องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 91

ใบปลิวที่หลี่จุ่นวาดได้ผลมาก ในเวลาไม่ถึงสองวัน กระแสเต้าหู้ก็แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวง

แม้แต่หลี่เจิ้งยังได้ยินเรื่องนี้ ตอนประชุมขุนนางก็ถามข้าราชบริพารว่าเต้าหู้คืออะไร

ทว่าไม่มีใครสามารถตอบได้

แต่ได้ยินมาว่าอาหารสดใหม่นี้เป็นฝีมือของจ้าวเฟยเอ๋อร์ จึงส่งหวังเหลียนให้ไปเอามาลองสักหน่อย

หวังเหลียนรีบไปเอามาอย่างรวดเร็ว

ในที่สุดก็ได้กลับมาหนึ่งถังเล็ก ๆ หลังจากได้ลิ้มรสแล้ว หลี่เจิ้งก็รู้สึกประหลาดใจมาก พร้อมกับเอ่ยชมไม่ขาดปาก ก่อนจะรับสั่งว่า นับจากนี้ห้องพระเครื่องต้นต้องนำเต้าหู้เข้ามาทุกวัน เพื่อที่จะให้ทุกคนในวังได้กิน

หลี่จุ่นเองก็ไม่คิดมาก่อนว่าจะได้ยินเช่นนี้

นี่ถือเป็นออเดอร์ใหญ่ครั้งแรกก่อนที่ร้านจะเปิดเลยนะ

และให้จ้าวเฟยเอ๋อร์รับปากไปว่า จะผลิตเต้าหู้เพิ่มส่วนหนึ่งเพื่อส่งให้กับพระราชวังโดยเฉพาะ

ปริมาณเต้าหู้ที่ส่งเข้าพระราชวังไม่น้อยเลย แต่ละวันก็เป็นร้อยกิโลกรัม หลี่จุ่นให้จ้าวเฟยเอ๋อร์คิดเงินกิโลกรัมละสองตำลึง

เพียงแค่ขายในวังก็มีรายได้ที่มั่นคงแล้วแน่ ๆ สองร้อยตำลึง

แบ่งกันคนละหนึ่งร้อยตำลึง ยังไม่ทันจะเปิดร้าน แค่นอนเฉย ๆ หลี่จุ่นก็หาเงินได้แล้วหนึ่งร้อยตำลึง ซึ่งถือเป็นเงินจำนวนมากในยุคนี้

ไม่นานก็ถึงวันที่สิบแปดเดือนสิบสองตามปฏิทินจีน

ในวันนี้ ลูกค้าจำนวนมากรวมตัวกันที่หน้าร้านเต้าหู้ตำรับจ้าวกันตั้งแต่เช้าเพื่อมาซื้อเต้าหู้

จ้าวเฟยเอ๋อร์พาบ่าวคนสนิทมาด้วยสองสามคน พอมาถึงก็เริ่มเปิดประตูร้านทันที มองดูลูกค้าข้างนอกแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนของทุก ๆ ท่าน เพื่อเป็นการขอบคุณการสนับสนุนของทุก ๆ ท่าน วันนี้ร้านเต้าหู้ตำรับจ้าวของเรา ขายชามละหนึ่งอีแปะ! เฉพาะวันนี้วันเดียวเท่านั้น พรุ่งนี้จะเริ่มขายชามละห้าอีแปะ”

“เยี่ยม!”

“หนึ่งอีแปะถูกมากเลย!”

“ถ้าเต้าหู้นี้อร่อยอย่างที่บอกจริง ๆ ราคาห้าอีแปะก็คุ้มค่า!”

“ใช่ ข้าได้ยินมาว่าตอนนี้ขุนนางในวังกินเต้าหู้ทุกวัน!”

“ถูกต้อง ขุนนางระดับสูงในราชสำนักก็ยังชอบสิ่งนี้ ในที่สุดก็เปิดร้านสักทีอยากลองชิมมานานแล้ว”

ลูกค้าหน้าร้านเริ่มพูดคุยกันอย่างคึกคัก

จ้าวเฟยเอ๋อร์เห็นลูกค้าหน้าร้านพูดคุยกันเช่นนี้ ก็รู้สึกราวกับยกภูเขาออกจากอก

นางมองย้อนกลับไปที่หลี่จุ่นที่อยู่ในชุดขาว และหวังเยียนหรันที่ยืนอยู่ตรงมุมหนึ่งของร้าน หลี่จุ่นพยักหน้าไปทางนางเล็กน้อย

จ้าวเฟยเอ๋อร์จึงสั่งให้ทุกคนเชิญลูกค้าเข้ามาในร้าน

“แขกผู้มีเกียรติ เชิญทุกท่านด้านใน!”

“เชิญด้านใน ๆ!”

ขณะนี้ทุกคนในร้านต่างก็ยุ่งกันหมดและลูกค้าก็ทยอยเข้าร้านไปทีละคน

ใช้เวลาไม่นาน ทั้งร้านก็เต็มไปด้วยผู้คน ถึงขนาดที่ลูกค้าบางคนถึงกับไม่สามารถเข้ามาได้ ทำได้เพียงยืนรอด้านนอกเท่านั้น