รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 103

“คุณกลับไปก่อน ผมต้องทำงานต่อ” สีจิ่วเฉินพูดขึ้นมา

ซ่งซานมองไปที่เขาอย่างเสียดาย ทุกคนที่เธอมาหาเขายังมีความหวัง แต่ก็ต้องกลับไปแบบไม่สมหวัง แต่เมื่อคืนเขาไม่รอช้าที่จะไปช่วยถังจือซย่าเลย ในใจเขา ถังจือซย่าสำคัญกว่าคนอื่นจริงๆ เหรอ?

ถังจือซย่ากลับถึงห้องทำงาน ไม่มีแรงบันดาลใจอะไรแล้ว ไม่รู้ว่าไปคิดมากมาจากไหนทำให้เธอไม่สามารถทำงานต่อได้ เธอกำลังรำคาญอะไรเนี่ย?

ในเวลานี้เอง ที่ลิฟต์ มีคนหนึ่งก้าวออกมา จ้านฉิงเหย่มาแล้ว

จ้านฉิงเหย่กำลังจะไปห้องทำงานของถังจือซย่า แต่ไปเจอเข้ากับไอ้หย่าซะก่อน ไอ้หย่ามองไปที่จ้านฉิงเหย่แล้วทักไปว่า "รูปหล่อ สวัสดีจ้า คุณมาหาจือซย่าเหรอ?”

“อืม! เธออยู่ที่ห้องทำงานมั้ย?”

“รูปหล่อ ฉันขอเตือนคุณอย่างหนึ่งนะ ถังจือซย่ากำลังจัดการกับประธานเราอยู่ ในฐานะพี่ของเธอ คุณต้องระวังนะ”

จ้านฉิงเหย่สะดุ้ง แล้วถามไปที่ไอ้หย่า “ลองพูดมาสิ ถังจือซย่ากับประธานพวกเธอมีความสัมพันธ์อะไรที่บอกคนอื่นไม่ได้?”

ไอ้หย่าชี้ไปทางห้องน้ำชา "ไปคุยกันทางนั้น"

จ้านฉิงเหย่อยากรู้อยากเห็น ก็เลยฟังไอ้หย่าแล้วเดินตามไปที่ห้องน้ำชา ไอ้หย่ามองไปที่เขาแบบสงสาร” รูปหล่อ คุณไม่รู้สินะ! ถังจือซย่าไปร่วมแข่งขันเกี่ยวกับอัญมณี ครั้งนี้บริษัทของเราตั้งเงินรางวัลไว้หนึ่งล้าน ขอแค่ชนะก็จะได้เลย”

จ้านฉิงเหย่เคยฟังถังจือซย่าพูดถึง เหมือนมีเรื่องแบบนี้อยู่

“คุณรู้ไหมว่าแฟนคุณเพื่อที่จะได้รางวัล ใช้ทุกวิถีทางไปทำดีกับประธาน ไม่ใช่แค่ว่าจีบกันในบริษัท ได้ยินมาว่าเธอไปออกเดตกับประธานด้วย ดูสนิทสนมกันมาก ฉันดูไม่ลงไปเลยบอกให้คุณฟัง พ่อรูปหล่อ คุณต้องระวังนะ อย่าให้โดนสวมเขาละ” ไอ้หย่ามองไปที่หน้าอันหล่อเหลาของเขา รู้สึกว่าสวรรค์ไม่เป็นธรรมเลย

ถังจือซย่าไปหาแฟนหล่อแบบนี้ได้จากไหนมาเนี่ย?

จ้านฉิงเหย่เดินออกมาจากห้องน้ำชา แล้วเดินไปที่ห้องทำงานของถังจือซย่าโดยตรง ถังจ่อซย่ากำลังเครียดอยู่ มองไปหาจ้านฉิงเหย่ที่เปิดประตูเข้ามา เธอค้างไปไม่กี่วินาที

“ฉิงเหย่ คุณมาได้ยังไง?” ถังจือซย่ายิ้มแล้วลุกขึ้นยืนต้อนรับเขา

จ้านฉิงเหย่มองไปที่เธอ ในใจไม่อยากจะเชื่อกับภาพที่ได้เห็นเองกับตาในวันนี้ เขายิ้มขึ้นมา “ไม่มีอะไร ผ่านทางนี้เลยเข้ามาดูเธอ”

“พรุ่งนี้มีเวลากินข้าวมั้ย? ผมเลี้ยงคุณกินข้าว” กับเรื่องที่ปฏิเสธเขาไปวันนี้ เธอยังรู้สึกผิดอยู่

“จือซย่า วันนี้ผมได้ยินข่าวลือมา มันเกี่ยวกับคุณแล้วก็ลูกพี่ลูกพี่ผม” จ้านฉิงเหย่พูดอย่างตั้งใจ

ใจของถังจือซย่าแน่นไปทีหนึ่ง “คุณได้ยินอะไรมา?”

“ผมได้ยินมาว่าคุณเพื่อชนะแข่งขันงานอัญมณี ไปอ่อยพี่ชายผม มีเรื่องนี้มั้ย?”

“คนพวกนั้นพูดไปเรื่อย ฉันไม่มีวันไปทำเรื่องแบบนั้นเหรอ?” ถังจือซย่างงมาก เธอไม่มีวันทำดีให้สีจิ่วเฉินเพื่อรางวัลหรอก

“งั้นคุณไม่ได้คิดแบบนั้นกับพี่ชายผมใช่มั้ย?” มองจ้องสายตาจริงจังไปที่เธอ

ถังจือซย่าตอบแบบไม่ลังเล “ไม่มีแน่นอน เราเป็นแค่เจ้านายกับลูกจ้างกันเท่านั้น”

จ้านจือซย่ากัดปาก แล้วถามต่อว่า "งั้นวันนี้คุณกินข้าวที่บริษัทจริงมั้ย?"

“ฉัน…ฉันไม่ได้ ฉันไปเลี้ยงคนอื่นกินข้าว เพราะว่าฉันติดหนี้บุญคุณเขาอยู่ ฉันเลยจำเป็นต้องเลี้ยงข้าวเขา” ถังจือซย่าพูดความจริงออกไป เพราะกับตาที่เชื่อใจแบบนั้น เธอโกหกไม่ลง

“งั้นคุณไปเลี้ยงข้าวเขาที่ไหน?”

“กลับไปทำให้เขากินที่บ้านฉัน” ถังจือซย่าไม่อยากโกหกเหมือนกัน ก็เลยพูดออกมาตรงๆ เลย

"ทำไมไม่ออกไปกินข้างนอก? ต้องไปทำกินที่บ้านด้วย?" จ้านฉิงเหย่ถาม

“น่าจะเป็นเพราะว่าเขาคิดว่าฝีมือฉันดีละมั้ง!” ถังจือซย่าตอบๆ ไป

จ้านฉิงเหย่เข้าใจเรื่องหนึ่ง ถังจือซย่าไม่มีวันไปอ่อยพี่ชายเขาเด็ดขาด แต่เป็นพี่ชายเขาสิที่สนใจเธอ กำลังใช้วิธีของเขาจีบเธออยู่สินะ!

“ต้องการดื่มกาแฟมั้ย?” ถังจือซย่าถามเขา

“ไม่ต้อง ผมมีเรื่องต้องออกไปแล้ว” พูดเสร็จจ้านฉิงซย่าก็เดินออกไป ถังจือซย่ารู้สึกงงนิดหน่อย นี้เขาจะไปไหน?