รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1009

"โอเคเลย รอพี่กลับมานะ ฉันจะเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่อย่างแน่นอน" ซูเล่อแย้มริมฝีปากยิ้ม และเงยหน้าเล็กๆ ของเธอขึ้นเล็กน้อย ด้วยใบหน้าด้านข้างที่ผ่อนคลายและอ่อนโยน ดวงตาเหมือนดวงดาวระยิบระยับ ริมฝีปากเบ่งบานเหมือนดอกไม้ เผยให้เห็นฟันขาวเรียงเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบ

และฉากนี้ตกอยู่ในสายตาของชายผู้นั้น ทำให้เกิดความสับสนในใจ เมื่อซูเล่อสังเกตเห็น เธอจึงหันศีรษะไปมอง

ทว่าฮั่วเหยียนเซียวมองไปทางอื่นก่อนแล้ว และก้มลงไปที่หนังสือในมือของเขา

ซูเล่อจึงรู้ว่าตอนนี้เขากำลังอ่านหนังสืออยู่ เธอยุ่งอยู่กับการคุยโทรศัพท์ขณะออกไปข้างนอก และไม่ต้องการรบกวนการอ่านของใครบางคน

หลังจากสนทนากันไปประมาณห้าหรือหกนาที ซูเล่อก็กลับเข้ามาอีกครั้ง มองดูชายที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว เสื้อกั๊กและกางเกงสีดำเหมือนกัน คิ้วขมวด และนิ้วเรียวจับหน้ากระดาษของหนังสืออยู่

เธออดไม่ได้ที่จะสะอึกเล็กน้อย ในที่สุดเธอก็รู้ว่าสูงส่งหมายความว่าอย่างไร ความไม่ธรรมดาหมายความว่าอย่างไร และการโกรธแต่แสดงหมายความว่าอย่างไร เพราะมันใช้อธิบายถึงอาน้อยคนนี้ได้ดีที่สุดยังไงล่ะ！

ยังไงซะก็ยังไม่ทานอาหารเย็นเร็วขนาดนี้ ซูเล่อจึงหยิบหนังสือขึ้นมาและนั่งพลิกดู

เธอคิดว่าเธอสามารถอ่านหนังสือได้อย่างอิสระเหมือนในห้องสมุด แต่เห็นได้ชัดว่าบรรยากาศไม่ปกติ

ด้านข้างมีฮั่วเหยียนเซียวนั่งอยู่ มีออร่าที่เปล่งออกมาจากร่างกายของเขาอย่างเงียบ ๆ ราวกับว่าทั้งห้องถูกอบอวลไปด้วยบรรยากาศที่น่าหดหู่ การอ่านหนังสืออยู่กับเขาเหมือนโดนลงโทษเลย

"อะแฮ่ม...อาน้อย ฉันลงไปข้างล่างก่อนนะ" ซูเล่อจากไปด้วยตัวเอง

ฮั่วเหยียนเซียวเงยหน้ามองไปยังแผ่นหลังของเธอที่ออกไป เขาถอนหายใจเล็กน้อย และปิดหนังสือในมือ อันที่จริงเขาไม่ได้อ่านอย่างจริงจัง เขาแค่แสร้งทำเป็นอ่าน

เขาสามารถจัดการกับความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างบุคคลได้ทุกรูปแบบ แต่เขาไม่สามารถเป็นตัวเองได้เมื่ออยู่กับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ พูดออกมาใครจะเชื่อล่ะ

ซูเล่อลงมาที่ห้องโถงและเข้าไปในครัวเพื่อช่วยเหลือ คนรับใช้กลับไม่มีอะไรให้ทำ ฮั่วจยาทำอาหารและคุยกับซูเล่อในเวลาเดียวกัน ในสายตาของคนนอก พวกเขาสนิทสนมกันเหมือนแม่และลูกสาว