องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 740

ข่าวจากที่ส่งจากด่านเฟิงเป่ยกลับไปยังเมืองหลวงนั้นเร็วกว่ามากนัก

ในเช้าตรู่ของวันที่สามหลังด่านเฟิงเป่ยถูกบุกโจมตียามวิกาล หลี่เจิ้งที่อยู่ในวังหลวงก็ได้รับช่าวที่ส่งมาจากเสิ่นคั่ว

เพียงหลี่เจิ้งได้ยินก็หน้าถอดสีทันที

“โจวชิงนั่นยึดจวนชายแดนตะวันตกกับด่านฝานหลงของข้าหรือ ? ช่างบังอาจยิ่งนัก !”

หลี่เจิ้งทั้งตกใจทั้งโกรธเกรี้ยว

เขาตกใจที่โจวชิงเก่งกาจถึงเพียงนี้ และโกรธที่โจวชิงช่างทำตัวสามหาว กล้าพลิกสถานการณ์ให้ตัวเองได้เปรียบ กระทั่งยึดจวนชายแดนตะวันตกเสียได้ !

“มีเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไรกัน !”

หลี่เจิ้งโกรธจนหน้าแดงก่ำไปหมด

ทว่า เมื่อได้ยินว่าหลี่จุ่นนำทัพหนึ่งแสนสองหมื่นนายของกองทัพเจิ้นเป่ยมาปรากฏตัวที่ด่านเฟิงเป่ยเพื่อเตรียมรบกับโจวชิง หลี่เจิ้งก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปทันที

เรื่องการปรับกระบวนทัพทั้งหลายนั้น จี้จงชิงได้กำชับมาในจดหมายว่ามิให้เขาเข้าไปยุ่ง ให้หลี่จุ่นเป็นคนจัดการทั้งหมด

เดิมทีหลี่เจิ้งยังคิดว่าเจ้าเด็กนี่จะไปช่วยรบที่ด่านเหิงกู่ ให้ทัพใหญ่ของกองทัพเจิ้นเป่ยยืนหยัดจนกว่าแม่น้ำต้าเฉินจะสูงขึ้น

แต่คิดไม่ถึงว่านอกจากหลี่จุ่นจะไม่ยกทัพไปช่วยด่านเหิงกู่แล้ว แต่กลับไปช่วยเหยียนอ๋องผู้เฒ่าที่ด่านเฟิงเป่ยเสียได้ !

นี่... นี่มันกลยุทธ์อะไรกัน ?

หลี่เจิ้งคิดว่าหากเป็นเช่นนี้คงไม่ดีนัก คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากัน

หากเป็นเช่นนี้ ด่านเหิงกู่คงตกอยู่ในอันตรายเป็นแน่ !

“ฝ่าบาท เสิ่นไท่ฟู่ได้แจ้งมาเมื่อครู่นี้ว่าอยากจะปรึกษากับฝ่าบาทในเรื่องนี้ เพียงแต่ตอนนี้ไท่ฟู่ยังบาดเจ็บหนักนอนอยู่บนเตียง ยังไม่อาจลงเดินได้ ท่านไท่ฟู่จึงขอให้ฝ่าบาทช่วยเสด็จไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ...”

หวังเหลียนเอ่ยขึ้นอย่างระแวดระวัง

การขอให้ฝ่าบาทเสด็จไปหาเช่นนี้ก็มีแต่เสิ่นไท่ฟู่คนเดียวเท่านั้นที่สามารถพูดได้

“หึ !”

นั่นปะไร !

หลี่เจิ้งส่งเสียงในลำคออย่างไม่สบอารมณ์นัก แต่ก็ยังเอ่ยขึ้นมา

“ได้ เช่นนั้นเจ้าเป็นคนจัดการที ไท่ฟู่เป็นขุนนางคนสำคัญของข้า ข้าควรต้องไปเยี่ยมด้วยตนเองนั้นถูกต้องแล้ว”

เดิมทีเขาจะไปตั้งแต่ครั้งที่แล้ว แต่พอได้รับจดหมายที่จี้จงชิงรีบส่งกลับมาจากระยะแปดร้อยลี้ ก็ได้รู้ถึงทุกสิ่งที่เขาต้องการจะรู้ จึงมิได้ไปหาเสิ่นคั่วอีก

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท !”

หวังเหลียนรีบทำท่าเคารพอีกฝ่ายทันที ภายในใจนึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง