องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 762

โจวชิงมองพักหนึ่ง ไม่เห็นความเคลื่อนไหวอื่น คิ้วที่ขมวดเป็นปมจึงค่อย ๆ คลายออก แล้วพูดว่า

“ไม่ว่าจะมาลูกไม้ไหนข้าก็ไม่กลัว! เปิดประตูเมือง!”

ประตูเมืองด้านล่างค่อย ๆ เปิดออก!

พวกหลินหู่ถอนสายตากลับและออกคำสั่งทันที

“ลุย!”

ทว่า

เหล่าทหารบนกำแพงที่ได้ยินเสียงต่างอุทานด้วยความตกใจ แหงนหน้ามองตามสัญชาตญาณ เห็น...ก้อนหินลอยมาจากกลางอากาศเต็มไปหมด!

หินจากฟากฟ้า!

……

หลี่จุ่นมาถึงละแวกยอดเขาลูกนั้นแล้ว เขากับหม่าหยวนฮั่นเร่งเดินทางและถึงด่านฝานหลงก่อนฟ้าสางในที่สุด

มอบเครื่องโยนหินให้เหยียนอ๋องผู้เฒ่า กำชับบางเรื่อง แล้วพาหม่าหยวนฮั่นมายังที่แห่งนี้

กำลังพลของเขาเฟิงโหยวหนึ่งหมื่นคนกับกองพลหนึ่งหมื่นคนที่มีหน่วยหน้าไม้กลเป็นหลักรอหลี่จุ่นอยู่บนเขาอยู่ทั่วแล้ว

พอเห็นหลี่จุ่นกับหม่าหยวนฮั่นมาถึงยอดเขา ผู้นำทั้งห้าของเขาเฟิงโหยวและจูเหล่าซานก็เข้ามาหาทันที

“จอมทัพ พวกเราเตรียมพร้อมแล้วขอรับ!”

จูเหล่าซานกับผู้นำสามพูดเป็นเสียงเดียว

หลี่จุ่นพยักหน้า

กระหืดกระหอบเดินไปถึงก้อนหินข้าง ๆ แล้วหย่อนก้นนั่ง

เขาเทียบกับหม่าหยวนฮั่นไม่ได้ หม่าหยวนฮั่นมีกำลังภายในล้ำเลิศ ถึงจะขึ้นมาในอึดใจเดียวก็ไม่หอบ

แต่เขาทำไม่ได้

จากตีนเขาเดินขึ้นมาถึงยอดเขา เขาเหนื่อยสุด ๆ ไปเลย

หม่าหยวนฮั่นประคองเขาขึ้นมากว่าค่อนทาง แต่ก็ยังเหนื่อยเจียนตายอยู่ดี

ตอนนี้เขาชักจะอิจฉายอดฝีมือบู๊ลิ้มที่มีกำลังภายในล้ำเลิศพวกนั้นแล้วสิ

แต่น่าเสียดาย เขาไม่มีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์

ฝึกวรยุทธ์ไม่ได้เลย

ตอนนี้ พอผู้นำสี่เห็นท่าทางอ่อนล้าของหลี่จุ่น หัวใจรัดแน่นนิด ๆ รู้สึกสงสารจับใจ

อยากใจกล้าเข้าไปซับเหงื่อให้เขา แต่ท่ามกลางผู้คนจำนวนมาก สุดท้ายยังทำหน้าด้านไม่ลง ได้แต่บีบมือตัวเองแน่น

ยืนอยู่กับที่ ทอดถอนใจในใจ

หลี่จุ่นนั่งหอบหลายทีจึงเอ่ย “เตรียมของพร้อมแล้วใช่ไหม”