องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 881

“ที่แท้เจ้ากับอาจารย์ของข้าก็มีความสัมพันธ์กันเช่นนี้นี่เอง ช่างบังเอิญจริง ๆ”

หลี่จุ่นหัวเราะพลางเอ่ยขึ้น

เฟิงเป่าจินที่อยู่ข้าง ๆ ไม่รู้ว่ามีสีหน้าเช่นไร เอาแต่จัดเสื้อผ้าของตัวเองไม่หยุด

ไม่นานหม้อไฟก็ถูกยกออกมาแล้ว

ทั้งสามคนเริ่มกิน

เฟิงเป่าจินเต็มไปด้วยความสงสัยในหม้อไฟ

ไม่นึกเลยว่าจะมีอาหารอย่างนี้ด้วย หลี่จุ่นผู้นี้ช่างเก่งกาจยิ่งนัก

ทั้งสามคนดื่มเหล้ากินอาหาร มีความสุขกันสุดขีด

กินหม้อไฟเสร็จ ซั่งกวนเฮ่าก็ขอตัวกลับไปก่อน หลี่จุ่นถามขึ้นว่า

“ไม่ทราบว่าใต้เท้าเฟิงจะยินยอมไปเป็นเพื่อนข้าหาซื้อบ้านแถวใกล้ ๆ นี้หรือไม่?”

เฟิงเป่าจินเช็ดปาก ขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า

“ท่านอ๋องจะย้ายออกจากจวนตระกูลเฟิงหรือ?”

หลี่จุ่นรีบส่ายหน้า แล้วตอบกลับไปว่า

“ไม่ใช่หรอก ช่วยสหายหาน่ะ”

ในตอนนี้เองเฟิงเป่าจินถึงได้พยักหน้า แล้วเอ่ยว่า

“ก็ได้ จะได้ไปเดินย่อยอาหารด้วยพอดี”

อันที่จริงทั้งสองคนกินข้าวเที่ยงกันมาจากจวนตระกูลเฟิงแล้ว

ในตอนนี้เพียงแค่จะลิ้มรสหม้อไฟ ทว่าจนใจเจ้าสิ่งนี้รสชาติไม่เลวเลยทีเดียว จึงกินเยอะเกินไปหน่อย ตอนนี้จุกอยู่นิด ๆ

“เช่นนั้นก็ต้องขอบคุณใต้เท้าเฟิงเป็นอย่างมาก!” หลี่จุ่นยิ้มแล้วเอ่ย

หลังจากนั้น!

ทั้งสองคนพร้อมด้วยผู้ติดตามของเฟิงเป่าจินอีกสองสามคน เริ่มออกไปเดินเล่นแถวใกล้ ๆ หาบ้านไปทั่วทุกที่

แต่น่าเสียดาย ท้ายที่สุดก็หาที่หลี่จุ่นถูกใจไม่เจอ

“ท่านอ๋องยังมีอะไรที่อยากทำอีกหรือไม่? หากไม่มีแล้ว เช่นนั้นกลับไปกันเถอะ” เฟิงเป่าจินเดินตามหลี่จุ่นไปหลายที่ทีเดียว ตอนนี้เขาเหนื่อยแล้ว

หลี่จุ่นพยักหน้า

ทุนคนกลับมายังจวนตระกูลเฟิง

หลี่จุ่นเริ่มฝึกวรยุทธ์ที่ลานหลังจวนอีกครั้ง ฝึกวรยุทธ์ไปจนถึงเวลาอาหารค่ำ

เฟิงอู่หังเดินเข้าไปในลานหลังจวน พอใจกับการฝึกฝนอย่างหนักของหลี่จุ่นเป็นอย่างมาก

เขาหัวเราะฮ่า ๆ แล้วเอ่ยว่า “หากยังฝึกเช่นนี้ต่อไป ไม่นานเจ้าคงฝึกจนวรยุทธ์เก่งกล้าแน่ ๆ”

ครั้นหลี่จุ่นถูกชมเช่นนี้ เขาก็พลันดีใจขึ้นมา หลี่จุ่นรีบเอ่ยถามว่า

“คือว่า ท่านผู้อาวุโส ตอนนี้ข้าอยากเรียนวิชาตัวเบาไปด้วย ไม่สู้ท่านมาสอนข้าไปด้วยกันเลยเถอะ”

เฟิงอู่หังครุ่นคิด ลูบเคราก่อนจะพยักหน้าแล้วเอ่ยว่า

“ก็ดี เจ้าฝึกหมัดจนเหนื่อยแล้ว ฝึกวิชาตัวเบาไปด้วย ก็จะเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว เช่นนั้นข้าจะสอนว่าต้องฝึกวิชาตัวเบาอย่างไรให้เจ้าเดี๋ยวนี้”

“ขอบคุณท่านผู้อาวุโสเป็นอย่างมกา!” หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นอย่างดีอกดีใจยกใหญ่

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินดังนั้นนัยน์ตาก็พลันหดตัวลง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“เขา...เขาตายได้อย่างไร? นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

อาหยวนพลันส่ายหน้า แล้วเอ่ยว่า

“ในรายงานลับบอกว่าเสิ่นไท่ฟู่กับเสิ่นเลี่ยถูกลอบสังหารที่นอกเมืองฉางอัน เสิ่นไท่ฟู่ถูกแทงตายในที่เกิดเหตุ ส่วนเสิ่นเลี่ยหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ฝ่าบาทมีรับสั่งให้จัดงานฝังศพของไท่ฟู่อย่างยิ่งใหญ่...”

หลี่จุ่นจับศีรษะ งงเป็นไก่ตาแตกไปในชั่วพริบตา

ตาแก่นั่นมีแผนร้ายมากมายขนาดนั้น ทำไมถึงตายแล้วล่ะ?

นี่มันกะทันหันเกินไปแล้ว!

“สืบเจอหรือไม่ว่าเป็นฝีมือของผู้ใด?” หลี่จุ่นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขึงขัง

ดีร้ายอย่างไรนี่ก็เป็นพ่อตาของเขา!

จู่ ๆ ก็จากไปทั้งอย่างนี้?!

ทว่าหากบอกว่าเสิ่นเลี่ยตายแล้วยังมีความเป็นไปได้มากกว่าเสียอีก แต่กลับบอกว่าตาแก่นี่ตายไปแล้ว ทำไมถึงน่าเหลือเชื่อขนาดนี้กันนะ?

ตาแก่ผู้นี้เก่งกาจถึงเพียงนี้ ทำไมจู่ ๆ ถึงถูกลอบสังหารได้ล่ะ?

หน่วยข่าวลับของเขาเลี้ยงเสียข้าวสุกหรืออย่างไร?

ไม่สิ!

เรื่องนี้ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น!

ในใจของหลี่จุ่นพลันสั่นขึ้นมา!