องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 631

ราษฎรของเมืองเฟิงหั่วเริ่มออกไปอย่างต่อเนื่อง เดินทางไปยังแผ่นดินใหญ่ราชวงศ์อู่

บางคนโดยพื้นฐานปักหลักอยู่ที่นี่แล้ว แม้ที่นี่จะอยู่ในภาวะสงคราม แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ยังตัดใจไม่ได้เอาเสียมาก ๆ แต่จะทำอย่างไรได้ ที่นี่จะทำสงครามแล้ว หากไม่ออกไปไม่เพียงกระทบต่อการทำสงครามของกองทัพพิทักษ์อุดร แต่ไม่แน่ว่าชีวิตของตัวเองก็จะหาไม่ไปทั้งอย่างนี้เช่นกัน

ไม่มีใครไม่กลัวตาย ถึงอย่างไรการมีชีวิตอยู่ก็เป็นเรื่องที่ดีมาก ๆ

ถึงออกไปก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น รอเรื่องสงครามที่นี่สงบลง ย่อมต้องมีสักวันที่ได้กลับมาที่นี่

พวกเขาเชื่อในกองทัพพิทักษ์อุดร และเชื่อในหลี่จุ่น เชื่อว่าพวกเขาเก่งพอที่จะจู่โจมศัตรู ทำให้ทั่วทั้งพื้นที่ทางเหนือสงบลงอย่างสมบูรณ์แบบ!

เมื่อทัวทัวได้ยินผู้ดูแลพูดเช่นนี้ แววตาก็เปลี่ยนไปโดยพลัน ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องไปในทันใด ก่อนจะเดินไปเดินมาพร้อมทั้งสีหน้าร้อนรนกระวนกระวาย

จะว่าไปแล้ว หลี่จุ่นตานั่นนับตั้งแต่คืนนั้นหลังจากที่ถูกตัวเองไล่ออกไป ก็ไม่เคยมาอีกเลย

เรื่องที่จะให้ทัพเฟิงเฉวี่ยนร่วมมือกับกองทัพพิทักษ์อุดรจี้จงชิงก็เป็นคนมาเจรจา

เจ้าคนน่ารังเกียจผู้นี้ หรือว่าจะโกรธตัวเองไปตลอดอย่างนั้นหรือ?

ในใจของทัวทัวเห็นได้ชัดว่ามีความกังวลอยู่เล็กน้อย

จะปล่อยให้เมืองเฟิงหั่วว่างเปล่า นี่มันแปลว่าอะไร?

แปลว่าหลี่จุ่นไม่มีความมั่นใจต่อศึกครั้งนี้?

แต่ไม่น่าจะเป็นไปได้นะ!

ตอนนี้แคว้นเฟิงเฉวี่ยนยืนอยู่ข้างเดียวกับราชวงศ์อู่แล้ว กำลังทหารเกือบแตะใกล้สองแสน ทัพแคว้นเยียนของซือหม่าชิงอวิ๋นนับว่าต่อสู้ด้วยความห้าวหาญอยู่เพียงลำพัง เดิมทีซือหม่าชิงอวิ๋นก็ถูกบีบให้พ่ายแพ้มานักต่อนัก ตอนนี้กองทัพพิทักษ์อุดรยิ่งมีความได้เปรียบเข้าไปใหญ่ ไม่มีเหตุผลให้ขาดความมั่นใจอะไร!

“ไม่ใช่สิ เจ้าหมอนี่เก่งกาจขนาดนี้ ไม่มีทางที่จะขาดความมั่นใจอะไรกับกับศึกนี้ เขาต้องคิดจะทำอะไรบางอย่างอยู่แน่ ๆ”

ทัวทัวรีบคิดจุดสำคัญให้ออก

ก๊อก ๆ ๆ

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ทัวทัวรีบวิ่งไปเปิดประตู

มองแค่ปราดเดียวก็เห็นหลี่จุ่นที่อยู่ในชุดสีคราม ใบหน้าหล่อเหลาราวกับหยก นัยน์ตาของทัวทัวประกายความตกตะลึงออกไปอย่างปิดบังเอาไว้ไม่อยู่ ทว่าก็ถูกเธอกดเอาไว้ไปโดยพลัน

“ท่านจอมทัพมาได้อย่างไร? ไม่เจอกันหลายวัน ท่านจอมทัพก็ยังคงมีท่วงท่าดังเดิม” ทัวทัวยิ้มเล็กน้อย น้ำเสียงดูระวังตัวเป็นอย่างมาก

หลี่จุ่นอึ้ง ทันใดนั้นก็เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งรอยยิ้มที่สวยงาม

“ไม่เจอกันหลายวัน แม่นางทัวทัวเองนับวันก็ยิ่งงดงามอ่อนหวานทำให้คนสั่นไหวมากขึ้น”