รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 105

สีจิ่วเฉินกำลังแก้ไขเอกสารของบริษัทสีอยู่ โทรศัพท์ได้ดังขึ้นมา เขายื่นมือไปรับ “ฮัลโหล คุณย่า”

“จิ่วเฉิน ฉันให้เสี่ยวหลี่ส่งการ์ดเชิญงานเลี้ยงไปนะ เดี๋ยวแกช่วยฉันเอาให้จือซย่านะ” เสียงของคุณย่าสีดังมา

“ท่านเชิญเธอไปเหรอ?” สีจิ่วเฉินขมวดคิ้ว

“ใช่ เธอตอบตกลงแล้ว จิ่วเฉิน นี้ย่ากำลังสร้างโอกาสให้หลานนะ หลานต้องใช้ให้เป็นประโยชน์นะ ฉันไม่ได้เชิญซ่งซานมานะ”

สีจิ่วเฉินรู้ว่าคุณย่ากำลังสร้างโอกาสให้เขาจีบถังจือซย่า เขาจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่นอน

“โอเคครับ ผมรู้แล้ว” สีจิ่วเฉินตอบไป

สิบนาทีให้หลังเสี่ยวหลี่ได้ส่งการ์ดเชิญมา เขาไม่ได้ให้ถังจือซย่าโดยตรง แต่ส่งมาที่ห้องทำงานของสีจิ่วเฉินแทน

สีจิ่วเฉินถือการ์ดเชิญไว้ แล้วโทรไปที่สายในของถังจือซย่า

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ” เสียงของถังจือซย่าดังขึ้นมา

“ขึ้นมาที่ห้องทำงานผมสักครู่” สีจิ่วเฉินสั่งแบบเสียงต่ำ

“คุณมีอะไรหรือเปล่า?”

“ขึ้นมาเอาการ์ดเชิญ!” พูดจบ เขาก็วางเลย

ถังจือซย่าหายใจเข้าลึกๆ ก็เลยต้องออกมาจากห้องทำงานแล้วเดินไปทางลิฟต์

เธอเคาะประตู มีเสียงตอบรับของผู้ชายดังมาจากข้างใน "เข้ามา"

ถังจือซย่าผลักประตูเข้าไป เห็นผู้ชายไขว้ขาที่ยาวๆ ของเขานั่งอยู่บนโซฟา เธอมองไปที่เขา "ให้ฉันสิ!"

“อาหารเมื่อดึกคืนนี้อย่าลืมละ” ผู้ชายเอาการ์ดออกมาจากซองเอกสารให้เธอ พร้อมกับอ้าปากพูด

ถังจือซย่าไม่เข้าใจ นี้คือที่เมื่อคืนที่เธอตกลงกับเขา เลี้ยงมื้อเที่ยงกับมื้อดึกพร้อมกัน

“ตอนกลางคืนฉันไม่มีเวลา ก็ไม่ไปเลี้ยงคุณละกัน” ถังจือซย่าปฏิเสธที่จะเลี้ยงเขา

“นี้คือความน่าเชื่อถือของคุณเหรอ? พูดคำไหนไม่คำนั้น? ” สีจิ่วเฉินยืนขึ้น ขยับเข้าไปใกล้เธอเรื่อยๆ เหมือนกับว่าเธอทำผิดกฏอะไรของเขาเลย

ถังจือซย่าเดินถอยหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว พูดออกมาช้าๆ ว่า "ก็แค่มื้อดึกมื้อเดียวเองมั้ย?”

“ฉันไม่ชอบคนที่ไม่ผิดคำพูด” สายตาของสีจิ่วเฉินจ้องมองไปที่เธอ “คืนนี้ต้องเลี้ยงผม”

“ก็ได้! เราเจอกันที่ร้านอาหารใต้ตึก” ถังจือซย่าเลี้ยงก็เลี้ยง คราวหน้าจะได้ไม่ติดบุญคุณเขาอีก คืนอยากจริงๆ

ฉิงเหย่เคยมาหาคุณใช่ไหม?” จู่ๆ สีจิ่วเฉินถามขึ้นมา

“ทำไม? เรื่องระหว่างฉันกับจ้านฉิงเหย่คุณก็จะยุ่งด้วยเหรอ?” ถังจือซย่าถามอย่างไม่พอใจ

“ผมเคยบอกแล้ว ถ้าคุณไม่ชอบเขา ก็อย่าให้ความหวังเขา อย่าไปเล่นกับความรู้สึกของเขา” สีจิ่วเฉินพูดเตือนยังเย็นชา

ถังจือซย่าขมวดคิ้ว ผู้ชายคนนี้ยุ่งมากเกินไปแล้วนะ! เธอกับจ้านฉิงเหย่เป็นแค่ความสัมพันธ์แบบเพื่อนเท่านั้น

“ฉันกับจ้านฉิงเหย่เราเป็นแค่เพื่อนกัน ฉันไม่ได้ไปเล่นกับความรู้สึกเขา” ถังจือซย่าตอบกลับ

“แต่ฉิงเหย่าเขาจริงจังกับเธอ สักวันหนึ่งคุณต้องทำร้ายถึงเขาแน่ๆ” สีจิ่วเฉินตอบด้วยสายตานิ่งๆ นิ่งจนดาวอะไรไม่ออก

“ได้ ฉันจะคอยเว้นความสัมพันธ์ของเราเอง ไม่มีวันที่จะทำร้ายเขาเหรอ” ถังจือซย่าตอบ พูดเสร็จ ผลักประตูแล้วเดินจากไป

สีจิ่วเฉินปิดตาคิด เป็นคนรอบข้าง เขาดูออก ถังจือซย่าไม่มีวันที่จะหลงรักจ้านฉิงเหย่แน่ๆ เพราะฉะนั้น ต้องให้น้องชายตัดใจให้เร็วที่สุด มันจะเป็นการปกป้องเขาที่ดีที่สุด

เกรงว่าเขาจะยิ่งจมยิ่งลึก สุดท้ายมันจะไปทำร้ายตัวเอง

สิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับถังจือซย่า ทำให้เธอหลงรักใครไม่ได้ง่ายๆ

เวลาเลิกงาน ถังจือซย่านึกถึงว่าต้องเลี้ยงสีจิ่วเฉินทานข้าว หัวโตเลย เดี๋ยวต้องไปรับลูกชายอีก ลูกชายก็ชอบเขามากๆ อีก ยิ่งหัวโตไปใหญ่เลย

ถังจือซย่ามองดูเวลา เธอไม่อยากให้สีจิ่วเฉินส่งเธอกลับบ้าน เพราะฉะนั้น เธอต้องลงไปข้างล่างก่อนเพื่อที่จะเรียกรถ

ถังจือซย่าเก็บกระเป๋าเสร็จเดินออกจากห้องทำงาน เธอออกมาก่อนเพื่อนร่วมงานคนอื่นนิดหน่อย เธอกำลังจะยืนเรียกรถที่หน้าบริษัท แล้วหันไปพบว่า รถโรลส์รอยซ์แฟนทอม ที่หนีไม่พ้นจอดอยู่ข้างๆ เธอ ถังจือซย่าเดินเร็วขึ้นอย่างกับจะหนี แต่ที่เธอได้ยินคือเสียงสตาร์ของรถที่อยู่ข้างหลัง

แล้วในเวลานี้เอง รถสีเทาคันหนึ่งขับตรงมาจากประตูทางเข้า รถคันนี้แย่งขับมาจอดตรงหน้าของถังจือซย่าก่อนรถโรลส์รอยซ์ ถังจือซย่าตกใจ รีบหลบไปอีกทางหนึ่ง

เสียงเบรกเอี๊ยดๆ ของรถสปอร์ตดังขึ้นมา รถพึ่งจอดสนิท มีผู้ชายเปิดประตูออกมาจากที่นั่งคนขับ ไม่ใช่จ้านฉิงเหย่จะเป็นใครอีกละ?