องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 979

หลี่จุ่นรีบพูดว่า

“ฝ่าบาท เรื่องนี้ไม่ควรรอช้า รีบส่งคนไปเจรจากับอีกฝ่ายให้เร็วที่สุดเถิด”

จักรพรรดินีพยักหน้า แล้วถามว่า

“ท่านกุนซือ ท่านคิดว่ากองทัพของข้าควรตั้งฐานทัพที่ใด”

หลี่จุ่นเคยตระเวนชายแดนเหนือมาก่อน จะต้องรู้ว่าที่ใดเหมาะสำหรับตั้งฐานทัพอย่างแน่นอน นั่นคือเหตุผลที่นางเรียกหลี่จุ่นมา

หลี่จุ่นครุ่นคิดก่อนจะชี้ไปที่เทือกเขาเฮยสงแล้วพูดว่า

“ตั้งฐานทัพที่นี่น่าจะเหมาะสม”

จักรพรรดินีกล่าวโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า

“ดี งั้นข้าจะทำตามที่ท่านกุนซือว่ามา”

หลี่จุ่นลูบจมูกพลางคิดในใจว่าเชื่อฉันขนาดนั้นเลย?

ไม่สงสัยสักหน่อยเหรอ?

ถ้าเกิดเขาหักหลังนางขึ้นมาล่ะ?

เห็นทีสาวน้อยปันหมิ่นจะให้การเท็จแทนเขาเสียแล้ว

จักรพรรดินีเรียกให้คนเก็บแผนที่ จากนั้นมองหลี่จุ่นอย่างลังเลชั่วขณะก่อนจะพูดว่า

“ท่านกุนซือ ข้ามีเรื่องหนึ่ง ต้องการฟังความเห็นจากท่าน”

หลี่จุ่นพูดว่า

“มีเรื่องอันใด ฝ่าบาทโปรดกล่าวมาได้เลย”

จักรพรรดินีเอามือไพล่หลังพร้อมกับก้าวไปข้างหน้าช้าๆ สองสามก้าวด้วยท่าทางสง่างามและน่าเกรงขามยิ่งนัก

“ท่านกุนซือ ก่อนหน้านี้ข้าได้รับรายงานว่าจี้จงชิง อัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวาของราชวงศ์อู่ก็อยู่ที่นี่ คนผู้นี้ถือว่าเป็นบุคคลที่น่ากลัวในสนามรบ ข้าคิดว่าท่านกุนซือคงจะคุ้นเคยกับเหตุการณ์สงครามของชายแดนเหนือที่ผ่านมา คนผู้นี้ใช้กลยุทธ์การรบดุจเทพเจ้า ช่างน่ากลัวยิ่งนัก”

“หากปล่อยให้เขากลับทางใต้ เกรงว่าจะเป็นภัยร้ายแรงต่อกองทัพเรา ตอนนี้ทหารใต้บังคับบัญชาของเขาน่าจะเหลือไม่มาก ข้าจึงอยากใช้โอกาสนี้ลอบฆ่าคนผู้นั้นที่นี่เพื่อตัดไฟแต่ต้นลม”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาของหลี่จุ่นก็แปลกไปในทันที แต่ในใจกลับรู้สึกขำขัน

เยี่ยมจริงๆ !

ไอ้แก่นั่นยังคงเป็นแพะรับบาปแทนเขาจนถึงตอนนี้

แล้วไหนจะบุคคลที่น่ากลัวในสนามรบอีก

อย่ามาโม้!

จี้จงชิงแทบไม่เคยเข้าสนามรับเลยด้วยซ้ำ ส่วนใหญ่เขาจะวิ่งเต้นแทนเขามากกว่า

แต่จะแหกหน้าจักรพรรดินีตอนนี้ไม่ได้ หลี่จุ่นจึงรีบพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า

“ฝ่าบาทพูดถูก คนผู้นี้อันตรายมากจริงๆ ควรจะกำจัดเสียโดยเร็วเพื่อตัดไฟแต่ต้นลม”

เมื่อจักรพรรดินีเห็นหลี่จุ่นเห็นด้วยกับความคิดของตน นัยน์ตาพลันเปล่งประกายด้วยความดีใจทันที ใบหน้าใต้ผ้าคลุมต้องงดงามมากเป็นแน่

จี้จงชิงมักอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเป็นประจำจึงยากที่จะวาดภาพเหมือนของเขา

หลี่จุ่นครุ่นคิดแล้วพูดว่า “เช่นนั้นฝ่าบาทก็ให้คนเตรียมกระดาษและถ่านสักสองสามก้อนแล้วกัน”

จักรพรรดินีชะงักไปชั่วขณะ แต่แล้วก็เข้าใจว่าหลี่จุ่นต้องการจะทำอะไรจึงรีบสั่งให้คนไปจัดการ

ผ่านไปสักพัก ของทุกอย่างก็เตรียมครบ

หลี่จุ่นกางกระดาษบนไม้กระดานที่อยู่หน้ารถม้า แล้วใช้มีดพกเหลาก้อนถ่านให้แหลม จากนั้นครุ่นคิดรูปพรรณสัณฐานของไอ้แก่นั่นก่อนจะเริ่มวาดภาพ

จักรพรรดินีคอยดูอยู่ข้างๆ นัยน์ตาเต็มไปด้วยแววตาประหลาดใจ

หลังจากผ่านไปสิบห้านาที

ภาพสเก็ตแบบง่ายๆ ก็วาดเสร็จแล้ว

เพื่อประหยัดเวลา หลี่จุ่นจึงไม่ได้ลงรายละเอียดมากนัก เขาเพียงวาดรูปร่างคร่าวๆ วาดเฉพาะลักษณะเด่นของจี้จงชิง

ในสายตาของหลี่จุ่นเองภาพนี้ดูง่าย แต่ในสายตาของจักรพรรดินีภาพนี้ไม่ง่ายเลย

นางเพียงรู้สึกทึ่งในความสามารถของเขา

เพียงแค่ร่างคร่าวๆ ก็สามารถวาดรูปลักษณ์และบุคลิกของคนๆ นั้นออกมาได้ ช่างน่าทึ่งจริงๆ

ภาพนี้สุดยอดจริงๆ

จักรพรรดินีจ้องมองด้วยความตกตะลึง จู่ๆ พลันใจเต้นแรงขึ้นมา