รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 104

จ้านฉิงเหย่ไปไหนได้อีกละ? เขาก็ต้องไปหาผู้ชายที่จะแยกผู้หญิงของเขาสิ ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร จ้านฉิงเหย่ไม่ยอมให้เขาแยกถังจือซย่าไปแน่ๆ

ประตูห้องทำงานของสีจิ่วเฉินถูกผลักเข้าไป เขายกหัวขึ้นมอง จ้านฉิงเหย่เดินเข้ามาเหมือนเสือดาววัยหนุ่มตัวหนึ่ง ทั้งตัวเต็มไปด้วยออร่าโจมตี

สีจิ่วเฉินมองไปที่เขา “มีอะไรไม่บอกก่อนมาเลย?”

จ้านฉิงเหย่ใช้มือดันอยู่บนโต๊ะของเขา แล้วจ้องมองด้วยสายตาเตือน “พี่ครับ พี่กำลังจีบถังจือซย่าอยู่ใช่ไหมครับ? ”

มือที่เคาะแป้นพิมพ์อยู่ได้หมดลง แล้วพูดเรียบๆ ว่า “แกอยากพูดอะไร”

“ถังจือซย่าคือผู้หญิงที่ผมดูไว้ พี่จะมาแยกไปไม่ได้ และอย่าเอาเรื่องงานมาอ้างเพื่อที่จะเข้าใกล้เธอ” จ้านฉิงเหย่พูดปกป้องเหยื่อของตัวเอง ถึงคนตรงหน้าจะเป็นลูกพี่ลูกน้องแท้ๆ ของเขา ก็ไม่ได้

สีจิ่วเฉินยกสายตาขึ้นมอง ตอบด้วยเสียงที่เย็นชา “เธอไม่ใช้ของของใครทั้งนั้น ไม่ว่าใครก็มีสิทธิ์ที่จะจีบเธอ”

จ้านฉิงเหย่ตกใจ และรู้สึกถึงแรงกดดันบางอย่าง ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่นมาจีบถังจือซย่า เขาอาจจะไม่รู้สึกกดดันแบบนี้ แต่ถ้าคนนี้คือสีจิ่วเฉิน จ้านฉิงเหย่ก็รู้สึกถึงว่าได้เจอคู่แข่งที่เกร็งเลยทำให้เขารู้สึกลนลาน

ในใจของจ้านฉิงเหย่ไม่รู้จะทำยังไงกับคลั่งมาก ถ้าเขาสำเร็จ ถังจือซย่าก็จะเป็นภรรยาของเขา ถ้าเขาแพ้ เธอมีโอกาสที่จะกลายเป็นพี่สะใภ้ของเขาไปเลยก็ได้

ไม่ เขาไม่ยอมแพ้เด็ดขาด

จ้านฉิงเหย่ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าคู่แข่งจะเป็นพี่เขาก็เถอะ เขาจะพยายามจีบถังจือซย่าให้ถึงที่สุด

ในสายตาของเขา ใส่ผู้หญิงคนอื่นเข้าไม่ได้อีกแล้ว มันเต็มไปด้วยถังจือซย่าคนเดียว

จ้านฉิงเหย่มองไปที่เก้าอี้ประธาน ผู้ชายที่เต็มไปด้วยเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ เขาหายใจเข้าลึกๆ ” ได้เรามาแข่งอย่างยุติธรรมกัน มารอดูว่าใครจะจีบเธอติดก่อน

จ้านฉิงเหย่พูดจบ หันหลังแล้วเดินจากไป

สีจิ่วเฉินทำตายแหล่ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เขากับจ้านฉิงเหย่จะมาชอบผู้หญิงคนเดียวกัน สีจิ่วเฉินไม่รีบเลย ถ้าถังจือซย่าชอบจ้านฉิงเหย่นะ น้องโง่ๆ คนนี้ก็ไม่ต้องตามจีบมาสองปีก็ยังไม่ติดอีก

เรื่องที่เกิดขึ้นบนตัวถังจือซย่า ทำให้เธอกลัวผู้ชาย บนตัวของเธอมีเกราะป้องกันหนาๆ ทำหน้าที่ปกป้องเธออยู่ เธอไม่มีวันหายใจไปกับผู้ชายง่ายๆ หรอก

ขอแค่จุดนี้ ถึงแม้ว่าน้องชายจะตั้งใจจีบเธอ แต่มันก็ไม่สำเร็จหรอก

ถ้าอยากจะทำให้ผู้หญิงคนนี้เปิดใจ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก

ในห้องทำงาน โทรศัพท์ถังจือซย่าดังขึ้นมา เธอยกขึ้นมาดู คือเบอร์ของนายหญิงใหญ่ตระกูลสี เธอกดรับทันที

“ฮัลโหล คุณย่า”

“จือซย่า ยุ่งอยู่มั้ย?” เสียงที่อ่อนโยนของคุณย่าสีดังออกมา

“ยังดีค่ะ ไม่นับว่ายุ่งมาก”

“ถ้ายุ่งอยู่ ก็บอกฉัน ฉันให้จิ่วเฉินให้งานเธอน้อยลง เธอต้องดูลูกอีก เหนื่อยเกินไป”

“ไม่เป็นไรค่ะๆ คุณย่าสี ฉันไม่ยุ่งค่ะ ท่านมีอะไรหรือเปล่าคะ?” ถังจือซย่าไม่อยากไปรบกวนสีจิ่วเฉิน ไม่อยากได้สิทธิพิเศษ

“วันศุกร์ของอาทิตย์นี้ว่างมั้ย? ฉันอยากเชิญเธอไปร่วมงานเลี้ยงการกุศลในนามของฉัน”

ถังจือซย่าตกใจ เชิญเธอไปร่วมงานเลี้ยง?

“จือซย่า งานเลี้ยงคืนนั้นจะมีคนใหญ่คนโตมาร่วมงานเยอะ มันเป็นผลดีต่อการทำงานในอนาคตของเธอ ฉันสามารถช่วยเธอรู้จักคนระดับสูงได้ เธอจะได้มีเส้นสายเยอะขึ้นด้วย มันมีผลดีต่อวงการในอนาคตของเธอจริงๆ นะ”

ถังจือซย่ารู้ว่าคุณย่าสีหวังดี ถ้าเธอปฏิเสธไป มันดูไม่ดีเลย

“ได้ค่ะ ฉันจะไปร่วมงาน” ถังจือซย่าตอบตกลงไป

“ได้ ไว้เจอกันตอนงานเลี้ยง ฉันจะเอาการ์ดรับเชิญให้เธอเอง”

“ขอบคุณค่ะคุณย่าสี ฉันเป็นเกียรติมากๆ”

“โอเค ไว้ถึงเวลาเจอกัน ไม่เหนื่อยมากละ ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรไปให้จิ่วเฉินช่วยได้ตลอดเลยนะ”

“ค่ะ ขอบคุณคุณย่าสีที่ดูแลค่ะ” ถังจือซย่าอมยิ้มแล้วพูดตอบไป

ทางนั้นวางสายไปแล้ว ถังจือซย่าถอนหายใจไปหนึ่งที เธอคิดว่าในงานเลี้ยงวันนั้นเธออยู่แค่สักพักก็จะกลับเลย!

เพราะว่าเธอไม่ชอบงานแบบนั้นเลย