควบคุมชายแดนเหนือได้เร็วเช่นนี้ ต้องเป็นเพราะมีจี้จงชิงบัญชาการอยู่เบื้องหลังเป็นแน่ ท่านอ๋องน่าจะรู้ดีว่าจี้จงชิงเป็นผู้ที่เก่งกาจมากถึงเพียงไหน”

“ข้าย่อมรู้ดีอยู่แล้ว”

องค์ชายสี่พยักหน้ารับ หากแต่สายตายังคงเปี่ยมไปด้วยความกังวล

สายตาขององค์ชายสี่เย็นชา เขาเอ่ยออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ฆ่าหลี่จุ่นซะ... ข้าจะให้เขาอยู่ที่ชายแดนเหนือไปตลอดกาล !”

ท่านเมิ่งขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่ง ครั้นเมื่อครุ่นคิดแล้วก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงต่ำ

“ได้ขอรับ แต่ต้องขอยืมตัวคนคนหนึ่ง... จากท่านอ๋อง”

“ใครกัน ?” องค์ชายสี่ได้ยินดังนั้นก็ถามทันที

ท่านเมิ่งจึงตอบไปโดยไว “โหลวสืออี !”

องค์ชายสี่ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้น

“ท่านน่าจะรู้ดี หากว่าเขาปรากฏตัวขึ้น เรื่องในตอนนั้นก็จะปิดไม่อยู่อีกต่อไป คราวนี้ฝ่าบาทก็จะรู้ไปด้วยว่ายังมีคนบางคนจากเรื่องนั้นที่ยังเหลือรอดอยู่... ท่านว่า หน่วยข่าวลับของไท่ฟู่จะสืบมาจนถึงพวกท่านได้หรือไม่เล่า ? ถึงตอนนั้นพวกสายลับของท่านในเมือง จะซ่อนตัวได้สักคนหรือไม่ ?”

ท่านเมิ่งจึงกล่าวขึ้น “ขอท่านอ๋องวางใจ พวกข้ารับผลลัพธ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นได้ คราวก่อนหวงฝู่สือหลี่พลาดกลับมา ครั้งนี้หากมีโหลวสืออีด้วย เชื่อว่าแม้แต่หม่าหยวนฮั่นของลัทธิเทียนซานก็รับมือพวกเขาสองคนไม่ได้แน่นอน !”

“ได้”

องค์ชายสี่พยักหน้าอนุญาต แววตาคู่นั้นของเขาเต็มไปด้วยแรงอาฆาต