รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1007

หลังจากนั้นเธอก็หลบหน้าเมื่อเห็นอาน้อย และกลัวความเกรงขามของเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ

"เขา...เขาเป็นรองประธานาธิบดีเหรอคะ" ซูเล่อไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะได้รับตำแหน่งนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย

ฮั่วจยายิ้มและพยักหน้า "ทำไม กลัวเขาเหรอ"

ซูเล่อกลัวที่จะเห็นเขาจริงๆ เมื่อนึกถึงเขาในฐานะรองประธานาธิบดี ออร่าความน่าเกรงขามของเขาจะต้องแข็งแกร่งยิ่งขึ้นแน่！

ถึงในใจจะกลัวแต่ก็พูดไม่ได้ว่ากลัว！แม้ว่าเขาจะไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเธอเลย ไม่ใช่อาแท้ๆ ของเธอ แต่ในใจเธอก็ยังนับถือเขาเหมือนญาติผู้ใหญ่คนอื่น

เมื่อฮั่วจยาเห็นว่าซูเล่อกำลังคิดอะไรบางอย่างด้วยความเหม่อลอย เธออดไม่ได้ที่จะปลอบโยนเธอ "ไม่ต้องกลัว เขาไม่กินคนหรอก ตอนทานอาหารเย็น ก็ลองปรับความเข้าใจดู ต่อไปเธอทำงานในแผนกการแปล เธอสามารถขอให้เขาดูแลเธอได้นะ"

ซูเล่อพยักหน้าอย่างอายๆ เธอคิดว่าถ้าเธอสามารถเข้าแผนกการแปลในฐานะนักศึกษาฝึกงานได้ จะเป็นเพราะเส้นสายของอาน้อยนี้หรือเปล่า

"ไปพักผ่อนเถอะ！ถึงเวลาอาหารเย็นเดี๋ยวเรียก" ฮั่วจยาพูดกับเธอ

"ค่ะ งั้นหนูไปงีบสักพัก" ซูเล่อกลับไปที่ห้อง เธอง่วงมาก เที่ยวบินระยะไกลทำให้เธอเพลียมากและเธอก็หลับไปจนถึงตอนเย็น

ในขณะนี้รถสีดำขับเข้ามาในบริเวณบ้านของตระกูลฮั่วแบบไม่สะดุดตา

บอดี้การ์ดเปิดประตูรถ แสงในตอนพลบค่ำ ร่างสูงยาวก้าวลงมาจากเบาะหลัง เปล่งออร่าอันทรงพลังที่ทำให้ผู้คนต้องก้มหัว

เมื่อพ่อบ้านที่กำลังตัดแต่งใบไม้บนต้นไม้ใกล้ๆ เห็นก็รีบลงจากบันไดเพื่อมาทักทายเขา แต่บังเอิญลงมาเร็วเกินไป ทำให้บันไดโยก และกำลังจะตกลงไปทางฮั่วเหยียนเซียว

บอดี้การ์ดของฮั่วเหยียนเซียวเข้ามาทันทีเพื่อจับบันไดไว้ให้มั่นคง และพูดด้วยความโกรธว่า "คุณเกือบจะทับท่านรองประธานาธิบดีแล้ว"

"ผมขอโทษ ผมขอโทษ...ท่านรองประธานาธิบดี ผมแค่อยากจะลงมาทักทายคุณ" พ่อบ้านผงะและเขาก็อยากจะทำตัวให้สุภาพที่สุด

ในขณะนี้ ในห้องนอนใหญ่บนชั้นสาม ซูเล่อตื่นขึ้นมาแล้ว เธอเพิ่งจัดเรียงหนังสือกว่าสิบเล่มที่เธอนำกลับมาในครั้งนี้เสร็จ และเธอกำลังจะย้ายพวกมันไปไว้ที่ห้องหนังสือของชั้นสามเพื่อเก็บมัน เธอรู้ว่าหนิงชิงฉวนชอบอ่านหนังสือ ดังนั้นเธอจึงเหลือพื้นที่ในกระเป๋าไว้เยอะเป็นพิเศษ เพื่อนำหนังสือกลับมาให้เขาสิบกว่าเล่ม

ซูเล่อเดินออกมาจากห้องโดยหอบหนังสือสิบกว่าเล่มมาในครั้งเดียว และเพียงแค่เดินผ่านประตูเข้าไป ก็มีร่างหนึ่งก้าวเข้ามาทำให้เธอตกใจกลัว

"ว๊าย！" มือของเธอที่มีหนังสืออยู่เต็มไปหมด หลุดมือจากเธอตกลงไปกองอยู่ที่พื้นในชั่วพริบตา

ฮั่วเหยียนเซียวก็ตกตะลึงอยู่สองสามวินาที เห็นเพียงใบหน้าเล็กๆ ขาวและงดงามดุจภาพวาดอยู่ต่อหน้าเขา

"สาวน้อย ไม่เจอกันนานเลยนะ" เขาเม้มริมฝีปากยิ้ม นั่งยองๆ แล้วหยิบหนังสือขึ้นมา

"อาน้อย ฉันหยิบเอง ฉันหยิบเอง！" ซูเล่อย่อตัวลงอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอเห็นเขายื่นมือไปหยิบหนังสือ เธอจึงเอื้อมมือไปแย่งมัน หนังสงหนังสือไม่ทันได้จับ แต่ไปจับโดนมือฝ่ามือใหญ่เรียวยาวที่มีข้อต่อที่ชัดเจนของชายคนนั้นเข้า