รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 99

ก็ได้! นี้ก็เป็นการช่วยประหยัดตังค์เธอเหมือนกัน อาหารสำหรับสองคนถ้าลงมือทำเอง ไม่น่าจะเกินหนึ่งร้อยหยวน

ถังจือซย่ากำลังลงจากรถอย่างเหม่อลอย กำลังจะเดินไปห้างตรงข้าม มีรถคันหนึ่งขับตรงมาที่เธอ ถังจือซย่ายังไม่ทันตั้งตัว ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังตาไวมือไวลากเอวเธอเข้ามากอด ทำให้ทั้งตัวของเธอเข้ามาหลบอยู่ในอ้อมกอดของเขา

ถังจือซย่าจ้องไปที่รถที่ขับเร็วคันนั้น ด่าแบบโกรธว่า “ขับรถเป็นไหมเนี่ย!”

พูดจบ เธอพึ่งสังเกตเห็นว่ามีแขนข้างหนึ่งกำลังโอบกอดเอวของเธออยู่ เธอยื่นมือไปแกะเขาออก พูดไปที่เขาว่า “คุณยืนรออยู่ตรงนี้มั้ย ฉันไปซื้อผักที่ห้างตรงข้ามนิดหน่อย”

“ไปพร้อมกัน” ผู้ชายพูดเสร็จ ก็เดินข้ามถนนตามเธอไป

พวกเขาไม่รู้ตัวเลยว่า ข้างในรถที่จอดอยู่ข้างทาง มีสายตาคู่หนึ่งจ้องพวกเขาแบบตะลึง นัยน์ตาของจ้างฉิงเหย่มีความรู้สึกเสียใจผ่านไปแวบหนึ่ง ถังจือซย่าปฏิเสธกินข้าวเที่ยงกับเขาไป แต่มาเดินห้างกับลูกพี่ลูกน้องของเขา?

จ้านฉิงเหย่คิดในใจ พวกเขาแค่ไปซื้อของ เดี๋ยวก็คงขึ้นรถ เขารอพวกเขาก็ได้

ในห้าง ถังจือซย่ากำลังเลือกผัก สีจิ่วเฉินให้เธอทำเมนูที่ถนัดก็พอ เขาไม่เลือกมาก ถังจือซย่าก็เลยซื้อแค่ผักที่ปกติทำให้ลูกชายกิน จะได้ทำง่ายด้วย

ตอนที่จ่ายตังค์ ไม่เกินหนึ่งร้อยหยวนจริงด้วย พนักงานพึ่งเอาผักใส่ถุงเสร็จ ก็เห็นสีจิ่วเฉินถือถุงไว้ในมือ พนักงานสาวที่แอบมองดูเขา ขณะเงินยังนับผิด อายจนหน้าแดงแล้วนับใหม่อีกครั้ง ถังจือซย่าจ่ายตังค์เสร็จทั้งสองคนก็ได้เดินออกมา

พวกเขาเดินข้ามทางม้าลายด้วยกัน แล้วเดินตรงไปที่หมู่บ้านของถังจือซย่า จ้านฉิงเหย่หลบอยู่ในรถ มองเห็นสีจิ่วเฉินถือผักอยู่ในมือ ถังจือซย่าพูดคุยกับเขา ทั้งสองคนก็ได้เข้าประตูหมู่บ้านไป

จ้านฉิงเหย่รนไปเลย ทำไมพวกเข้าต้องเข้าไปในหมู่บ้านด้วย? แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่า ‘พ่อของถังจือซย่าซื้อบ้านให้เธอแล้ว หรือว่าจะอยู่หมู่บ้านนี้?’

‘สรุป ลูกพี่ลูกน้องของเขากับเธอกลับไปบ้านของเธอ? พวกเขาทำอาหารและเดทที่บ้าน?’

หัวใจของฉิงเหย่ ก็เหมือนกับนั่งบนรถไฟเหาะ ขึ้นๆ ลงๆ ความรู้สึกเศร้าได้ผุดขึ้นมา หรือว่าผู้ชายที่ถังจือซย่าชอบจะเป็นคนที่ดูโตและหนักแน่นอย่างลูกพี่ลูกน้องของเขา? นี้เป็นสิ่งที่ทำให้เธอปฏิเสธเขามาโดยตลอดเหรอ?

จ้านฉิงเหย่กลับไปในรถ ความรู้สึกเจ็บใจแสดงขึ้นบนใบหน้าที่หล่อเหลา เขายื่นมือไปหยิบโทรศัพท์แล้วโทรไปหาเบอร์ของสีจิ่วเฉิน

“ฮัลโหล! ฉิงเหย่” เสียงของสีจิ่วเฉินดังขึ้นมาจากปลายสาย

“พี่ กลางวันนี้ว่างไหม? ผมเลี้ยงอาหารพี่”

“ฉันมีงานเลี้ยงสังคม ไว้วันหลังเถอะ!” สีจิ่วเฉินปฏิเสธเขาจริงๆ ด้วย

“งานเลี้ยงสังคมอะไรสำคัญขนาดนี้ นานๆ ทีที่ผมจะเลี้ยงอาหารพี่ ปฏิเสธงานเลี้ยงสังคมแล้วมากินข้าวเป็นเพื่อนผม” จ้านฉิงเหย่พูดออกไปแบบตั้งใจ

“เป็นแขกที่สำคัญมาก ปฏิเสธไม่ได้ ไว้คราวหน้าฉันเลี้ยงแกเอง แค่นี้แหละ!” พูดจบ ทางนั้นก็วางสายเลย

หัวใจของจ้านฉิงเหย่เหมือนโดนมีดแทงไปหนึ่งครั้ง ทั้งๆ ที่พี่ก็รู้ว่าตัวเขากำลังตามจีบถังจือซย่าอยู่ นี่เขาตั้งใจจะแย่งผู้หญิงที่ตัวเองชอบจริงเหรอๆ

ในลิฟต์

หัวใจของถังจือซย่าตึงไปหมด ที่ได้ยินสีจิ่วเฉินโทรคุยกับจ้านฉิงเหย่ วันนี้ที่ปฏิเสธจ้านฉิงเหย่ ในใจของเธอรู้สึกผิดขึ้นมาเลย

สีจิ่วเฉินใช้สายตาที่ลึกซึ้งมองไปที่เธอแวบหนึ่ง แล้วหลับตาแบบคิดอะไรซับซ้อน

ถังจือซย่าเชิญเขาเข้าประตู แล้วเธอก็ไปยุ่งในห้องครัวเลย จากเดิมเธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกระโปรงทรงเอสีดำ เป็นตัวเต็มไปด้วยอารมณ์มืออาชีพ นะเวลานี้ อยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ จะเปลี่ยนชุดก็ไม่ดี ทำได้แค่สวมผ้ากันเปื้อนข้างนอกทำยุ่งกับการทำอาหารขึ้นมาเลย

แต่เธอไม่รู้ว่า เธอในชุดทำงานแล้วยืนหั่นผักอยู่ในห้องครัวนั้น สำหรับผู้ชายแล้ว ชุดแบบนี้มันเป็นสิ่งที่ดึงดูดและยั่วยวนอย่างมาก