“แผนสำรอง?”
จี้จงชิงรู้สึกประหลาดใจทันที
แต่ทว่า หลี่จุ่นแค่ยิ้มแต่ไม่พูดไม่จา
จี้จงชิงเอ่ยปากถามต่อว่า
“ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ถือว่าเป็นการเสี่ยงครั้งยิ่งใหญ่ ถ้าซือหม่าชิงอวิ๋นยึดเมืองเฟิงหั่วได้สำเร็จ ก็เท่ากับว่าเขาได้ปักหลักอยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบอย่างมาก เวลานั้นถ้าเขามุดหัวไม่ยอมออกมาสักที ถ้าหากศึกสงครามสงบลงแล้วก็ดี แต่ถ้ากองทัพแคว้นเยียนเสริมกองทัพมาเพิ่มอีก จากนั้นก็ลงมาทางใต้ คงจะต้องแย่แน่ๆ ฉะนั้นถ้าท่านไม่มีการเตรียมพร้อมที่มากกว่านี้ ข้าคิดว่าไม่ควรจะเสี่ยง!”
หลี่จุ่นชี้ไปที่แผนที และพูดว่า “อัครเสนาบดีจี้ยังจำสถานที่ตรงนี้ได้หรือไม่?”
จี้จงชิงมองดูแวบหนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าทันทีและเอ่ยขึ้นว่า “จำได้แน่นอน ที่ตรงนี้ก็คือจุดที่พวกเราเคยโดนศัตรูสุ่มทำร้าย”
จุดที่หลี่จุ่นกำลังชี้ก็คือจุดที่เคยถูกสุ่มโจมตีตอนไปชายแดนเหนือ
หลี่จุ่นพยักหน้ายิ้มและพูดว่า
“อัครเสนาบดีจี้ดูจุดนี้ให้ดีๆ ถ้าหากว่าจะโจมตีเมืองจิง ก็ต้องผ่านเส้นทางนี้ นอกเหนือจากนี้ ยังสามารถใช้เส้นทางหลักที่มุ่งสู่ด่านเหิงกู่ อ้อมผ่านด่านเหิงกู่เพื่อโจมตีเมืองจิง…”
“อีกอย่างถ้าเลือกที่จะไปทางด่านเหิงกู่ เวลาในการเดินทางไปเมืองจิงก็จะไกลขึ้นสองถึงสามเท่า อย่างน้อยก็จะต้องใช้เวลาสิบวัน โอกาสในการทำศึกก็จะหายวับไป ถึงแม้ซือหม่าชิงอวิ๋นจะประมาทเพียงใด ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะเลือกผ่านเส้นทางด่านเหิงกู่ ฉะนั้นจำเป็นจะต้องผ่านสถานที่แห่งนี้!”
“อีกอย่าง ข้าคิดว่าซือหม่าชิงอวิ๋นคงไม่กล้าโจมตีเมืองจิงโดยตรง เพราะถ้าทำเช่นนี้ก็เท่ากับว่ากองทัพของเขาต้องเดินหน้าอย่างเดียวถอยกลับไม่ได้ กลายเป็นว่าเป็นการปูทางให้แคว้นฉู่และแคว้นจ้าว? ฉะนั้น เรื่องเช่นนี้คงจะไม่มีทางเกิดขึ้นได้แน่”
จี้จงชิงฟังอย่างไม่ค่อยเข้าใจ จึงเอ่ยปากถามขึ้นว่า “เช่นนั้นความหมายของท่านคือ…”
ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็ยิ้มและพูดว่า “ความหมายของข้าคือ เส้นทางนี้เก็บไว้เป็นทางเลือกสุดท้าย ถ้าไม่อาจยึดเมืองเฟิงหั่วกลับมาได้ ก็จะทำลายกองทัพแคว้นเยียนในเมืองเฟิงหั่ว และถ้าซือหม่าชิงอวิ๋นยังดื้อดึงที่จะโจมตีเมืองจิง เขาก็ต้องผ่านเส้นทางนี้แน่นอน หลังจากนั้นอัครเสนาบดีจี้ก็เพ่งดูอย่างละเอียด…ที่นี่ก็คือเมืองเฟิงหั่วธรรมชาติ?”
จี้จงชิงตะลึงอยู่พักใหญ่ แววตาขึงขัง และกำลังใคร่ครวญนึกคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็พูดขึ้นว่า
“จริงด้วย เป็นเช่นนี้นี่เอง!”
จี้จงชิงคิดดูอย่างละเอียด ถ้าตั้งฐานทัพอยู่ที่นี่ ถึงจะมีแค่ทหารห้าหมื่นคนก็สามารถใช้ความได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ ถ่วงเวลาของกองทัพซือหม่าชิงอวิ๋นหนึ่งแสนห้าหมื่นคนได้เกือบครึ่งเดือน
ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็ยิ้มและเอ่ยขึ้นว่า
“ฉะนั้น ตอนนี้อัครเสนาบดีจี้ยังกังวลอีกหรือ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน
อยากอ่านต่อครับ ผู้เขียนไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ขอบคุณมากนะคะ ที่ให้อ่านฟรี สนุกมากค่ะ สั่งซื้อกางเกงใน GQ ไป 3 ตัวแล้วค่ะ สนับสนุนโฆษณา ที่ได้อ่านค่ะ...
เดินเรื่องได้เต่ามากๆ...
หายเงียบเลยยยยรอตอนต่อไปนานแล้วนะะะะะเมื่อไหร่จะอัพเพิ่มมมมมมมมมมม...
มีชื่อภาษาอังกฤษของนิยายเรื่องนี้ไหมครับ...
อยากให้ อัพ ต่อครับ รอนะครับ...
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...
ตอนที่203หาย...
ไม่ update มาหลายวันแล้วครับ...
เรื่องนี้สนุกมากครับ ติดตามแล้ว update ช้าและน้อยไปนะครับ แค่วันละ 2 chapter ขอแนะนำให้เพิ่เป็นวันละ 5 Chapter ครับ...