รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1005

อันฉีก็เริ่มง่วงนอนและทั้งสองก็กอดกันจนถึงเที่ยงของวันถัดไป ในตอนบ่ายอันฉีพาเนี่ยเหยียนเฟิงไปตรวจที่โรงพยาบาล ขาที่หักยังต้องใส่เฝือกอีก 2-3 วัน และกำชับเขาว่าห้ามเคลื่อนไหวบ่อย

แม่ของอันฉีได้เตรียมเรือนหอไว้ให้เธอตั้งแต่ 2 ปีก่อน ซึ่งเป็นอพาร์ตเมนต์แบบเพนต์เฮาส์ดูเพล็กซ์ที่อยู่ในทำเลทองที่ดีที่สุดในใจกลางเมือง แต่เนื่องจากอันฉีอยู่คนเดียว เธอจึงไม่เคยย้ายเข้าไปอยู่

ตอนนี้อันฉีสั่งให้คนไปทำความสะอาด และเธอกำลังจะย้ายเข้าไปอยู่ แม้ว่าเนี่ยเหยียนเฟิง จะไม่ได้ขาดแคลนเงิน แต่งานของเขามักจะอยู่ต่างประเทศ เขาจึงไม่มีที่พักที่แน่นอน

เมื่ออันฉีเสนอที่จะย้ายไปอยู่กับบ้านของเธอ ผู้ชายบางคนจึงมีสีหน้าหลากหลายแบบมากขึ้น และเขายังแสดงท่าทีปฏิเสธ

"อย่าคิดไปไกล นั่นคือบ้านของฉันและเป็นบ้านของคุณ ไม่ว่าจะเป็นบ้านใคร ฉันแค่อยากให้เราอยู่ด้วยกัน" อันฉีปลอบโยน

"ผมจะหาบ้านมาให้เป็นเรือนหอของเราโดยเร็วที่สุด" ถึงเวลาแล้วที่เนี่ยเหยียนเฟิงจะต้องพิจารณาการลงหลักปักฐานแล้ว

อันฉีโค้งริมฝีปากยิ้ม "ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป ไม่ต้องรีบ"

คืนนั้นอันฉีและเนี่ยเหยียนเฟิงไปอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ของเธอ ผู้อาวุโสทั้งสองฝ่ายยอมรับการแต่งงานของพวกเขา ดังนั้นโดยทั่วไปแล้วพวกเขาจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของหนุ่มสาว แต่กลับหวังให้พวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เนี่ยเหยียนเฟิงจะพักฟื้นอยู่ที่นี่ และอันฉีจะดูแลเขาอย่างเต็มที่จนกว่าจะเอาเฝือกออก

นี่เป็นวันพักผ่อนที่หายากในชีวิตของเนี่ยเหยียนเฟิง เขาไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้มานานแล้ว

สามวันต่อมา ในที่สุดมันก็ถึงเวลาที่เนี่ยเหยียนเฟิงจะถอดเฝือกออก เขาอารมณ์ดีตั้งแต่เช้า และแสงในดวงตาของเขาที่มองไปที่อันฉี ก็เหมือนหมาป่าตัวหนึ่งที่รอคอยลูกแกะมานานแสนนาน

อันฉีพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ชายผู้นี้คงคิดแต่เรื่องนี้เรื่องเดียวตลอดสองสามวันที่ผ่านมา นั่นก็คือการจะกินเธออย่างไร และคงคิดไว้แล้วว่าจะใช้ท่าไหน

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เมื่อเนี่ยเหยียนเฟิงตัวติดกับอันฉี เธอก็ตระหนักว่าเมื่อผู้ชายทำตัวเป็นเด็กขึ้นมา เขาจะมีจิตใจเหมือนเด็กอายุสามขวบ

แม้ว่าชายคนนี้จะขึ้นชื่อว่าเนี่ยเหยียนเฟิงกองทัพในตำนานก็ตาม

หลังจากที่ถอดเฝือกออก ขาของเนี่ยเหยียนเฟิงรู้สึกคล่องตัวขึ้นมาก แทบจะเหมือนปกติ แพทย์ยังคงกำชับเขาว่าให้เคลื่อนไหวน้อยลงและพยายามอย่าออกกำลังกายหักโหม

เมื่อชายคนนั้นจูบลง อันฉีรีบพูดว่า "รอสักครู่"

"หือ" ชายคนนั้นรู้สึกเสียใจเมื่อความปรารถนาของเขาถูกขัดจังหวะ

"ไปที่ห้อง" ประสาทของอันฉียังคงเปราะบางมาก ในห้องโถง... ในใจฉันรับไม่ได้

อย่างไรก็ตาม สายตาของชายคนนั้นกำลังคาดหวังอยู่

ในท้ายที่สุด ด้วยความเคารพต่อผู้หญิงคนหนึ่ง เขาเลือกที่จะกลับไปที่ห้องนอนใหญ่

สนามบินนานาชาติเมืองอันหลาน

ฮั่วจยาและสามีรออยู่ที่ทางออกพร้อมกับผู้ช่วยของพวกเขา พวกเขาเห็นผู้โดยสารจำนวนมากออกมาจากเที่ยวบินที่เพิ่งมาถึง ท่ามกลางฝูงชน หญิงสาวปล่อยผมยาวสลวย ใส่เสื้อกันหนาวสีดำและกางเกงยีนส์ ออกมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง แม้ว่ามันจะเป็นเพียงชุดธรรมดา