องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 688

เมื่อเห็นว่าทหารในสังกัดของตนต่างก็ไม่ยอมออกจากเมืองไป ในใจของหยางเฟิงก็เกิดความตื้นตันขึ้นมาจนเกือบหลั่งน้ำตา

ความซาบซึ้งที่ก่อเกิดขึ้นในใจนั้นล้นเอ่อยิ่งนัก

เขายิ้มขื่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ว่าควรทำเช่นใด ตะโกนด่าเหล่าทหารด้วยรอยยิ้ม

“คนอย่างพวกเจ้านี่ช่างไม่รักตัวกลัวตายกันจริง ๆ นะ ช่างเถอะ ๆ เช่นนั้นเราก็อยู่รอเฝ้ากันที่นี่ รอให้ท่านจอมทัพกลับมาก็แล้วกัน”

แม้จอมทัพจะสั่งงานไว้ให้พวกเขาไม่มากนัก อีกทั้งยังไม่ได้บอกพวกเขาว่าทัพใหญ่จะกลับมาเมื่อใด แต่หยางเฟิงรู้ว่าจอมทัพจะต้องพาทัพใหญ่กลับมาแน่นอน

เพียงแต่ต้องรอเวลาเท่านั้น

อีกทั้งนี้เป็นระเบิดชุดสุดท้าย หากมิใช่ว่าท่านจอมทัพเคยกำชับไว้ก่อน ให้พวกเขารอให้ทัพใหญ่ของซือหม่าชิงอวิ๋นบุกโจมตีเข้ามาแล้วค่อยใช้ เกรงว่าพวกเขาคงต้องถูกบุกจนต้องถอยไปนานแล้ว

พอได้เห็นผลลัพธ์สุดท้ายที่เกิดขึ้น ในใจของหยางเฟิงก็อดนึกขึ้นมาเสียมิได้

สมแล้วกับที่เป็นท่านจอมทัพ !

ช่างเป็นคนที่คิดแผนรอบคอบ คำนวณไม่ผิดพลาด ช่างเป็นคนน่าชื่นชมนับถืออย่างถึงที่สุด

เดิมทีจอมทัพสั่งให้พวกเขาขัดขวางการโจมตีครั้งสุดท้ายได้แล้วก็ถอยทัพไปทันที

แต่หลิวเฟิงคิดจะอยู่ต่อเพื่อรายงานสถานการณ์ได้ตลอดเวลา ไม่เช่นนั้นหากซือหม่าชิงอวิ๋นผู้นี้อาจบุกเข้ามาโจมตีเมืองเมื่อไหร่ก็เป็นได้

เช่นนั้นทุกอย่างที่พวกเขาทำจะไม่เท่ากับว่าสูญเปล่าหรอกหรือ ?

แต่น่าเสียดายที่เดิมทีพี่น้องเหล่านั้นไม่ต้องตาย เพราะท่านจอมพลสั่งไว้แล้วว่าหากเห็นท่าไม่ดีให้รีบถอย อย่าได้เสียสละตนเองหรือต่อต้านอีกฝ่ายไปโดยไม่จำเป็น

เพราะพวกเขายังซ่อนกับดักที่ใหญ่กว่านี้อยู่ในเมืองเฟิงหั่วเพื่อรอทัพใหญ่ของซือหม่าชิงอวิ๋นอยู่

ต่อให้ทัพใหญ่ของซือหม่าชิงอวิ๋นบุกเข้ามาจริง ๆ ก็ต้องถอยทัพออกไปอยู่ดี !

หลี่จุ่นเตรียมการทุกอย่างไว้ล่วงหน้านานแล้ว

ไม่เคยคิดที่จะส่งคนของหยางเฟิงให้ไปตาย เพียงแต่พวกหยางเฟิงนั้นทนมองไม่ได้ที่จะต้องคอยเล่นแง่กับทัพศัตรู จึงทำให้ต้องบาดเจ็บล้มตายมากถึงเพียงนี้

จะว่าไปแล้ว นี่ก็ถือเป็นการบัญชาการที่ผิดพลาดของหยางเฟิง

“ท่านผู้บังคับกองพัน ท่านออกคำสั่งเถอะขอรับ !”

“ใช่แล้ว พวกเราจะรอจัดการเจ้าซือหม่าเฒ่านั่นให้เต็มที่ !”

“ตาเฒ่าซือหม่านี่เห็นว่าตัวเองมีพวกเยอะเลยรังแกพวกเรา แต่ก็ถูกพวกเราสังหารไปตั้งเยอะมิใช่หรือ ? ตอนนี้ต่อให้ข้าต้องตายมันก็คุ้มแล้ว !”

“ใช่แล้ว ! ต่อให้ตอนนี้ข้าต้องตายก็คุ้มค่านัก !”