องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 802

เสียงกลองแจ้งอรุณแห่งเมืองหลวงดังขึ้น

ตีมาระลอกหนึ่งแล้ว

จงจื่อหนิงแบกหลี่จุ่นที่เนื้อตัวเย็นไปหมดแล้ว ค่อย ๆ เดินไปทางประตูเมือง

จากตรงนี้ห่างจากประตูเมืองเพียงแค่หนึ่งลี้เท่านั้น

ทว่าจงจื่อหนิงกลับรู้สึกว่ามันไกลและช้ายิ่งนัก ไกลแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน

เขารู้สึกว่าหลี่จุ่นที่อยู่บนหลังหนักมาก ๆ และประตูเมืองนั่นก็ราวกับ...ประตูแห่งนรก!

หากเขาก้าวเดินเข้าไปแล้ว ก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าจะเจอกับโลกแบบไหน

หลังจงจื่อหนิงเดินไปได้สองสามก้าว เขาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจู่ ๆ ก็เอ่ยขึ้นว่า

“ท่านจอมทัพ...นี่เรากำลังจะกลับบ้าน ใช่หรือไม่? ควรล้างเนื้อล้างตัวให้ท่านสิถึงจะถูก...ดูความสกปรกบนเนื้อตัวท่านสิ ท่านดูหน้าของท่านสิไม่ได้ขาวสะอาดหมดจดเหมือนอย่างแต่ก่อนเลย ทั้งเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด...ข้าจะล้างเนื้อล้างตัวให้ท่านก่อนก็แล้วกัน”

จงจื่อหนิงพูดไปพลางยิ้มหน่อย ๆ ไปพลางและน้ำตาตกไปด้วย

ท่านจอมทัพที่แสนดีผู้หนึ่ง...ทำไมถึงตายไปแล้วล่ะ?

เขาจะอธิบายกับท่านอัครมหาเสนาบดีอย่างไร?

จะอธิบายกับแม่นางอาหยวนว่าอย่างไร?

จะอธิบายกับฝ่าบาทว่าอย่างไร?

จะอธิบายกับ...เหล่าคนรักของเขาเหล่านั้นว่าอย่างไร?

จงจื่อหนิงรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถอธิบายได้

เขารีบวางหลี่จุ่นที่แบกอยู่บนหลังลง ก่อนจะให้เขาพิงอยู่บนหินข้างทางก้อนหนึ่ง จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนไปด้วยเลือดของตัวเองออก แล้วเอ่ยขึ้นว่า