รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 98

การประชุมจบลง

ไอ้หย่าหยุดเธอไว้แบบกะทันหัน “ถังจือซย่า ถ้าเก่งจริงเรามาสู้กันแบบยุติธรรม ถ้าเธอได้รางวัลเพราะใช้เส้นสาย ฉันจะดูถูกเธอ”

ถังจือซย่ารู้สึกงงมาก ไอ้หย่าพูดแบบนี้กับเธอทำไม？ในเมื่อเป็นคู่แข่งกัน ไอ้หย่าไม่เคารพเธอก่อน งั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแล้ว

“ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดอะไร ฉันก็ใช้ความสามารถของตัวเองมาตลอด”

‘เหอะ!’ ไอ้หย่าหัวเราะเยาะเย้ยแล้วเดินจากไป

ประมาณสิบเอ็ดโมง ถังจือซย่าหายใจเข้าลึกๆ และกดโทรออกไปที่สายของห้องประธาน

‘ฮัลโหล!’ เสียงอันเป็นเอกลักษญ์ของสีจิ่วเฉินดังออกมา

“ฉันคือถังจือซย่า ประธานสีเที่ยงนี้มีเวลาว่างมารับประทานมื้อเที่ยงด้วยกันไหม?” ถังจือซย่าถามเขา

“อืม! ร้านอาหารฉันเป็นคนจองเอง” สีจิ่วเฉินตอบ

ถังจือซย่ากังวล กลัวว่าผู้ชายคนนี้จะไปจองร้านอะไรที่แพงๆ กระเป๋าตังค์เธอต้องเจอปัญหาแน่ๆ

“ฉันรู้จากร้านอาหารที่อร่อยอยู่ร้านหนึ่ง...อย่างนี้ดีไหม...” ถังจือซย่าพยายามไม่ให้เงินหลุดออกไปจากกระเป๋ามากนัก

“ทำไม? ไม่เต็มใจที่จะเลี้ยงข้าวผม?” ชายหนุ่มพูดแบบประชด

“ไม่ใช่ซะหน่อย ก็ได้ คุณเลือกเถอะ!” ถังจือซย่าตอบแบบกล้าหาญ

ทางนั้นวางสายไปแล้ว เธอหายใจเข้าแบบไม่รู้ตัว ดูท่าทางของสีจิ่วเฉินแล้วต้องกินจนเธอกระเป๋าแฟบแน่ ก็ได้! เอาไงเอากัน ใครใช้ให้เมื่อคืนเขาช่วยเธอเอาไว้ละ?

ใกล้จะถึงสิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว ถังจือซย่าได้รับข้อความส่วนตัวจากสีจิ่วเฉิน “อีกสิบนาที เจอกันที่ลานจอดรถ”

ถังจือซย่าตอบกลับว่า “โอเค”

เธอเก็บกระเป๋าเสร็จก็ออกไปเลย ตรงไปที่ลิฟต์ เธอเดินเข้าลิฟต์แล้วกดไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินชั้นสอง ที่นั่นเป็นที่จอดรถของแขกวีไอพี

ตอนที่ถังจือซย่าเดินออกมา เธอไม่รู้ว่ารถคันสีเทาข้างๆ เธอพึ่งขับมาจอด ผู้ชายที่กำลังจะลงจากรถมองเธอผ่านกระจกอย่างตื่นเต้น

จากนั้น ในเวลาเดียวกัน ผู้ชายที่อยู่หลังกระจกรถก็ทำได้แค่มองเธอ เปิดประตูรถโรลส์รอยซ์แล้วนั่งเข้าไป

‘นั้นคือรถส่วนตัวของสีจิ่วเฉิน’

ลูกพี่ลูกน้องของเขา จ้านฉิงเหย่จ้องมองอย่างตาโต ไม่อยากจะเชื่อว่าถังจือซย่าปฏิเสธเดทกับเขา มันเป็นเพราะจะไปเดทกับลูกพี่ลูกน้องเขาแทน

‘พวกเขาไปไหน?’

จ้านฉิงเหย่อดที่จะสงสัยไม่ได้แล้วสตาร์ทรถ ขับตามหลังสีจิ่วเฉินไป

นั่งอยู่บนรถของสีจิ่วเฉิน ในใจของถังจือซย่าตื่นเต้นอย่างกับกำลังตีกลอง ผู้ชายคนนี้จะพาเธอไปกินข้าวที่ร้านอาหารร้านไหน?

ในใจกลางเมืองนี้มีร้านอาหารส่วนตัวที่อร่อยซ่อนอยู่เยอะมาก วัตถุดิบชั้นเลิศ อะไรนิดหน่อยในหนึ่งมื้อก็เป็นหมื่นเป็นแสนขึ้นไป แต่ถ้าเทียบกับผู้ชายคนนี้ละก็ มันเป็นแค่ค่าอาหารปกติของเขาอยู่แล้ว แต่เทียบกับคนธรรมดาแบบเธอ นั้นมันเป็นการเสียเลือดครั้งใหญ่เลย!

‘ทันใดนั้น ถังจือซย่าเห็นทางที่คุ้นเคย เธอตกใจแล้วเอ๊ะไปคำนึง นี่ทางกลับบ้านเธอไม่ใช่เหรอ?

“ประธานสี ร้านอาหารที่คุณจองอยู่แถวบ้านฉันเหรอ?” ถังจือซย่าถามอย่างสงสัย

“อืม” ผู้ชายตอบแบบเสียงเรียบๆ

‘ทันใดนั้น’ ถังจือซย่าสังเกตเห็นว่าหมู่บ้านตัวเองอยู่ข้างๆ นี้เลย แล้วรถของชายหนุ่มก็จอดที่ลานจอดรถของหมู่บ้านเธอเลย ถังจือซย่าไม่เข้าใจ แล้วมองไปที่ชายหนุ่มอย่างสงสัย

“ลงจากรถกับฉันแล้วไปซื้อผักกลับบ้านกับฉัน ทำอาหารให้ฉันกิน” สีจิ่วเฉินหันหน้ามา แล้วจ้องมาที่ฉัน

ถังจือซย่างงไปหมด ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ว่าจะให้เธอเลี้ยงข้าวข้างนอก แต่จะกลับบ้านเธอแล้วทำกับข้าวทาน?

“ขี้เกียจลงมือทำ เอางี้ไปกินที่ร้านอาหารกันเถอะ!” ถังจือซย่าไม่อยากพาเขาเข้าบ้าน เพราะลูกชายไม่อยู่บ้าน อยู่กับเขาแค่สองคนมันอึดอัด

“ถังจือซย่า นี้เป็นคำสั่งของฉัน เธอควรจะทำตามจะดีที่สุด” สีจิ่วเฉินพูดเสร็จ เปิดประตูแล้วลงจากรถ

ถังจือซย่าพูดไม่ออก แต่ช่วยไม่ได้เพราะบุญคุณเรื่องเมื่อวานใหญ่เกินไป เธอไม่สามารถปฏิเสธได้