รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 101

“ตะโกนอะไร? เมื่อคืนเธอยังจับหน้าฉันมาจูบอยู่เลย มันนับว่ามัวไหมล่ะ?” ผู้ชายถามอย่างเสียงแหบ เมื่อคืนผู้หญิงคนนี้เป็นคนเริ่มก่อน

ถังจือซย่าหน้าแดงเลย แก้ตัวอย่างติดอ่าง “เมื่อคืน…ฉัน…ฉันไม่มีสติ ฉันลืมไปหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

ผู้ชายหัวเราะอย่างเย็นชา" ใช่เหรอ? ให้ผมช่วยรื้อฟื้นความทรงจำไหม?"

“ไม่ต้อง…” เธอยังพูดไม่จบ ผู้ชายก็ตัดสินใจที่จะช่วยเธอรื้อฟื้นความทรงจำแล้ว ริมฝีปากที่บางนั้นได้โจมตีลงไปที่ริมฝีปากสองใบที่แดงนั้นอย่างเอาแต่ใจ

สมองของถังจือซย่าว่างเปล่าไปเลย ผู้ชายคนนี้อยากจูบเธอก็บอกมาตรงๆ สิ แสดงละครอยู่นั่นแหละ

แต่ไม่รู้ทำไม ทุกครั้งที่ผู้ชายคนนี้จูบเธอ ถึงแม้ว่าตอนแรกอาจจะรนไปหน่อย แต่ไม่ช้าการโจมตีของผู้ชายคนนี้ก็ทำให้สมองเธอว่างเปล่าไปเลย ทั้งหน้าทั้งหูแดงไปหมดเลย แค่นั้นไม่พอถังจือซย่ายังรู้สึกถึงสนุกของการจูบอีก

‘ไม่…’

เธอจะไม่ยอมรับเรื่องนี้เด็ดขาด ถูกผู้ชายคนนี้จูบ เธอไม่รู้สึกดีเลย

สุดท้าย ผู้ชายนอกจากจะจูบแล้ว พื้นที่อันตรายบนร่างกายเธอก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ถังจือซย่าเริ่มรนแล้ว ถ้ายังทำต่อไปอยู่ ผลที่จะตามมาไม่อยากจะคิดเลย

“ฮึ…” ถังจือซย่าใช้มือทุบตีไปที่แผ่นหลังของเขา พึ่งสังเกตได้ว่าแผ่นหลังของเขาแข็งมากจนหมัดของเธอเจ็บไปหมด

สีจิ่วเฉินปล่อยเธอออก แต่ก็ไม่ได้ยืนขึ้นแล้วปล่อยตัวเธอ แต่คือมองไปที่ผู้หญิงผมยุ่งที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา ที่เหมือนปีศาจน้อยที่มีเสน่ห์

แต่ไม่รู้ทำไม แค่นึกถึงว่าเธอเคยโดนไอ้เวรคนหนึ่งกระทำอย่างนี้มาก่อน ในใจของเขาเกิดอาการที่อยากจะไปฆ่าไอ้เวรนั้นซะ

จู่ๆ ถังจือซย่ามีความรู้สึกเจ็บส่งผ่านมาจากเส้นผม เลยพึ่งรู้ตัวว่าเส้นผมของเธอได้ไปติดบนกระดุมแถวเสื้อบนหน้าอกของผู้ชาย

แน่นอนผู้ชายก็สังเกตเห็นเหมือนกัน เขาก้มหัวลงไป แล้วมองเธอด้วยสายตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์” คุณแกะออกเอง”

ถังจือซย่าเจ็บจนหัวชาไปหมด เธอก็ต้องไปแกะผมของตัวเองๆ อยู่แล้ว แต่เห็นว่ามันแกะไม่ออก ต้องแกะกระดุมก่อนถึงจะได้

ดังนั้น เธอเลยต้องหน้าแดงไปด้วยแกะกระดุมเม็ดที่สามของผู้ชายไปด้วย ทันใดนั้นเอง สิ่งที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าเธอคือแผ่นอกสีน้ำผึ้งอันล่ำของผู้ชาย เธอเกร็งมากแล้วหันหน้าหนี ไม่อยากจะมอง