รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1006

แต่เสื้อผ้าสีดำไม่สามารถซ่อนออร่าความอ่อนเยาว์ที่เอ่อล้นจากร่างกายของเธอได้ และดึงดูดความสนใจของผู้คนรอบตัวเธอในชั่วพริบตา ใบหน้าที่ผุดผ่องจับคู่กับดวงตาอัลมอนด์ที่สดใสและริมฝีปากสีแดงที่บอบบางเหมือนกลีบดอกไม้ ไม่ว่าใครจะมองมาที่เธอก็ละสายตาไม่ได้

"ป้าเจีย ลุงหนิง" เด็กสาวมองเห็นทั้งคู่ด้วยสายตาที่เฉียบคม แล้วยกมือขึ้นด้วยความดีใจ

"เล่อเล่อ" ดวงตาของฮั่วจยาเปลี่ยนเป็นสีแดง และเธอรีบร้องเรียก ฮั่วจยานำเด็กคนนี้มาเลี้ยงตั้งแต่เธออายุสามขวบ และเลี้ยงดูเธอเรื่อยมาจนกระทั่งเธออายุสิบหกปี ฮั่วจยารักเธอเหมือนลูกสาวตัวเอง

หนิงชิงฉวนแสดงรอยยิ้มของพ่อชราเช่นกัน นี่คือลูกสาวของสหายที่ดีที่สุดของเขา แต่พวกเขาถูกส่งไปประจำการที่ต่างประเทศตลอดทั้งปีด้วยเหตุผลด้านหน้าที่การงาน และมันก็ยังเป็นประเทศที่อันตราย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากส่งลูกสาวมา ให้อุปการะเลี้ยงดูในบ้านของตนเป็นเวลาสิบหกปี

ฮั่วจยาก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็วและกอดซูเล่อ หลังจากเปรียบเทียบแล้ว ฮั่วจยาก็ถอนหายใจ "สูงกว่าฉันเสียแล้ว"

ซูเล่อกอดเธอ "หนูคิดถึงป้ากับลุงมาก！"

"ใช่！ป้ากับลุงก็คิดถึงเธอเหมือนกัน กลับมาคราวนี้เราจะได้อยู่ด้วยกันอีก"

"อื้ม！หนูจะอยู่เคียงข้างป้าลุงและกตัญญูต่อพวกป้านะ" ดวงตาของซูเล่อฉายให้เห็นความรักที่มีต่อพวกเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ

"ดูสิ เราจะได้มีความสุขกันแล้ว" ฮั่วจยายิ้มให้สามีของเธอ

"ใช่แล้ว" หนิงชิงฉวนพยักหน้าอย่างมีความสุขและยิ้มเช่นกัน

ผู้ช่วยเดินออกมาจากรถพร้อมกระเป๋าเดินทาง ซูเล่อกำลังคุยกับฮั่วจยาเกี่ยวกับการเดินทาง แม้ว่าเธอจะอายุยี่สิบสามปี แต่เธอก็ยังดูน่ารักและสดใสเหมือนเด็ก

"เล่อเล่อ ป้าติดต่อแผนกการแปลให้เธอแล้ว พวกเขาจะให้ที่ฝึกงานกับเธอ เธอสามารถหยุดงานสองสามวันเพื่อศึกษาและคว้าโอกาสนี้ทำงานในแผนกการแปลให้ได้"

"จริงเหรอ ขอบคุณค่ะป้าจยา หนูจะทำตามความคาดหวังของป้าจยาที่มีต่อหนูอย่างแน่นอน" ซูเล่อมีความสุขมากที่มีโอกาสเช่นนี้ ท้ายที่สุด เธอก็อยากจะเป็นเหมือนพ่อแม่ของเธอและกลายเป็นคนที่มีประโยชน์ต่อประเทศ

"อ้อ ใช่แล้ว เธออยากเจอพี่เหยียนเฟิงไม่ใช่เหรอ เขาอยู่ในประเทศเหมือนกัน"

ฮั่วจยารับมันอย่างมีความสุข ในขณะนี้คนรับใช้รับโทรศัพท์และพูดว่า "คุณผู้หญิง ท่านรองประธานาธิบดีบอกว่าเย็นนี้จะมาทานอาหารเย็นที่นี่"

"โอ้ จริงเหรอ ถ้างั้นก็เตรียมอาหารเพิ่มอีกสักสองสามอย่างสิ" ฮั่วจยาไม่ได้เจอน้องชายของเธอมาพักหนึ่งแล้ว

ซูเล่อกระพริบตา "อาน้อยเหรอคะ"

ตอนที่เธอไปต่างประเทศ เขายังไม่ได้ตำแหน่งรองประธานาธิบดี แต่ตอนนี้ เขาถึงเป็นคนใหญ่คนโตที่มีอำนาจล้นฟ้าแล้ว

ฮั่วเจี๋ยยิ้มและพยักหน้า "ใช่ อาเล็กของหนูไงล่ะ ไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว เธออาจจะไม่คุ้นหน้าแล้วมั้ง"

ในความทรงจำของซูเล่อ มันค่อนข้างจะเลือนรางเล็กน้อย แต่เธอมีความทรงจำที่ลึกซึ้งเกี่ยวกับอาน้อยคนนี้ ในการสอบกลางภาคของชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ถ้านับจากท้ายสุดเธอได้อันดับที่ 20 ในชั้นเรียน เมื่อเธอได้ผลสอบ เธอร้องไห้เสียใจตลอดทางกลับจากโรงเรียนท่ามกลางสายฝน ขณะที่เดินอยู่นั้น ถูกเด็กผู้ชายขี่จักรยานชนจนล้มลงกับพื้น ขณะที่เธอล้มลงบนพื้นและร้องไห้อย่างสิ้นหวังและเศร้าใจ จู่ๆ เจออาน้อยคนนี้ เขาลงจากรถไปส่งเธอที่บ้านและอบรมตำหนิเธออย่างรุนแรงตลอดทาง เธอจึงยิ่งร้องไห้ฟูมฟายหนักขึ้นไปอีกระหว่างทางกลับบ้าน อับอายจนถึงบ้าน