รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 107

ถังจือซย่ายิ้มแห้งไปกี่วินาที เธอไอเบาๆ “ฉันรู้อยู่แล้ว”

“สรุป นอกจากผม คุณห้ามเชื่อใจผู้ชายคนอื่นนะ” จ้านฉิงเหย่อยากจะพูดชื่อของสีจิ่วเฉินสามตัวนี้ออกมาด้วยซ้ำ

“โอเค ฉันรู้แล้ว” ถังจือซย่าพยักหน้าตอบ ณ ตอนนั้น เด็กน้อยชนโดนกระเป๋าเธออย่างไม่ตั้งใจ สิ่งของตกออกมาเยอะเลย อยู่ระหว่างกุญแจกับลิปสติก ยังมีการ์ดเชิญอีก1ใบ

จ้านฉิงเหย่ตาคมมาก ยื่นมือไปเก็บอย่างตกใจ “จือซย่า คุณได้รับบัตรเชิญจากคุณยายผมเหรอ? นี้เป็นงานการกุศลที่ยายผมจัดขึ้น”

“เอ่อ! ใช่” ถังจือซย่ายิ้มแห้งๆ เธอไม่อยากจะพูดถึงเรื่องที่คุณแม่เคยช่วยสีจิ่วเฉินไว้

จ้านฉิงเหย่ดีใจซะอีก แล้วบอกกับเธอว่า “ต้องมานะ! ผมก็อยู่ ถึงตอนนั้นผมจะแนะนำคุณพ่อคุณแม่ผมให้รู้จัก”

“ได้!” ถังจือซย่าพยักหน้า เธอตอบตกลงกับคุณย่าสีไปแล้ว ไปแน่นอน

“เออใช่แล้ว ชุดราตรีที่จะใส่ในวันนั้น ผมจะเตรียมให้คุณเอง”

“ไม่ต้องๆ” ถังจือซย่าปฏิเสธ

จ้านฉิงเหย่ไม่อยากโดนเธอปฏิเสธ “คุณคาดหวังกับสายตาผมได้เลย! สายตาผมไม่แย่แน่นอน งั้นผมไปก่อนนะ”

ถังจือซย่าส่งเขาถึงหน้าลิฟต์ “ขับรถปลอดภัยนะ”

จ้านฉิงเหย่หันไปเตือนอีกครั้ง “จือซย่า ตกลงกับผม อย่าพาผู้ชายกลับมาบ้านง่ายๆ นะโอเคมั้ย?”

ถังจือซย่าอยากให้เขาสบายใจ เธอเลยพยักหน้าตอบไป “ได้ๆ ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วงฉัน ฉันจำไว้แล้ว”

จ้านฉิงเหย่เข้าลิฟต์ไป ถังจือซย่าค่อยโล่งใจหน่อย กลับบ้านไปอาบน้ำให้เจ้าตัวเล็ก อ่านนิทานเป็นเพื่อนเขาซะครู่ เธอก็ไม่อาบน้ำเลย

เพิ่งพอาบน้ำเสร็จ เธอก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง เธอรีบวิ่งไปดู ชื่อสีจิ่วเฉิน3ตัวแสดงอยู่บนหน้าจอ

“ฮาโหล!” ถังจือซย่ายื่นมือไปกดรับ