องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 627

หญิงสาวลูบท้องของตนเองไปมา

ใบหน้าอันงดงามแสดงออกถึงความรักของมารดา และพูดขึ้นว่า

“เสด็จพี่คงจะต้องดีใจมากแน่ๆ จะไม่อนุญาตได้อย่างไร? แต่พวกเหล่าขุนนางในราชสำนักนี่สิ เกรงว่าคงจะกลัวเสียหน้าจนบีบบังคับเสด็จพี่”

ดูเหมือนอาการตั้งครรภ์ของนางจะแสดงออกมาชัดเจนเร็วกว่าปกติ เพราะได้คบหากับเจ้าหมอนั้น แค่เวลาเพียงสองเดือนเท่านั้น แต่เหมือนท้องจะโตขึ้นมาแล้วเล็กน้อย แน่นอนว่านางเองก็มีเจตนาจะให้ท้องโตขึ้น

ไม่ว่าอย่างไร การตั้งครรภ์ของนางคือเรื่องจริง

“องค์หญิง จะทำอย่างไรดี?” นางกำนัลถามขึ้นอย่างกระวนกระวาย

“ฉิงเอ๋อร์ เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าก่อนหน้านี้ข้าเป็นใคร? เมื่อก่อนข้าเป็นถึงองค์หญิงท่านหนึ่ง แต่ได้ถูกยกย่องว่าเป็นผู้มีสติปัญญาล้ำเลิศที่สุด ถึงแม้ว่าใต้หล้าที่นั่นไม่ใช่ใต้หล้าของที่นี่ แต่ก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ? คิดจะแตะต้องลูกของข้า ก็ต้องถามข้าก่อนว่าข้าจะอนุญาตหรือไม่!”

จริงด้วย!

นี่คือหลี่เหวินจวิน

และเป็นคนเดียวกันกับน่าหลานเหวินในตอนนี้!

นางได้ตั้งครรภ์แล้ว…และเป็นลูกของหลี่จุ่นอย่างไม่ต้องสงสัย

ฉิงเอ๋อร์อึ้งไปชั่วครู่ เหม่อลอยอยู่สักพัก จากนั้นก็ยิ้มเจื่อนๆและพูดว่า

“อยู่ที่นี่ได้สักระยะแล้ว และได้รับการปกป้องจากฝ่าบาทมาตลอด ข้าเกือบจะลืมกาลเวลาที่เคยใช้ชีวิตร่วมกับองค์หญิงที่ราชวงศ์อู่เสียแล้ว”

น่าหลานเหวินยิ้มขึ้นมา ทันใดนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองว่า

“แต่ว่าเจ้าหมอนั้น เกรงว่าคงจะคิดไม่ถึงว่าข้าได้ตั้งครรภ์เจ้าตัวเล็กกับเขาแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ชายแดนทางตอนเหนือเป็นอย่างไรบ้าง?”

ฉิงเอ๋อร์ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง และเอ่ยขึ้นว่า

“องค์หญิง อำนาจขององครักษ์เงาอยากจะเข้ามาที่นี่ยังต้องใช้เวลาและการจัดการอีกหลายอย่าง แต่หลินกงกงก็ถือว่าทำให้รวดเร็วมาก รอให้องครักษ์เข้ามาที่นี่ได้สำเร็จ อำนาจทั้งหมดก็จะอยู่ในกำมือขององค์หญิงอีกครั้ง จิ่งอ๋องอยู่ในราชวงศ์อู่มีสภาพเป็นอย่างไร ก็สามารถล่วงรู้ได้ทุกเรื่อง”

น่าหลานเหวินพยักหน้า เงยคางที่ขาวเนียนขึ้นและทอดสายตามองไปที่ไกล จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าใจว่า

“ตอนแรกนึกว่าข้าตัดใจจากเขาได้แล้ว แต่ไม่คิดว่าข้าจะคิดถึงเขาเพียงนี้…ฉิงเอ๋อร์ ที่แท้การคิดถึงคนๆหนึ่งช่างทรมานเหลือเกิน”

ฉิงเอ๋อร์ยิ้มขึ้นมา ไม่รู้ว่าจะพูดตอบอย่างไร

นางไม่เคยมีคนรักมาก่อน จึงไม่เข้าใจว่าการคิดถึงคนๆหนึ่งมีความรู้สึกเช่นไร

“ฉิงเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าเขาจะคิดถึงข้าเหมือนกันหรือเปล่า?”

“ฉิงเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าเวลานี้เขาจะคิดถึงข้าบ้างไหม?”

“ฉิงเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าเขาจะคิดถึงข้าทุกวันไหม? เหมือนอย่างที่ข้าคิดถึงเขา?”

“ฉิงเอ๋อร์…”

ฉิงเอ๋อร์ถูมือไปมา ในใจกำลังพูดว่าข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้…

จี้จงชิงถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะพูดว่า

“จอมทัพ ตอนนี้สงครามที่ด่านเหิงกู่น่าเป็นห่วงอย่างมาก วันก่อนมีทหารบางส่วนของแคว้นจ้าวสามารถข้ามผ่านแม่น้ำได้สำเร็จ กองทัพของราชวงศ์ล้มตายเกือบหมื่นคน! ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าด่านเหิงกู่อาจจะต้านทานไม่ไหว!”

แววตาของหลี่จุ่นเปลี่ยนแปลงทันที มีสีหน้าเคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“สถานการณ์ด่านเฟิงเป่ยล่ะ? เป็นอย่างไรบ้าง?!”

จี้จงชิงยังคงทำสีหน้าเคร่งเครียด และเอ่ยขึ้นว่า

“ความกดดันของเหยียนอ๋องไม่ได้น้อยไปกว่าเจิ้นเป่ยอ๋องเลยสักนิด ฝั่งตรงข้ามคือโจวชิง คนผู้นี้ใช้กลยุทธ์ทหารได้เยี่ยมยอด ตอนนี้เหยียนอ๋องออกรบกี่ครั้งก็พ่ายแพ้กี่ครา อีกไม่กี่วัน เกรงว่าด่านเฟิงเป่ยก็ต้องตกอยู่ในอันตรายเช่นกัน!”

หลี่จุ่นได้ยินเช่นนั้น ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ เดินไปดูแผนที่ตรงหน้าและเอ่ยขึ้นว่า

“เห็นที จะต้องทำการเปลี่ยนแปลงชายแดนตอนเหนือใหม่! อัครมหาเสนาบดี หน่วยสอดแนมของวันก่อนเวลานี้น่าจะต้องส่งข่าวมาแล้ว?”

วันก่อนหลี่จุ่นกับหลินชิงได้ปรึกษาหารือเกี่ยวกับสถานการณ์ของของชายแดนทางตอนเหนือ เลยตัดสินใจว่าให้หน่วยสอดแนมไปสืบหาข้อมูลของกองทัพแคว้นเยียนอย่างละเอียดเสียก่อน ด้านข่าวสารทั้งหมดให้จี้จงชิงเป็นคนดูแล

จี้จงชิงพยักหน้าและพูดว่า “ภายในวันนี้น่าจะได้ข่าวสาร”

หลี่จุ่นพยักหน้าและพูดว่า

“ข้านึกว่ากองทัพของซือหม่าชิงอวิ๋นจะบุกเข้าแคว้นเฟิงเฉวี่ยน และน่าจะอยู่ในบริเวณเทือกเขาเฮยสง เช่นนี้ถึงจะมีเวลาเพียงพอที่จะเจรจาไกล่เกลี่ยกับข้า…”