รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1008

เธอรีบสะบัดมือออกและหยิบหนังสืออีกสองสามเล่มขึ้นมา และชายคนนั้นก็ยืนขึ้นโดยถือหนังสืออีกสองสามเล่มไว้ในมือ

"นี่คือหนังสือเล่มใหม่ที่เธอซื้อหรือเปล่า" ฮั่วเหยียนเซียวเงยหน้าขึ้นมองชื่อหนังสือแล้วถามเธอ

"ค่ะ ฉันเอามันกลับมาจากต่างประเทศ อาน้อยเอามาให้ฉันเถอะ ฉันจะเอาไปวางไว้บนชั้นหนังสือ"

"ฉันจะช่วยเธอเอง" ชายคนนั้นพูดเสียงเบาและเดินไปที่ห้องหนังสือก่อน

เห็นแค่ว่าชั้นหนังสือในห้องอ่านหนังสือมีหนังสือเต็มไปหมด ชั้นหนังสือด้านล่างก็ไม่มีที่จะวาง ที่วางได้ก็มีแต่แถวบนเท่านั้น

ซูเล่อวางหนังสือลงบนโต๊ะ จากนั้นหยิบบันไดเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ในความมืดอย่างชำนาญ ไปตั้งที่ชั้นวางหนังสือที่ว่างอยู่ และคว้าหนังสือสองเล่มเพื่อนำไปวางไว้

"ระวังตัวด้วย" เสียงผู้ชายที่ทุ้มและอ่อนโยนเตือนเธออยู่ข้างหลัง

"ไม่เป็นไร ฉันปีนบันไดบ่อย！" ซูเล่อพูดด้วยรอยยิ้ม ตอนอยู่ต่างประเทศเธอก็เป็นคนรักหนังสือ ดังนั้นการใช้บันไดเป็นเรื่องปกติ

อย่างไรก็ตาม ซูเล่อไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีหนูซ่อนอยู่บนชั้นหนังสืออุ่นๆ ในฤดูหนาว และเมื่อเธอยัดหนังสือเข้าไป หนูน้อยก็ตกใจ

"จี๊ดๆ..." มีเสียงหนูร้อง และหนูตัวน้อยก็ออกมาจากช่องว่างและกระโดดตรงไปที่หน้าของซูเล่อ

"ว๊าย..." ซูเล่อกางแขนออกด้วยความตกใจ และล้มลงไปข้างหลัง

ฮั่วเหยียนเซียวเงยหน้าขึ้นและเขาได้เตรียมท่าทางไว้ข้างหลังเธอเพื่อปกป้องเธออยู่แล้ว ตอนที่ซูเล่อตกจากบันได หลังของเธอชนเข้ากับอ้อมอกของชายคนนั้น และแขนของชายคนนั้นก็กอดเอวของเธอไว้แน่น

ซูเล่อหน้าซีดด้วยความตกใจ มือและเท้าของเธอยังคงสั่นเทา และชี้ไปที่ชั้นหนังสือ "มี... มีหนู"

ฮั่วเหยียนเซียวคลายมือของเขาอย่างเนียนๆ และตบเธอเบาๆ "อย่ากลัวเลย"

เสียงทุ้มของชายคนนั้นมีพลังบางอย่างที่ทำให้จิตใจสงบอย่างอธิบายไม่ได้ ซูเล่ออดไม่ได้ที่จะหันศีรษะของเธอไป แสงยามค่ำคืนนอกหน้าต่างมืดเกินไป เธอมองไม่เห็นใบหน้าของชายคนนั้นอย่างชัดเจน แต่เธอได้รู้สึกว่าดวงตาของเขาสดใสและมีเสน่ห์

"ไม่ได้ ฉันต้องไล่มัน มิฉะนั้นมันกัดหนังสือจะทำอย่างไร" ซูเล่อยังกลัว แต่ตอนนี้เธอรวบรวมความกล้าอีกครั้ง เธอมองไปรอบๆ เพื่อหาบางสิ่ง แล้วก็นึกบางอย่างออก เบะปากแล้วยิ้ม "พรุ่งนี้ฉันจะยืมแมวมาไล่มัน！"

"แน่นอน" ซูเล่อมีความสุขเล็กน้อย เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านรองประธานาธิบดีได้อ่านหนังสือที่เธอเลือก！

ในขณะนี้เอง โทรศัพท์มือถือของซูเล่อดังขึ้น และมันอยู่ในกระเป๋าของเธอ เธอเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา และมันเป็นหมายเลขโทรศัพท์ของมู่หยาง เพื่อนสนิทของเธอ

"สวัสดีค่ะ พี่มู่หยาง" เธอรับสายด้วยความดีใจ

"ทำไมถึงแล้วไม่โทรหาพี่ล่ะ ไม่ใช่ว่าจะส่งข้อความหาพี่ทันทีที่ถึงเหรอ"

"เอ่อ ฉันขอโทษ ฉันลืม ฉันตื่นเต้นเกินไปเมื่อฉันกลับมา แล้วฉันก็เผลอหลับไปอีก ฉันเลยลืม พี่มู่หยาง ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย！"

ซูเล่อรับโทรศัพท์อยู่ข้างๆ โดยไม่รู้ว่ามีดวงตาคู่หนึ่งมองมาที่เธอ ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความคิดที่ซับซ้อน

"โอเค ยังไงพรุ่งนี้ก็จะกลับไปแล้ว เลี้ยงฉันด้วยอาหารมื้อใหญ่ก็พอ"