องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 742

ในตอนบ่ายประมาณยามเซิน (บ่ายสามหรือห้าโมง)

หลี่จุ่นพาหม่าหยวนฮั่นและจ้าวอวี่ไปด้วย ทั้งสามคนปลอมตัวและขี่ม้าออกจากด่านเฟิงเป่ย

เหตุผลที่เขาไม่นำกองทัพขนาดใหญ่มาก็เพื่อหลีกเลี่ยงการดึงดูดความสนใจของโจวชิง และยิ่งมีคนน้อยเท่าไร การไปที่แคว้นหลางก็ยิ่งสะดวกมากขึ้นเท่านั้น

เป็นเรื่องปกติที่หลี่จุ่นจะไปหาอวี้เจีย อวี้เจียเป็นท่านหญิง ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะให้นางยืมช่างฝีมือในวังหลวง

สิ่งที่หลี่จุ่นต้องการทำคือเครื่องโยนหิน!

หากต้องการโจมตีด่านฝานหลงแล้วพึ่งแค่กำลังคนเพียงอย่างเดียว ก็คงจะมีการบาดเจ็บล้มตายมากมายอย่างแน่นอน

ดังนั้นจึงไม่สามารถพึ่งกำลังคนและการบุกโจมตีเพียงเท่านั้น แต่ต้องยืมกำลังจากภายนอกด้วย

เพราะฉะนั้น เครื่องโยนหินจึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด!

หรือเรียกอีกอย่างว่าเครื่องขว้างหิน

โลกนี้ยังไม่เริ่มนำเข้าสู่สนามรบ

ดังนั้นเขาหลี่จุ่นจึงเป็นผู้ริเริ่มขึ้นคนแรก!

เมื่อพูดถึงอาวุธโจมตีระยะไกล ครั้งนี้สงครามสิ้นสุดก็ถึงเวลาที่จะเริ่มสร้างปืนใหญ่

แน่นอนว่าปืนไฟก็เป็นสิ่งจำเป็น

น่าเสียดายที่การผลิตภาคอุตสาหกรรมของโลกนี้ล้าหลังเกินไป

ไม่อย่างนั้นก็อาจจะสามารถสร้างกระสุน สร้างปืนพก ระเบิดมือที่มีความละเอียดอ่อนยิ่งขึ้น และอาวุธที่มากขึ้น

น่าเสียดายที่จนถึงตอนนี้สิ่งที่ละเอียดอ่อนเหล่านี้ไม่สามารถทำได้

ถ้าอยากทำ ต้องใช้เวลานานแค่ไหน

ไม่รู้ เป็นสิ่งที่ไม่รู้เลย

ไม่อย่างนั้น ก็คงจะสร้างรางรถไฟได้

ถ้าเป็นอย่างนั้น การเดินทัพก็จะสะดวกยิ่งขึ้น

เสียดายจริง ๆ ที่ยังทำไม่ได้

คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามเวลา

และสิ่งที่หลี่จุ่นทำได้ก็คือเร่งเวลานี้ และพัฒนาความก้าวหน้าทางอุตสาหกรรม!

ถึงแม้จะดูคุยโวโอ้อวดไปบ้าง แต่ก็ทำออกมาแล้วตั้งมากมาย ไม่แน่ว่าอาจจะทำได้มากกว่านี้อีกด้วย

เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ทั้งสามคนก็มาถึงเมืองจวี้ฉือ

“หยุด พวกเจ้ามาทำอะไร”

เมืองจวี้ฉือถูกปิด และสะพานแขวนก็ถูกยกขึ้น