องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 752

“จะมาพบพี่ใหญ่สักครั้งไม่ง่ายเลยจริง ๆ ยังต้องเลือกมาตอนดึก ๆ อีก”

ชายหนุ่มเดินมาถึงตรงหน้าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนสบาย ๆ หย่อนบั้นท้ายลงนั่ง น้ำเสียงหยอกเย้าและคิดแค้น

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนปราศจากความไม่พอใจ กลับยังทำหน้าละอายเล็กน้อยตอบ

“อีกสักระยะก็ไม่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ อย่างนี้แล้ว เอาไว้แผนการใหญ่ของข้าสำเร็จ แคว้นเยียนที่ใดบ้างไม่ใช่ของเราสองพี่น้อง ไยต้องคำนึงเช่นนี้ด้วย”

ชายหนุ่มมองพี่ใหญ่ของตัวเองสายตาหนึ่งก่อนจะพูด

“พี่ใหญ่ไม่ปรารถนาเป็นฮ่องเต้ เหตุใดต้องยึดมั่นกับเรื่องนี้ ได้จงหยวนแล้วอย่างไร ไม่ได้แล้วจะอย่างไร ข้าว่าแคว้นเยียนเราก็ไม่เลว ไฉนต้องไปจงหยวนให้ได้ จงหยวนนี้แม้ฟังดูดี แต่ตำแหน่งนั้นนั่งยาก นอนไม่สนิท ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันของเราก็ไม่เห็นว่านั่งตำแหน่งนั้นแล้วยังหลับได้สนิท”

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนยิ้มน้อย ๆ พลางตอบ

“ฝ่าบาทเยาว์วัย แต่ต้องแจ้งเกิดในสักวัน หนำซ้ำได้การอบรมสั่งสอนจากข้า อนาคตเติบใหญ่แล้วต้องเป็นผู้กล้าแดนหนึ่งแน่ ตอนนี้ข้าปูทางทั้งหมดให้ฝ่าบาท ภายภาคหน้าเป็นใหญ่ได้เลย! ตำแหน่งจ้าวแห่งจงหยวนนั่น ลางทีก็สมควรให้เขานั่ง”

นายทะเบียนเล็ก ๆ ของศาลต้าหลี่ท่านนี้ส่ายหน้าขำพรืด

“ถ้าไม่ใช่เพราะเวลาไม่ถูก ข้ายังคิดว่าเขาเป็นลูกชายของท่านเสียอีก ดีกับเขาอย่างนี้ ยังดีกว่าข้าที่เป็นน้องชายร่วมบิดาต่างมารดาแท้ ๆ เสียอีก”

“เจ้าระวังคำพูดด้วย”

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนส่ายหน้า แล้วพูดว่า “อีกอย่าง เจ้าพูดผิดแล้ว มีเรื่องใดบ้างที่ข้าไม่นึกถึงเจ้าเป็นคนแรก”

นายทะเบียนหนุ่มแห่งศาลต้าหลี่เบะปากทันที พูดแบบไม่เห็นด้วย

“มีแต่เรื่องยาก ๆ ท่านจึงจะนึกถึงข้า ก็อย่างครั้งนี้ท่านอยากให้ข้าไปราชวงศ์อู่ ถึงข้าที่เป็นน้องชายท่านจะมีวรยุทธ์สูง แต่ข้าได้ยินว่าระยะนี้ราชวงศ์อู่มีคนเก่ง ๆ ไม่น้อย”

หนนี้อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนยิ้มพลางพยักหน้านิด ๆ ไม่ได้ปฏิเสธ

“วรยุทธ์เจ้าล้ำเลิศที่สุดในแคว้นเยียนเรา เรื่องนี้ต้องเป็นเจ้านั่นแหละ เจ้ามีเงื่อนไขอะไรก็บอกข้าได้เลย แค่เจ้าทำเรื่องนี้สำเร็จ ข้าต้องให้เจ้าสมปรารถนาแน่!”