รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 102

ถังจือซย่ายื่นมือไปกดบนหน้าจอ ช่วยเขากดรับโทรศัพท์ สีจิ่วเฉินหันไปมองที่เธอ ถังจือซย่าจ้องเขาอย่างตั้งใจ

“ฮาโหล จิ่วเฉิน ฉันถึงบริษัทแล้ว ทำไมคุณยังไม่มาอีก!” เสียงซนๆ ของซ่งซานดังขึ้นมา

“ฉันอยู่ระหว่างทางที่ไปบริษัท” สีจิ่วเฉินตอบแบบเสียงต่ำ

“โอเค งั้นฉันรอคุณนะ!”

‘อืม!’

“ของขวัญที่จะให้ฉันคุณไม่ได้ลืมใช่ไหม! ใครใช้ให้เมื่อคืนคุณไม่มาหาฉันละ” ซ่งซานพูดขึ้นมาอีกครั้ง

ถังจือซย่าฟังอย่างหน้านิ่ง สีจิ่วเฉินมองไปที่เธอ แล้วพูดกับซ่งซานว่า “ใกล้ถึงบริษัทค่อยว่ากัน”

พูดเสร็จ ก็วางสายเลย

ถังจือซย่าเห็นเขาวางรีบขนาดนี้ เธอหัวเราะอย่างเย็นชาขึ้นมาเสียงหนึ่ง "มีอะไรที่ฉันฟังไม่ได้เหรอ?"

“ความสัมพันธ์ของผมกับเขา แค่เพื่อนกัน" สีจิ่วเฉินอธิบายเสียงต่ำ ตั้งแต่ตามหาซ่งซานเจอ เขาเว้นระยะห่างกับซ่งซานตลอดเวลาเลย

มีแค่ความคิดที่อยากจะชดเชย นอกจากนี้ ไม่มีความคิดอะไรอีกเลย

ถังจือซย่ามองด้วยสายตาเย็นชา รังเกียจได้ชัดมาก “คราวหน้าคุณห้ามแตะต้องฉันอีก”

มีแวบหนึ่งสายตาของสีจิ่วเฉินมีความรู้สึกวุ่นวายผ่านไป "จือซย่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้น ผมก็ไม่สามารถแก้ไขมันได้”

“สิ่งที่ซ่งซานเคยแตะต้อง ฉันรังเกียจมันทั้งหมด” ครั้งนี้ ถังจือซย่าได้พูดคำนี้ออกจากปากตัวเองส่งให้เขา

สีหน้าของสีจิ่วเฉินไม่ดีขึ้นมาเลย

ระหว่างทางกลับบริษัท ถังจือซย่าไม่สนใจสีจิ่วเฉินเลย สีหน้าของสีจิ่วเฉินก็ดูไม่ได้เลย น่าจะเป็นเพราะว่าเขาไม่ชอบคำที่เธอพูดออก

รถพึ่งจอดนิ่งที่ลานจอดรถ ถังจือซงย่าเปิดประตูรถแล้วเดินออกไปเลย สีจิ่วเฉินเดินตามมาด้านหลัง ลิฟต์ที่กำลังจะปิดต่อหน้า ถังจือซย่าก็ไม่ช่วยกดเปิด เพราะว่าเธอไม่อยากนั้งลิฟต์เดียวกันกับเขา

แต่มือที่ยาวของผู้ชายยื่นมา ลิฟต์รับรู้ได้ว่ามีคนเลยเปิดออกทันที สีจิ่วเฉินก้าวขาเข้ามา พร้อมด้วยแรงกดดันบางอย่าง เหมือนดาบที่อยู่นอกฝักดาบ

ถังจือซย่าทำมือกอดอก ยืนพิงกำแพง ในกระจก สีจิ่วเฉินใช้สายตาที่ลึกซึ้งและเดาไม่ออก คมแหลมอย่างกับสัตว์ที่ซ่อนตัวอยู่ในป่า สายตานั้นมองมาที่เธอตรงๆ

ในที่สุด ลิฟต์ก็เปิดออก ถังจือซย่าเดินผ่านเขาเพื่อที่จะเดินออกไป แต่ทันใดนั้น เอวของเธอถูกผู้ชายลากไปกอด แล้วพูดอย่างกัดปากว่า “สกปรกแค่ไหนเธอก็ห้ามรังเกียจ”

ถังจือซย่าผลักเขาออกแล้วเดินจากไป คิดในใจว่า เธอก็จะรังเกียจ จะทำไม?

สีจิ่วเฉินกลับไปที่ห้องทำงาน ซ่งซานนั่งรอเขาอยู่ที่โซฟา การแต่งตัวทั้งตัวของเธอดูออกว่าตั้งใจขณะไหน สวยกว่าเมื่อก่อนหลายระดับเลย แต่ชุดแบรนด์เนมทั้งตังของซ่งซาน หน้าที่ตั้งใจแต่งมา

มันไม่ได้อยู่ในสายตาของสีจิ่วเฉินเลย ผู้หญิงที่ดึงดูดเขาได้ ไม่ใช้คนที่แต่งตัวภาพนอกได้ดีก็พอ แต่ต้องมีเสน่ห์อย่างหนึ่งที่โดนใจเขา

“จิ่วเฉิน คุณมาแล้วเหรอ” ซ่งซานใช้สายตาที่เต็มไปด้วยรักมองมาที่เขา ยืนขึ้นมาต้อนรับเขา

สีจิ่วเฉินพยักหน้า กดสายของฉู่เฮ่าไป “เอาของขวัญเข้ามา”

ความรู้สึกเศร้าผ่านในสายตาของซ่งซานไปแวบหนึ่ง อะไร? อย่าบอกนะว่าของขวัญที่เลือกให้เธอ ไม่ใช่เขาไปเลือกเองเหรอ? แต่ให้เลขาไปเลือกให้?

ไม่นานฉู่เฮ่าถือกล่องอัญมณีเข้ามา ยื่นไปตรงหน้าของซ่งซาน "คุณซ่ง คุณลองดูว่าคุณชอบมั้ยครับ?"

ซ่งซานเปิดกล่อง เห็นชุดอัญมณีอยู่ตรงหน้าสามชุด สวยหมดทุกชุดเลย เธออมยิ้ม "ฉันชอบมากเลย ขอบ"

ซ่งซานหันหัวไป ก็เห็นสีจิ่วเฉินคิดอะไรอยู่ไม่รู้ ไม่ได้สนใจเธอเลย

"จิ่วเฉิน ตอนกลางคืนฉันจองร้านอาหารไว้ ไปทานข้าวด้วยกันเถอะ!" ซ่งซานเอ่ยปากพูด

สีจิ่วเฉินยกคิ้วขึ้นปฏิเสธ “ซานซาน ตอนกลางคืนผมมีงานเลี้ยงสังคม ปฏิเสธไม่ได้”

“แต่ฉันอยากทานข้าวกับคุณจริงนะ” ซ่งซานขอร้องอย่างออดอ้อน

“แขกคืนนี้ของผมสำคัญจริงๆ ปฏิเสธไม่ได้ ไว้คราวหน้ามั้ย?” เสียงของสีจิ่วเฉิน ถึงแม้จะเป็นคำพูดธรรมดา แต่ได้พูดออกมาจากปากเขา มันเหมือนมีพลังงานบ้างยังมารวมกัน

ทำให้คนไม่ทำตามไม่ได้

ซ่งซานกัดไปที่ปากแดงของเขา แล้วพยักหัว “งั้นก็ได้!”