รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 100

สีจิ่วเฉินกำลังดืมน้ำอยู่ และยืนพิงมองเธอทำอาหารอยู่ที่ประตู ถังจือซย่าหันมา แล้วพบว่าแก้วที่ผู้ชายกำลังถือไว้ในมือ มันเป็นของเธอ

หน้าเธอร้อนขึ้นมาเลย “นี่มันแก้วของฉัน”

“อืม! แล้วมีปัญหาอะไร?” ผู้ชายเลิกคิ้ว แล้วในสายตาอมยิ้มแกล้งๆ

ถังจือซย่ารู้สึกอึดอัดนิดหน่อย “ทางนั้นมีแก้วแบบใช้ครั้งเดียวแล้วทิ้ง คุณเปลี่ยนแก้วใช้เถอะ!”

“จูบก็จูบกันแล้ว กลัวอะไรอีก?” สีจิ่วเฉินยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ รู้สึกว่าเธอกังวลไม่เข้าเรื่อง

ถังจือซย่าเลือกที่จะเมินเฉยใส่เขา ‘ว่าแล้วเชิญเขาเข้าบ้านมันไม่ใช่เรื่องดีเลย’

ถังจือซย่าเข้าไปทำอาหารต่อในห้องครัว ผมที่ปล่อยอยู่ก็ถูกเธอใช้ที่คลิป คลิปไว้หลังหัว มีอีกแค่ไม่กี่เส้นที่คลิปไม่กี่ถึง นั้นทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากขึ้น

ผู้ชายใช้แก้วของเธอดื่มน้ำไปด้วย แล้วคิดอะไรในสมองไปด้วย ยิ่งคิด ยิ่งกระหาย

“เอางี้ คุณไปนั่งที่โซฟาเถอะ! คุณมายืนอยู่ตรงนี้ ฉันกดดันมากเลย มันมีผลต่อการแสดงฝีมือของฉัน” ถังจือซย่าหันไปพูดกับผู้ชาย เธอแค่ไม่ชอบความรู้สึกที่เขามองมาที่เธอ มันกดดันมากๆ

สีจิ่วเฉินยิ้มแล้วหันหลังไปนั่งที่โซฟา แต่เขาก็ยังเลือกที่นั่งที่สามารถมองเห็นเธอได้ แล้วชื่นชมเธอแบบท่าทีที่ผ่อนคลาย

เขาก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ทุกการเคลื่อนไหวของผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาใจเต้นตลอดเลย ทำให้เขามองเธออย่างไงก็มองไม่พอ

ถังจือซย่าผัดผักไปด้วยต้มซุปไปด้วย ยุ่งจนหัวเต็มไปด้วยเหงื่อ เธอน่าจะยืนยันในการไปทานข้าวข้างนอก เธอจะได้ไม่มาเหนื่อยแบบนี้

ในที่สุด ผักสามอย่างซุปหนึ่งก็ทำเสร็จแล้ว ถังจือซย่ายกอาหารไปวางบนโต๊ะ สังเกตเห็นว่าผู้ชายเดินไปอยู่ระเบียง และบนหัวเขา ตากผ้าของเธออยู่ชุดชั้นในและกางเกงในนั้นแค่เขาเงยหน้าขึ้นก็จะเห็นเลย

“อะแฮ้ม…ประธานสีทานข้าวได้แล้ว” ถังจือซย่าเรียกเขาแบบเร่งรีบ

แต่สิ่งที่สีจิ่วเฉินควรชื่นชม ได้ชื่นชมไปตั้งนานแล้ว คัพเสื้อในของเธอใหญ่กว่าที่เขาคิดไว้อีก

ณ จุดนี้ เขาดีใจอย่างไม่รู้สาเหตุ เหมือนมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขางั้นแหละ

ผู้ชายที่อยู่บนโต๊ะอาหาร ไม่มีอะไรที่ไม่เลือกเลยจริงๆ ท่าทางการกินงดงาม เสมอกับอยู่ในร้านอาหารระดับสูง ถังจือซย่าดื่มซุปไปถ้วยหนึ่ง กินข้าวไปครึ่งถ้วย แต่สังเกตเห็นว่าผู้ชายกินเก่งมาก เธอกินเสร็จแล้ว แต่เขายังกินแบบช้าๆ สุภาพๆ อยู่

นี้ทำให้เธอภูมิใจขึ้นมานิดๆ ฝีมือการทำอะไรของเธอมันอร่อยขณะนั้นเลยเหรอ?

ถังจือซย่าเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ แล้วแต่งหน้าอ่อนๆ เพราะว่าเหงื่อออกทำให้เมคอัพบนหน้าลายไปนิดหน่อย

ในที่สุด ผู้ชายก็ทานอาหารเสร็จ แล้วยกแก้วน้ำของเธอขึ้นมาดื่มน้ำอีกครั้ง เธอก็หิวน้ำเหมือนกัน ก็เลยทำได้แค่ไปใช้แก้วที่ใช้แล้วทิ้งดื่มน้ำเย็นไปหนึ่งแก้ว

ถังจือซย่าเก็บถ้วยเข้าไปไว้ในครัว ตัดสินใจกลับบ้านมาล้างตอนกลางคืน เธอดูไปที่เวลาบนนาฬิกาข้อมือ ประธานสี เราควรกลับไปได้แล้ว

“พักแป๊บหนึ่ง” สีจิ่เฉินพูดเสร็จ เขาก็พิงลงไปที่โซฟาของเธอแล้วงีบหลับไปเลย

ถังจือซย่าไม่รู้จะพูดอะไร เขาจะมางีบหลับกลางวันที่บ้านเธอทำไม?

ถังจือซย่าก็บังคับเขาออกไปก็ไม่ได้อีก เธอเลยใช้เวลานี้มาทำความสะอาดในบ้าน มองไปเห็นของเล่นที่ลูกชายได้กองไว้บนโซฟา เธอเลยเดินไปเก็บ แล้วหันไปเห็นชิ้นส่วนเลโก้ที่ตกอยู่ใกล้ตัวผู้ชาย เธอยื่นมือไปเก็บขึ้นมา ในขณะนี้เอง ขนตาที่ดำของผู้ชายเปิดออก สายตาเต็มไปด้วยความเป็นนักล่า

ถังจือซย่าโดนแรงบางอย่างดึงทำให้ล่มลงไปในอกของผู้ชาย เธอกอดเข้าบนตัวของเขาโดยตรง วินาทีต่อไป เอวถูกกอด แล้วพลิกฟ้าพลิกดิน เธอถูกผู้ชายกดอยู่บนโซฟา

“คุณ…สีจิ่วเฉิน คุณอย่าทำอะไรนะ” ถังจือซย่าใช้ตาที่สวยของเธอส่งสัญญาณเตือน รู้ว่าพาเขากลับบ้านไม่ใช่เรื่องดีจริงด้วย ผู้ชายคนนี้ก็เหมือนสัตว์ที่จะเป็นสัดได้ตลอดเวลา