รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 106

“ฉิงเหย่?” ถังจือซย่ามองไปที่เขาอย่างตกใจ

จ้านฉิงเหย่ยิ้มไปทางเธอเบาๆ เปิดประตูรถข้างคนขับ แล้วถือดอกกุหลาบแดงช่อหนึ่งที่โรแมนติกออกมา ส่งไปที่อ้อมแขนของเธอ” อะ! อันนี้ให้เธอ”

“นายให้ดอกไม้ฉันทำไม?” ถังจือซย่าไม่รู้จะทำตัวยังไง แต่ก็รับมันเอาไว้

“ชอบมั้ย?” จ้านฉิงเหย่ใช้สายตาที่ลึกซึ้งจ้องไปที่เธอ “คืนนี้ไปทานข้าวด้วยกันนะ!”

“คืนนี้เหรอ? เอ่อ…ได้สิ!” ถังจือซย่าพูดเสร็จ ตั้งใจมองไปที่รถเท่ๆ ข้างหลังคันนั้น

จ้านฉิงเหย่หันไปมองตาม แกล้งเหมือนกับว่าพึ่งเห็นรถคันนั้น แล้วก็ยกมุมปากขึ้นยิ้ม เดินไปทักทายที่หน้ารถโรลส์รอยซ์

กระจกรถได้กดลง สายตาที่นุ่มลึกของสีจิ่วเฉินมองมา

“พี่ พี่เลิกงานแล้วเหรอ?” จ้านฉิงเหย่ทักทาย แล้วพูดอย่างตั้งใจว่า “ผมมารับจือซย่าไปทานข้าว งั้นพวกผมไปก่อนนะ”

พูดจบ เขาเดินกลับไปที่ถังจือซย่า เขายื่นมือปจับที่ไหล่ของถังจือซย่าอย่างธรรมชาติ เปิดประตูรถข้างคนขับ แล้วดันถังจือซย่าลงไปนั่งอย่างสนิทสนม

ถังจือซย่าก็เลยต้องนั่งที่ข้างคนขับของจ้านฉิงเหย่ซะแบบนั้น ในมือถือกุหลาบไว้ช่อหนึ่ง ประตูถูกปิด จ้านฉิงเหย่สตาร์รถแล้วขับออกไป

จ้านฉิงเหย่ตั้งใจรอเวลานี้ เพื่อมาแย่งเธอไป แล้วเขาก็ทำได้สำเร็จ

รถเก๋งคันดำของสีจิ่วเฉิน ได้ขับออกไปช้าๆ กระจกที่หนานั้นป้องกันการมองเห็นทุกอย่างจากภายนอกทไม่มีใครรู้ ว่าสีหน้าของผู้ชายที่ขับรถอยู่ตอนนี้เป็นยังไง

แต่รถเก๋งคันสีดำที่ขับออกไปได้ไม่นาน ก็เริ่มขับเร็วขึ้นอย่างกะทันหัน เหมือนว่าโกรธใครมางั้นแหละ

ถังจือซย่านั่งอยู่ในรถของจ้านฉิงเหย่ ลึกๆ ก็รู้สึกโล่งอก ตอนนี้สีจิ่วเฉินรู้ว่าเธอมาทานอาหารค่ำกับจ้านฉิงเหย่ ก็มีเหตุผลให้ไม่ต้องไปเลี้ยงข้าวเขาแล้ว

ถังจือซย่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ส่งข้อความไปให้ชายหนุ่มคนหนึ่ง “คืนนี้ฉันไม่มีเวลาเลี้ยงข้าวคุณแล้ว คุณไปทานเองเถอะ!”

จ้านฉิงเหย่ถามมาที่เธอ "ช่วงนี้ยุ่งมั้ย?”

“ก็ดี!” ถังจือซย่าจับคิ้วแล้วตอบ