รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1004

ก่อนหน้านี้เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ยอมรับข้อตกลงในการกลับมาทำงานในประเทศ แต่ตอนนี้เขาได้พบกับใครบางคนที่ทำให้เขาอยากจะอยู่เป็นหลักเป็นแหล่งขึ้นมา และในที่สุดหมาป่าพเนจรก็พบเหตุผลที่จะปักหลักแล้ว

"ฉันสัญญา ฉันจะพยายามให้ดีที่สุดเพื่ออยู่เคียงข้างคุณ" เนี่ยเหยียนเฟิงสัญญา

อันฉีเข้าใจเขาเช่นกัน เธอส่ายหัวเล็กน้อย "คุณไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนอะไรเพื่อฉัน แค่เป็นตัวของตัวเอง ฉันชอบคุณเพราะความกล้าหาญ ความรับผิดชอบ และใจที่อยากจะปกป้องบ้านเมือง เพียงแต่คุณต้องสัญญาว่าต่อไปจะทำอะไรห้ามปิดบังฉันเด็ดขาด"

เนี่ยเหยียนเฟิงรู้สึกโล่งใจที่มีภรรยาที่เข้าใจเขาเป็นอย่างดี เขาพอใจมากๆ แล้ว

หลังจากกินข้าวเสร็จ ทั้งสองก็กลับไปที่ห้อง อันฉีมองไปที่เตียงขนาดใหญ่ และเธอก็มองไปที่ผู้ชายบางคน "คุณอาบน้ำเองได้ไหม"

ชายคนนั้นมองดูขาที่ยังมีเฝือกหุ้มอยู่ "น่าจะไม่ได้ แต่ฉันเช็ดตัวได้"

"ให้ฉันช่วยไหม" อันฉีก้มศีรษะลงและถามอย่างเขินอาย

"ถ้าคุณยินดี ผมคิดว่าผมต้องการนะ" ชายคนนั้นมองเธอด้วยสายตาที่ลุกโชน

"ตกลง ฉันจะช่วยคุณเอง" แน่นอนว่าอันฉีเต็มใจ เขากำลังจะกลายเป็นสามีของเธอแล้ว จะมาองมาอายได้อย่างไรกัน

แต่หลังจากเข้าไป หลังจากเช็ดร่างกายท่อนบนเสร็จอันฉีก็ถูกชายคนนั้นไล่ออกมา เนี่ยเหยียนเฟิง ห้ามไม่ให้เธอทำไปมากต่อไป ดังนั้นอันฉีจึงได้แต่ปล่อยให้เขาทำเอง

เมื่อเนี่ยเหยียนเฟิงออกมาอีกครั้ง เขาสวมชุดนอนสีดำ แม้ว่าขาของเขาจะไม่ค่อยคล่องตัวนัก แต่เมื่อเขานั่งบนโซฟา เขาก็ยังดูหล่อเหลาและทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัว

"ฉันจะอาบน้ำแล้ว" อันฉีเข้าไปในห้องน้ำอย่างอายๆ เมื่อออกมาเธอสวมชุดนอนสีขาวที่ฮั่วจยา มอบให้เธอ ผมยาวสลวยที่อยู่ด้านหลังศีรษะ ดูสง่างามงามยิ่งนัก

อันฉีแอบหาข้อมูลในห้องน้ำ เช่น หากมีอาการบาดเจ็บที่ขาจะส่งผลต่อเรื่องอย่างว่าไหม สุดท้ายแพทย์ก็แนะนำว่าอย่าทำเป็นดีที่สุด มิฉะนั้นกระดูกอาจจะหักอีก

มองไปที่ชายบนโซฟา ตอนนี้เป็นตีเวลาสามแล้ว แต่อันฉียังคงตื่นอยู่ ไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด หลักๆ เป็นเพราะประสาทของเธอยังคงตื่นตัวอยู่ เธอจึงบอกใครบางคนว่า "ขึ้นมานอนได้แล้ว！"