รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 106

“ฉิงเหย่?” ถังจือซย่ามองไปที่เขาอย่างตกใจ

จ้านฉิงเหย่ยิ้มไปทางเธอเบาๆ เปิดประตูรถข้างคนขับ แล้วถือดอกกุหลาบแดงช่อหนึ่งที่โรแมนติกออกมา ส่งไปที่อ้อมแขนของเธอ” อะ! อันนี้ให้เธอ”

“นายให้ดอกไม้ฉันทำไม?” ถังจือซย่าไม่รู้จะทำตัวยังไง แต่ก็รับมันเอาไว้

“ชอบมั้ย?” จ้านฉิงเหย่ใช้สายตาที่ลึกซึ้งจ้องไปที่เธอ “คืนนี้ไปทานข้าวด้วยกันนะ!”

“คืนนี้เหรอ? เอ่อ…ได้สิ!” ถังจือซย่าพูดเสร็จ ตั้งใจมองไปที่รถเท่ๆ ข้างหลังคันนั้น

จ้านฉิงเหย่หันไปมองตาม แกล้งเหมือนกับว่าพึ่งเห็นรถคันนั้น แล้วก็ยกมุมปากขึ้นยิ้ม เดินไปทักทายที่หน้ารถโรลส์รอยซ์

กระจกรถได้กดลง สายตาที่นุ่มลึกของสีจิ่วเฉินมองมา

“พี่ พี่เลิกงานแล้วเหรอ?” จ้านฉิงเหย่ทักทาย แล้วพูดอย่างตั้งใจว่า “ผมมารับจือซย่าไปทานข้าว งั้นพวกผมไปก่อนนะ”

พูดจบ เขาเดินกลับไปที่ถังจือซย่า เขายื่นมือปจับที่ไหล่ของถังจือซย่าอย่างธรรมชาติ เปิดประตูรถข้างคนขับ แล้วดันถังจือซย่าลงไปนั่งอย่างสนิทสนม

ถังจือซย่าก็เลยต้องนั่งที่ข้างคนขับของจ้านฉิงเหย่ซะแบบนั้น ในมือถือกุหลาบไว้ช่อหนึ่ง ประตูถูกปิด จ้านฉิงเหย่สตาร์รถแล้วขับออกไป

จ้านฉิงเหย่ตั้งใจรอเวลานี้ เพื่อมาแย่งเธอไป แล้วเขาก็ทำได้สำเร็จ

รถเก๋งคันดำของสีจิ่วเฉิน ได้ขับออกไปช้าๆ กระจกที่หนานั้นป้องกันการมองเห็นทุกอย่างจากภายนอกทไม่มีใครรู้ ว่าสีหน้าของผู้ชายที่ขับรถอยู่ตอนนี้เป็นยังไง

แต่รถเก๋งคันสีดำที่ขับออกไปได้ไม่นาน ก็เริ่มขับเร็วขึ้นอย่างกะทันหัน เหมือนว่าโกรธใครมางั้นแหละ

ถังจือซย่านั่งอยู่ในรถของจ้านฉิงเหย่ ลึกๆ ก็รู้สึกโล่งอก ตอนนี้สีจิ่วเฉินรู้ว่าเธอมาทานอาหารค่ำกับจ้านฉิงเหย่ ก็มีเหตุผลให้ไม่ต้องไปเลี้ยงข้าวเขาแล้ว

ถังจือซย่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ส่งข้อความไปให้ชายหนุ่มคนหนึ่ง “คืนนี้ฉันไม่มีเวลาเลี้ยงข้าวคุณแล้ว คุณไปทานเองเถอะ!”

จ้านฉิงเหย่ถามมาที่เธอ "ช่วงนี้ยุ่งมั้ย?”

“ก็ดี!” ถังจือซย่าจับคิ้วแล้วตอบ

“จือซย่า ฉันตัดสินใจจะเช่าตึกทำงานแถวบริษัทเธอ แล้วจะย้ายห้องทำงานฉันมาทางนี้ แบบนี้เราจะได้อยู่ใกล้ๆ กันแล้ว”

“แค่เพราะอยากอยู่ใกล้ฉัน นายถึงกับเช่าตึกทำงานเลยเหรอ? เงินเยอะเกินจนต้องหาทางเผาเล่นเหรอ? ” ถังจือซย่าถามอย่างตลก

“ก็ไม่เชิง ฉันไม่ชอบตึกทำงานของพ่อเลย มันดูล้าสมัยเกินไป ฉันอยากตกแต่งเองสักหนึ่งห้อง เพราะฉะนั้น ในอนาคตเพื่อที่จะได้ทานข้าวเป็นเพื่อนเธอ ฉันก็เลยเลือกที่ใกล้เธอเลยไง!” จ้านฉิงเหย่ตัดสินใจแล้ว เขาจะทุ่มทุนเต็มที่ในการจีบถังจือซย่า

“ความคิดของคนมีเงินอย่างพวกนาย คนธรรมดาอย่างฉันไม่เข้าใจหรอก” ถังจือซย่าหมดคำจะพูด

“ป่ะ ไปรับเฉินเฉินทานข้าวด้วยกัน” จ้านฉิงเหย่ขับรถมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนอนุบาล

ถังจือซย่าไปรับเด็ก จ้านฉิงเหย่รออยู่ที่นอกประตู พอรับเจ้าตัวเล็ก ก็ได้ก็ไปทานข้าวที่ร้านอาหารแถวนั้น

ถังจือซย่าใช้โอกาสนี้ดูโทรศัพท์ ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ตอบเธอ ไม่รู้ว่าเขาได้เห็นข้อความไหม

ทานข้าวเสร็จ จ้านฉิงเหย่พาเจ้าตัวเล็กไปซื้อของขวัญตามเคย ถังจือซย่าห้ามยังไงก็ห้ามไม่อยู่

เด็กน้อยถูกจ้านฉิงเหย่จูงมือไว้ ดูเผินๆ เหมือนอากับหลาน อายุของจ้านฉิงเหย่ไม่เหมาะที่จะเป็นคุณพ่อของเขา เพราะยังหนุ่มเกินไป

เดินเสร็จ จ้านฉิงเหย่ไปส่งพวกเขาที่หน้าหมู่บ้าน แล้วนึกถึงวันนี้ที่ถังจือซย่าไปตลาด และกลับบ้านกันกับพี่ ไม่ว่ายังไงเขาก็จะเข้าไปนั่งที่บ้านเธอให้ได้

“ฉันอยากไปดื่มน้ำที่บ้านเธอ”

“ทางนั้นมีซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดเล็กอยู่ร้านหนึ่ง” ถังจือซย่าใช้มือชี้

จ้านฉิงเหย่ไม่สนใจ “ฉันอยากไปดื่มน้ำที่บ้านเธอ”

ถังจือซย่าหัวเราะแล้วพูด “ก็ได้! ไป!”

เป็นครั้งแรกที่มาบ้านใหม่ของถังจือซย่า จ้านฉิงเหย่มองซ้ายมองขวา พยายามที่จะหาหลักฐาน

“นายหาอะไรเนี่ย!” ถังจือซย่าเทน้ำให้เขาแล้วถาม

“จือซย่า ฉันขอเตือนเธอไว้นะ ห้ามพาผู้ชายเข้าบ้านเด็ดขาดนะ! เธอเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวระวังโดนเอาเปรียบ” จ้านฉิงเหย่พูดเตือนเธอ