รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1003

ใบหน้าสุดสวยของอันฉีเริ่มแดง เขาป่าวประกาศความสัมพันธ์ของพวกเราไปทั่วเลยเหรอ เธอก้าวถอยหลังและควงแขนเนี่ยเหยียนเฟิง "ถึงวันที่พวกเราแต่งงานกัน ขอเชิญพวกคุณมาดื่มเหล้ามงคลด้วยนะ"

"เป็นเกียรติอย่างยิ่ง ถ้ามีเวลาเรามาแน่" กัปตันหลิวยิ้มและจากไปพร้อมกับสมาชิกในทีม

อันฉีมองไปที่กระดูกคิ้วของเนี่ยเหยียนเฟิงที่ยังมีรอยถลอกอยู่เล็กน้อย แม้ว่าแผลจะแห้งแล้ว แต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

เนี่ยเหยียนเฟิงมองดูเธอ มีอารมณ์พลุ่งพล่านในใจของเขา ในอุบัติเหตุครั้งนี้ ถ้าเธอไม่ได้มอบความกล้าหาญและความมั่นใจให้แก่เขา เขาอาจจะไม่สามารถคลานออกมาจากหิมะได้ ดังนั้นเขาจึงรักเธอและรู้สึกขอบคุณ เขานึกถึงอะไรบางอย่าง สายตาจึงอดไม่ได้ที่จะมองจากใบหน้าลงไปยังท้องน้อยของเธอ

อันฉีกระพริบตาและทันใดนั้นก็พูดอย่างอายๆ ว่า "คือว่า ฉันตรวจแล้ว แต่ฉันยังไม่ท้องเลย！"

เนี่ยเหยียนเฟิงรู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่ยิ้มอย่างบูดบึ้ง "ผมก็ยังไม่อยากให้คุณท้องตอนนี้"

"ทำไมล่ะ" อันฉีได้ไปตรวจซ้ำๆ แต่สุดท้ายก็พบว่าเธอไม่ตั้งท้องจริงๆ ทำให้เธอทั้งดีใจทั้งเสียดาย

"เพราะผมยังต้องการใช้ชีวิตอยู่กับคุณสองคน ผมยังไม่พร้อมที่จะเป็นพ่อคน" เนี่ยเหยียนเฟิงตระหนักว่าช่วงเวลาในการรักเธอนั้นสั้นเกินไป และเขาต้องการเวลาให้กันและกันมากกว่านี้

เขาต้องการเตรียมบ้านดีๆ สักหลัง แต่งงานกับเธอ แล้วค่อยมีลูกกัน

ในขณะนี้ใบหน้าของอันฉีแดงอีกครั้ง สิ่งที่เขาพูดมันตรงกับที่เธอคิดไว้ เธอต้องการมีความสุขกับชีวิตคู่ให้เต็มที่เสียก่อน

"แม่ น้าหนิง" เนี่ยเหยียนเฟิงทักทายแม่และพ่อเลี้ยงที่กำลังเดินเข้ามา

"รีบไปโรงพยาบาลตอนที่ยังมีขา！อย่ามัวรีรอ" ฮั่วจยากล่าวอย่างห่วงใย

"พรุ่งนี้ผมค่อยไปตรวจ ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก" เนี่ยเหยียนเฟิงปลอบโยน

"กลับบ้านไปพักผ่อนกัน！อันฉีคืนนี้มาค้างที่บ้านของพวกเราสักคืนสิ！" ฮั่วจยาถามอันฉี

อันฉีเขินอายเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าเบาๆ "โอเคค่ะ"

อันฉีชอบคุณสมบัติทั้งหมดของเนี่ยเหยียนเฟิง รวมถึงความเป็นตัวของเขาทั้งหมดล้วนอยู่ในรสนิยมของอันฉี

เพราะการได้พบเขา อันฉีจึงเปลี่ยนแปลงไปมาก เมื่อก่อนเธอเป็นหญิงสาวที่ถูกประคบประหงมจนนิสัยเสียและขี้เอาแต่แต่ใจ แต่หลังจากที่ได้พบเขา ตัวเธอเองก็เปลี่ยนไป

เธอชอบตัวเองในตอนนี้มากกว่า เธอใจเย็นเคารพตัวเอง และเธอก็เรียนรู้ที่จะรักผู้อื่นด้วย

"มาจ้องผมแล้วมันจะอิ่มไหม" เนี่ยเหยียนเฟิงเงยหน้าขึ้นมองเธอ อันฉีเท้าคาง เกือบจะมองเขาทะลุปรุโปร่งแล้วเชียว

อันฉีโค้งริมฝีปากยิ้ม "ไม่ใช่แค่อิ่ม แต่ยังสามารถบำรุงสายตาและหัวใจด้วย！"

"ทำให้คุณเห็นห่วงซะแล้ว" เนี่ยเหยียนเฟิงขอโทษ เมื่อเห็นว่าเธอเหมือนจะผอมลงเล็กน้อย ต้องเป็นเพราะว่าเป็นห่วงเขาแน่ๆ

"ฉันเป็นห่วงคุณจริงๆ นั่นแหละ ในช่วงที่คุณไม่อยู่ แต่ละวันฉันไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตอย่างไร โชคดีที่คุณกลับมาเร็วกว่าที่ฉันคาดไว้" อันฉีพูดด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข