รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 102

ถังจือซย่ายื่นมือไปกดบนหน้าจอ ช่วยเขากดรับโทรศัพท์ สีจิ่วเฉินหันไปมองที่เธอ ถังจือซย่าจ้องเขาอย่างตั้งใจ

“ฮาโหล จิ่วเฉิน ฉันถึงบริษัทแล้ว ทำไมคุณยังไม่มาอีก!” เสียงซนๆ ของซ่งซานดังขึ้นมา

“ฉันอยู่ระหว่างทางที่ไปบริษัท” สีจิ่วเฉินตอบแบบเสียงต่ำ

“โอเค งั้นฉันรอคุณนะ!”

‘อืม!’

“ของขวัญที่จะให้ฉันคุณไม่ได้ลืมใช่ไหม! ใครใช้ให้เมื่อคืนคุณไม่มาหาฉันละ” ซ่งซานพูดขึ้นมาอีกครั้ง

ถังจือซย่าฟังอย่างหน้านิ่ง สีจิ่วเฉินมองไปที่เธอ แล้วพูดกับซ่งซานว่า “ใกล้ถึงบริษัทค่อยว่ากัน”

พูดเสร็จ ก็วางสายเลย

ถังจือซย่าเห็นเขาวางรีบขนาดนี้ เธอหัวเราะอย่างเย็นชาขึ้นมาเสียงหนึ่ง "มีอะไรที่ฉันฟังไม่ได้เหรอ?"

“ความสัมพันธ์ของผมกับเขา แค่เพื่อนกัน" สีจิ่วเฉินอธิบายเสียงต่ำ ตั้งแต่ตามหาซ่งซานเจอ เขาเว้นระยะห่างกับซ่งซานตลอดเวลาเลย

มีแค่ความคิดที่อยากจะชดเชย นอกจากนี้ ไม่มีความคิดอะไรอีกเลย

ถังจือซย่ามองด้วยสายตาเย็นชา รังเกียจได้ชัดมาก “คราวหน้าคุณห้ามแตะต้องฉันอีก”

มีแวบหนึ่งสายตาของสีจิ่วเฉินมีความรู้สึกวุ่นวายผ่านไป "จือซย่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้น ผมก็ไม่สามารถแก้ไขมันได้”

“สิ่งที่ซ่งซานเคยแตะต้อง ฉันรังเกียจมันทั้งหมด” ครั้งนี้ ถังจือซย่าได้พูดคำนี้ออกจากปากตัวเองส่งให้เขา

สีหน้าของสีจิ่วเฉินไม่ดีขึ้นมาเลย

ระหว่างทางกลับบริษัท ถังจือซย่าไม่สนใจสีจิ่วเฉินเลย สีหน้าของสีจิ่วเฉินก็ดูไม่ได้เลย น่าจะเป็นเพราะว่าเขาไม่ชอบคำที่เธอพูดออก

รถพึ่งจอดนิ่งที่ลานจอดรถ ถังจือซงย่าเปิดประตูรถแล้วเดินออกไปเลย สีจิ่วเฉินเดินตามมาด้านหลัง ลิฟต์ที่กำลังจะปิดต่อหน้า ถังจือซย่าก็ไม่ช่วยกดเปิด เพราะว่าเธอไม่อยากนั้งลิฟต์เดียวกันกับเขา