รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1002

"อดทนไว้！ไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะกลับมา"

บนเครื่องบินส่วนตัวที่บินไปต่างประเทศ กัปตันหลิวได้คุ้มกันตัวพาดร.เฉินกลับประเทศ ขณะที่เนี่ยเหยียนเฟิงนั่งอยู่บนโซฟา สายตามองไปที่ก้อนเมฆนอกหน้าต่าง ไม่สามารถปกปิดความอยากกลับบ้านในสายตาของเขาได้

เขามีเฝือกที่ขา แม้กระดูกหักไม่ร้ายแรงนัก แต่ก็ต้องพักฟื้นไปสักพัก

"เหยียนเฟิง คุณอันฉีเป็นอะไรกับคุณ！" กัปตันหลิวนั่งตรงข้ามเขาและถามด้วยความสงสัย

เนี่ยเหยียนเฟิงยิ้มและตอบอย่างเป็นธรรมชาติว่า "ภรรยาของฉัน"

"คุณแต่งงานแล้วเหรอ ทำไมฉันไม่ได้ยินข่าวเลย"

"กลับไปครั้งนี้ฉันจะแต่งงาน"

"คราวนี้มันเสี่ยงมากเกินไป ทำไมคุณไม่ปฏิบัติตามคำสั่ง แถมยืนกรานที่จะตามล่าไมเคิล"

"เพราะคำพูดของเขา" เนี่ยเหยียนเฟิงกำหมัดแน่น

"คำพูดไหน"

"ในตอนท้ายเขามองมาที่ฉันแล้วพูดว่า เขาจำฉันได้ เดิมทีถ้าฉันไม่มีความมั่นใจ ฉันก็ไม่อยากเสี่ยง แต่ประโยคนี้ทำให้ฉันต้องฆ่าเขา ไม่เช่นนั้น ทุกคนที่อยู่รอบตัวฉันจะตกอยู่ในอันตราย" เนี่ยเหยียนเฟิงกัดฟัน

กัปตันหลิวถอนหายใจ "ไม่แปลกใจเลยที่คุณพยายามจะไล่ล่าเขาให้ได้ อีกอย่างไมเคิลเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น ถ้าเป็นฉัน ฉันก็จะทำเช่นเดียวกัน"

ใช่น่ะสิ！ในขณะนั้นเนี่ยเหยียนเฟิงคิดว่าเขาต้องกลับไปอย่างปลอดภัย แต่เมื่อต้องเผชิญกับภัยคุกคามต่อชีวิตของคนรอบข้าง เขาต้องเสี่ยงชีวิตของเขา

ตอนเกือบรุ่งสาง วันนี้อันฉีตื่นตัวและกระปรี้กระเปร่าเป็นพิเศษ เที่ยวบินของเนี่ยเหยียนเฟิง กำลังจะมาถึงในอีกหนึ่งชั่วโมง เธอถูกพาตัวไปส่งที่บ้านของฮั่วจยา และพวกเขาก็เดินทางไปสนามบินด้วยกัน

เมื่อพวกเขามาถึงบ้านของฮั่วจยาก็มีรถออฟโรดสองคันรออยู่ที่นั่นแล้ว อันฉีและฮั่วจยา นั่งรถคันเดียว และรถก็ขับไปในความมืดมุ่งตรงไปยังสนามบินของฐานทัพทหาร