องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 776

“พี่หม่า นี่พวกเขากำลังด่าว่าอะไรหรือ?”

ณ ยอดภูเขาเล็ก ๆ แห่งหนึ่งไม่ไกล หลี่จุ่นและหม่าหยวนฮั่นหมอบสังเกตการณ์อยู่ในพุ่มหญ้า ได้ยินเสียงทัพศัตรูด่าพึมพำ หลี่จุ่นก็พลันขมวดคิ้วพลางถามขึ้น

คำพูดที่คนฉู่พูดคุยกัน ยังคนทำให้คนฟังไม่เข้าใจเช่นเดิม

แม้ฟังแล้วดูจะมีกลิ่นอายของราชวงศ์อู่อยู่สองสามส่วนก็ตาม แต่ยิ่งเหมือนกับภาษาถิ่นที่ห่างไกลจากตัวเมืองมาก ๆ เดิมทีก็ฟังไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว

บลา ๆ ๆ ๆ

หม่าหยวนฮั่นเอ่ย “พวกเขากำลังด่าว่าพวกท่านโหดเหี้ยม ด่าว่าพวกท่านไม่ใช่คน ไม่นึกเลยว่าจะฆ่าคนฉู่อย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้!”

หม่าหยวนฮั่นเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ

นอกจากหม่าหยวนฮั่นจะเข้าใจภาษาราชวงศ์อู่แล้ว ยังเข้าใจภาษาเยียน แม้แต่ภาษาฉู่เขาก็เข้าใจเช่นกัน!

เจ้าหมอนี่คืออัจฉริยะด้านภาษา!

อืม!

โดยทั่วไปผู้ที่มีวรยุทธ์เยี่ยมยอดความสามารถในการร่ำเรียนก็จะค่อนข้างดีเยี่ยมไปด้วย...ไม่อย่างนั้น ก็จะอ่านหนังสือวรยุทธ์ที่แสนล้ำค่าไม่เข้าใจ แล้วยังจะพูดถึงเรื่องกลายเป็นยอดฝีมือบู๊ลิ้มได้อย่างไรกัน?

“อะไรนะ? พวกเราโหดเหี้ยมอย่างนั้นหรือ?!”

เมื่อหลี่จุ่นได้ฟังก็พลันขมวดคิ้วเข้าหากันจนเป็นปม ในใจเดือดพล่าน ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขึงขังว่า

“น่าขันยิ่งนัก! บุกรุกมายังดินแดนของเรา ถูกข้าตีจนพิการเข้าหน่อยก็บอกว่าพวกเราโหดเหี้ยมอย่างนั้นหรือ? ช่างน่าขันสิ้นดี! หลักการดี ๆ ในใต้หล้านี้ถูกไอ้พวกโจรพวกนี้มันเอารัดเอาเปรียบไปหมดแล้ว!”

หม่าหยวนฮั่นเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งใส่สีตีไข่ว่า “อืม ยังมีคนบอกอีกว่านี่พวกท่านกำลังฆ่าเพื่อนร่วมโลก ควรถูกคนในใต้หล้าประณาม!”

“หึ!”

หลี่จุ่นแค่นเสียงหึทีหนึ่ง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเย็นชา!

เรื่องที่น่าขันที่สุดในโลกไม่มีอะไรจะเกินไปกว่านี้ได้แล้ว คนที่หาเรื่องเมื่อถูกหาเรื่องกลับดันด่าคนอื่นว่าเลวทรามเสียอย่างนั้น!

มีอย่างที่ไหนกันล่ะเนี่ย!

หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นข้าก็จะทำให้พวกเขาได้เห็นว่า ราชวงศ์อู่ของเราโหดเหี้ยมได้ถึงระดับไหน?! ข้าจะโหดเหี้ยมให้ถึงที่สุด! ผู้ใดไม่ยอมก็ให้เดินหน้ามาประจัญหน้ากับข้า! ไป พี่หม่า!”

หลี่จุ่นลุกขึ้นพรวดด้วยความเดือดดาล!

หม่าหยวนฮั่นเดินเคียงบ่าเคียงไหล่ เขารีบตามหลี่จุ่นไปให้ทัน

ทั้งสองคนกลับมายังหน้าทัพใหญ่ด้วยความรวดเร็ว

หลี่จุ่นเรียกแม่ทัพทุกคนมา แล้วเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“รีบแพร่คำสั่งไปยังทุกหน่วยทุกกองโดยเร็ว ไปยังตำแหน่งของตัวเองตามคำสั่งก่อนหน้านี้ เตรียมทำศึก! เมื่อทัพศัตรูเข้ามายังเขตรบ ให้ลงมือทันที!”

“ขอรับ!”

แม่ทัพทุกนายตอบกลับด้วยน้ำเสียงขึงขัง!

ผ่านไปสามเค่อ!

โดยอาศัยแสงสว่างจากท้องฟ้า ก็เห็นจวนชายแดนตะวันตกอันใหญ่โตอยู่ไกล ๆ อย่างเลือนรางแล้ว!

โจวชิงสั่งให้ทัพใหญ่พักกันชั่วครู่ ให้เหล่าทหารได้พักหายใจหายคอ!

ตลอดทางที่ผ่านมา ราวกับเยียบอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบาง ไม่มีใครกล้าปล่อยตัวปล่อยใจเลย!

ทัพใหญ่เหนื่อยล้ายิ่งกว่าที่ผ่านมาเสียอีก!

ทุกที่แห่งนี้ล้วนเป็นกับดัก มีทหารประสบเคราะห์เจอกับดักไปนับพันนาย และตายคาที่ไปเลย!

ที่ร้ายแรงกว่าก็คือ ในที่ลับต้องมีทัพศัตรูซ่อนตัวอยู่กองหนึ่งเป็นแน่ ไม่รู้ได้เลยว่ามีกี่คน!