เมื่อได้ยินดังนั้น
ตงกัวลั่วก็รีบเกาหัว นี่อาจจะทำให้เขาลำบากอยู่นิดหน่อย เขาเอ่ยขึ้นอย่างไม่มั่นใจ
“ท่านจอมทัพ ข้อนี้ข้าน้อยไม่แน่ใจนัก...”
ในตอนนี้หม่าหยวนฮั่นส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
“ไม่ใช่ นอกจากราชวงศ์ของแคว้นเยียนที่มีแซ่ว่าน่าหลันแล้ว ตอนนี้ยังมีอีกหนึ่งราชวงศ์ที่ใช้แซ่ว่าน่าหลันเช่นกัน”
หลี่จุ่นรีบเอ่ยถามขึ้นว่า “พี่หม่า ยังมีที่ไหนอีกหรือ?”
“ราชวงศ์แห่งแคว้นฉี ตอนนี้น่าหลันแห่งแคว้นฉีก็เป็นที่รู้จักกันในใต้หล้าเช่นกัน!”
หม่าหยวนฮั่นพูดอธิบาย
“และไม่ใช่เพียงแค่สองราชวงศ์นี้เท่านั้นที่ใช้แซ่ว่าน่าหลัน ตอนนี้ยังมีชนเผ่าอีกไม่น้อยที่มีแซ่หลายพยางค์อย่างน่าหลัน ส่วนมากพวกเขาล้วนเป็นครอบครัวของผู้เสียชีวิตของแคว้นเซี่ยแคว้นใหญ่โบราณ ตอนแรกน่าหลันเป็นเพียงแค่ชื่อเรียกศักดินาที่ดินของเจ้าเมืองผู้หนึ่งเท่านั้น ต่อมาก็ตั้งแซ่ตามที่อยู่ในท้องที่ สืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่น หากจะพูดถึงสายที่เป็นเชื้อสายแท้ ๆ ก็คงเป็นของราชวงศ์แห่งแคว้นฉี”
“นี่...”
หลี่จุ่นงงเป็นไก่ตาแตกไปในทันใด เพียงชั่วครู่ไม่สามารถตัดสินได้
เช่นนั้นเสด็จพี่เป็นคนแคว้นไหนกันแน่?
นี่ช่าง...
แต่ว่า ซือหม่าหยวนนั่นบริหารกิจบ้านเมืองโดยใช้แซ่อื่นได้ และกลายเป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนของแคว้นแคว้นหนึ่ง คนผู้นี้ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก!
ไม่อย่างนั้นอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนทั่วไปส่วนมากก็จะเป็นสมาชิกของราชวงศ์
“นี่ นี่พวกเขากำลังพูดอะไรกันอยู่หรือ?”
ซือหม่าชิงอวิ๋นเห็นพวกเขาพูดคุยกันอยู่นานสองนาน ปล่อยให้ตัวเองยืนผึ่งลมอยู่ข้าง ๆ เขาก็พลันเดือดดาลขึ้นมา!
ข้าเป็นถึงผู้บัญชาการแห่งทัพแคว้นเยียนผู้สง่า แม้จะกลายเป็นเชลยศึกไปแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่ควรได้รับการปฏิบัติด้วยเช่นนี้!
นี่มันกำลังทำให้อับอายชัด ๆ!
ตงกัวลั่วรีบเอ่ยขึ้นว่า “ท่านแม่ทัพใหญ่ขอรับ พวกเขาบอกว่า...เราให้ความร่วมมืออย่างดีก็ดีแล้ว”
ใบหน้าของซือหม่าชิงอวิ๋นเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจ ทันใดนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า
“น่ารังเกียจยิ่งนัก! เมื่อคิดว่าข้าซือหม่าชิงอวิ๋นผู้บุกตะลุยอยู่ในสนามรบทะเลทรายมาหลายสิบปี ต้องมาล้มลงด้วยเงื้อมมือของโจรจี้ในวันนี้ ช่างน่าแค้นจริง ๆ! บอกพวกเขา หลังเสร็จเรื่องข้าอยากพบจี้จงชิง! หากไม่ตกลง ข้ายอมสู้กันจนตายตกกันไปข้าง!”
สีหน้าของตงกัวลั่วเคร่งเครียด เขารีบมองไปที่หม่าหยวนฮั่น เห็นเขาไม่ได้แสดงทีท่าอะไร ก็รีบแปลให้หลี่จุ่นฟัง
“ท่านแม่ทัพใหญ่ของเราบอกว่าหลังเสร็จเรื่องต้องให้เขาไปพบจี้จงชิงให้ได้”
เมื่อหลี่จุ่นได้ยินดังนั้น ก็พยักหน้าพลางเอ่ยขึ้นว่า “อืม ก็ได้ ขอแค่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ข้าก็จะให้เขาไปพบท่านอัครมหาเสนาบดีจี้”
นัยน์ตาของจงจื่อหนิงประหลาดใจ ท่านจอมทัพกำลังขุดหลุมพลางให้ท่านลุงอีกแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน
737 ปลดล็อกแล้วอ่านไม่ได้...
736 ผมปลดล็อคแล้ว อ่านไม่ได้...
เขียนต่อเถอะครับ รอนานแล้ว...
ตอน 706 มีหรือยัง...
อยากอ่านต่อครับ ผู้เขียนไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ขอบคุณมากนะคะ ที่ให้อ่านฟรี สนุกมากค่ะ สั่งซื้อกางเกงใน GQ ไป 3 ตัวแล้วค่ะ สนับสนุนโฆษณา ที่ได้อ่านค่ะ...
เดินเรื่องได้เต่ามากๆ...
หายเงียบเลยยยยรอตอนต่อไปนานแล้วนะะะะะเมื่อไหร่จะอัพเพิ่มมมมมมมมมมม...
มีชื่อภาษาอังกฤษของนิยายเรื่องนี้ไหมครับ...
อยากให้ อัพ ต่อครับ รอนะครับ...