องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 710

จี้จงชิงที่อยู่ทางใต้ได้รับข่าว ซือหม่าชิงอวิ๋นยอมจำนน ทัพแคว้นเยียนห้าหมื่นนายทั้งหมดถูกจับเป็น

“นับว่าจบสิ้นแล้ว”

จี้จงชิงยืนอยู่ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน เขาลอบพยักหน้า

ทว่าเมื่อนึกถึงที่หลี่จุ่นไอ้สารเลวนั่นเผาเมืองเฟิงหั่วทิ้ง ก็นึกดีใจขึ้นมาไม่ได้

นี่...จะไปเพ็ดทูลกับฝ่าบาทได้อย่างไรกัน?

นี่คือเมืองเฟิงหั่วเชียวนะ!

เมืองเฟิงหั่วที่เจิ้นเป่ยอ๋องสร้างขึ้นมากับมือ ต้านทานศัตรูทางเหนือมาตั้งมากน้อยเพียงใด!

ตอนนี้ก็สูญสิ้นไปเสียทั้งอย่างนี้...

เจ้าเด็กคนนี้...ช่างกระทำการมั่วซั่วยิ่งนัก!

สีหน้าของจี้จงชิงสับสน เขาเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน

ผ่านไปนานสองนานถึงได้หมุนตัวแล้วเดินเข้าไปในกระโจมจอมทัพ คลี่กระดาษจดหมายที่อยู่ตรงหน้า แล้วค่อย ๆ บรรจงเขียนลงไปว่า

“น่ายินดียิ่ง ซือหม่าชิงอวิ๋นแม่ทัพใหญ่แห่งทัพแคว้นเยียนถูกจับเป็นเชลยศึกเรียบร้อยแล้ว ทัพแคว้นเยียนห้าหมื่นทั้งหมดถูกจับเป็น...”

เขียนเนื้อความอย่างเข้มข้นและต่อเนื่องกันไปหลายคำ เล่าเรื่องพอสังเขป

ท้ายที่สุดแล้วจี้จงชิงก็พินิจพิเคราะห์เรื่องราวครู่หนึ่ง ก่อนจะเขียนลงไปว่า

“ฝ่าบาท กระหม่อมมีโทษ เพื่อจะทำลายศัตรู กระหม่อมบังอาจคิดแผนเผาเมืองเฟิงหั่วจนวอดวาย ขอฝ่าบาททรงลงโทษกระหม่อมด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

เขียนเสร็จ จี้จงชิงก็เดือดดาลจนด่าออกมายกใหญ่ ก่อนจะพูดบ่นว่า

“ไอ้เด็กเหลือขอ ครั้งนี้ข้าจะรับโทษแทนเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เจ้าทำตัวดี ๆ ก็แล้วกัน! เจ้ามันไอ้เด็กสารเลว!”

เขียนจดหมายเสร็จ ตรวจสอบให้มั่นใจว่าไม่มีปัญหาอะไร จากนั้นเขาก็รีบเรียกคนให้ส่งไปยังเมืองหลวงให้เร็วที่สุด

…

เนินซงเหย่

ซือหม่าชิงอวิ๋นถูกบีบให้เดินอยู่ทั้งคืน

แน่นอนว่าจงจื่อหนิงมาเป็นคนนำทัพใหญ่สามหมื่นนายบีบไปส่งด้วยตัวเอง

และทัพใหญ่หนึ่งแสนนายของหวังเซิ่งรับผิดชอบคอยจับตาดูทหารเชลยศึกห้าหมื่นนายนั่น!

ที่บีบให้ขึ้นเหนือ เป็นเพราะว่าที่เทือกเขาเฮยสงยังมีทัพแคว้นเยียนห้าหมื่นนายอยู่ คืนนี้ต้องจัดการให้เรียบร้อยไปในรวดเดียว

“ข้าน้อยขอคารวะท่านจอมทัพ ท่านจอมทัพขอรับ ข้าจับกุมซือหม่าเฒ่าจอมทัพของศัตรูเรียบร้อยแล้ว ขอท่านจอมทัพโปรดให้ข้าน้อยฆ่ามันในทวนเดียวด้วยเถิด!”

จงจื่อหนิงมุ่งหน้าเข้าไปในกระโจมจอมทัพของหลี่จุ่นก่อน แล้วเอ่ยปากบอกว่าอยากจะฆ่าซือหม่าชิงอวิ๋น

หลี่จุ่นกับหม่าหยวนฮั่นกำลังศึกษาแผนที่กันอยู่ เมื่อเห็นจงจื่อหนิงที่บุกเข้ามาเช่นนี้ หลี่จุ่นก็พลันหัวเราะขึ้นมา

หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นว่า “จื่อหนิง เจ้าถึงขั้นร้อนใจขนาดนี้เชียวหรือ แต่ว่า ลำบากแล้ว ทำได้ไม่เลวทีเดียว”

ในใจของเขาไร้ซึ่งลูกคลื่นใด ๆ