องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 627

หญิงสาวลูบท้องของตนเองไปมา

ใบหน้าอันงดงามแสดงออกถึงความรักของมารดา และพูดขึ้นว่า

“เสด็จพี่คงจะต้องดีใจมากแน่ๆ จะไม่อนุญาตได้อย่างไร? แต่พวกเหล่าขุนนางในราชสำนักนี่สิ เกรงว่าคงจะกลัวเสียหน้าจนบีบบังคับเสด็จพี่”

ดูเหมือนอาการตั้งครรภ์ของนางจะแสดงออกมาชัดเจนเร็วกว่าปกติ เพราะได้คบหากับเจ้าหมอนั้น แค่เวลาเพียงสองเดือนเท่านั้น แต่เหมือนท้องจะโตขึ้นมาแล้วเล็กน้อย แน่นอนว่านางเองก็มีเจตนาจะให้ท้องโตขึ้น

ไม่ว่าอย่างไร การตั้งครรภ์ของนางคือเรื่องจริง

“องค์หญิง จะทำอย่างไรดี?” นางกำนัลถามขึ้นอย่างกระวนกระวาย

“ฉิงเอ๋อร์ เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าก่อนหน้านี้ข้าเป็นใคร? เมื่อก่อนข้าเป็นถึงองค์หญิงท่านหนึ่ง แต่ได้ถูกยกย่องว่าเป็นผู้มีสติปัญญาล้ำเลิศที่สุด ถึงแม้ว่าใต้หล้าที่นั่นไม่ใช่ใต้หล้าของที่นี่ แต่ก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ? คิดจะแตะต้องลูกของข้า ก็ต้องถามข้าก่อนว่าข้าจะอนุญาตหรือไม่!”

จริงด้วย!

นี่คือหลี่เหวินจวิน

และเป็นคนเดียวกันกับน่าหลานเหวินในตอนนี้!

นางได้ตั้งครรภ์แล้ว…และเป็นลูกของหลี่จุ่นอย่างไม่ต้องสงสัย

ฉิงเอ๋อร์อึ้งไปชั่วครู่ เหม่อลอยอยู่สักพัก จากนั้นก็ยิ้มเจื่อนๆและพูดว่า

“อยู่ที่นี่ได้สักระยะแล้ว และได้รับการปกป้องจากฝ่าบาทมาตลอด ข้าเกือบจะลืมกาลเวลาที่เคยใช้ชีวิตร่วมกับองค์หญิงที่ราชวงศ์อู่เสียแล้ว”

น่าหลานเหวินยิ้มขึ้นมา ทันใดนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองว่า

“แต่ว่าเจ้าหมอนั้น เกรงว่าคงจะคิดไม่ถึงว่าข้าได้ตั้งครรภ์เจ้าตัวเล็กกับเขาแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ชายแดนทางตอนเหนือเป็นอย่างไรบ้าง?”

ฉิงเอ๋อร์ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง และเอ่ยขึ้นว่า

“องค์หญิง อำนาจขององครักษ์เงาอยากจะเข้ามาที่นี่ยังต้องใช้เวลาและการจัดการอีกหลายอย่าง แต่หลินกงกงก็ถือว่าทำให้รวดเร็วมาก รอให้องครักษ์เข้ามาที่นี่ได้สำเร็จ อำนาจทั้งหมดก็จะอยู่ในกำมือขององค์หญิงอีกครั้ง จิ่งอ๋องอยู่ในราชวงศ์อู่มีสภาพเป็นอย่างไร ก็สามารถล่วงรู้ได้ทุกเรื่อง”

น่าหลานเหวินพยักหน้า เงยคางที่ขาวเนียนขึ้นและทอดสายตามองไปที่ไกล จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าใจว่า

“ตอนแรกนึกว่าข้าตัดใจจากเขาได้แล้ว แต่ไม่คิดว่าข้าจะคิดถึงเขาเพียงนี้…ฉิงเอ๋อร์ ที่แท้การคิดถึงคนๆหนึ่งช่างทรมานเหลือเกิน”

ฉิงเอ๋อร์ยิ้มขึ้นมา ไม่รู้ว่าจะพูดตอบอย่างไร

นางไม่เคยมีคนรักมาก่อน จึงไม่เข้าใจว่าการคิดถึงคนๆหนึ่งมีความรู้สึกเช่นไร

“ฉิงเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าเขาจะคิดถึงข้าเหมือนกันหรือเปล่า?”

“ฉิงเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าเวลานี้เขาจะคิดถึงข้าบ้างไหม?”

“ฉิงเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าเขาจะคิดถึงข้าทุกวันไหม? เหมือนอย่างที่ข้าคิดถึงเขา?”

“ฉิงเอ๋อร์…”

ฉิงเอ๋อร์ถูมือไปมา ในใจกำลังพูดว่าข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้…