รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1012

“ไม่ได้ ตอนนี้คุณเป็นคนของฉันแล้ว คุณต้องทำให้ฉันพอใจสิ ยังไงก็ตามคุณพักร้อนตั้งสองเดือน ตอนนี้คุณเป็นของฉันโดยสมบูรณ์แบบแล้ว” อันฉียิ้มกว้างด้วยสายตาทีออดอ้อน

แววตาของเนี่ยเหยียนเฟิงจ้องเขม็งอย่างช่วยไม่ได้ เขาจับใจความสำคัญได้สองอยู่คำ เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “โอเค คืนนี้คุณทำให้ผมมีความสุขสิ พรุ่งนี้จะทำทรงผมตามใจคุณเลย”

อันฉี “…” รู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบตลอด

“เนี่ยเหยียนเฟิง ขอฉันพักผ่อนสักวันเถอะ!” อันฉีขอร้องด้วยเสียงอันแผ่วเบา

“เป็นผมที่ทำงานหนักอีกแล้วสินะ” ชายผู้นั้นหัวเราะออกมา แม้เขาจะสงสารเธอ แต่เขาก็ปล่อยเธอไว้ไม่ได้

ไม่ใช่ว่าอันฉีเหนื่อยหรืออยากพักผ่อนแต่อย่างใด แต่เธอกลัวการที่ตามใจเขามากจนเกินไป นักบุญคงจะบอกว่าทำเช่นนี้ไม่ได้ แต่ทุกครั้งชายคนนี้ก็ทำให้เธอลืมนักบุญไปเสียสนิท

“จริงเหรอ? งั้นก็ได้ พรุ่งนี้ทำทรงผมตามใจฉันละกัน! อย่ากลับคำนะ” หลังจากอันฉีพูดจบ ก็เริ่มโอบคอของเขา “อุ้มฉันกลับไปที่ห้องสิ ฉันต้องเก็บแรงไว้นะ”

เนี่ยเหยียนเฟิงหัวเราะออกมา เขาน่ากลัวขนาดนั้นเชียวหรือ? แต่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะทุกครั้งเธอจะผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

อันฉีเคยอยากนอนกับเขามาก แต่ตอนนี้เธอกลับกลัวการนอนกับเขาเสียแล้ว

แต่มาคิดอีกทีว่าหลังจากวันหยุดของเขาสิ้นสุดลง เขาจะทำหน้าที่อะไร ไม่กี่เดือนที่เขาก็จะไป เธอกลัวว่าตัวเองจะเสียเปรียบถ้าไม่นอนหลับ เธอจึงนอนก่อนค่อยว่ากันทีหลัง

เที่ยงวันรุ่งขึ้น

สำนักงานใหญ่ออกแบบทรงผมระดับไฮเอนด์

อันฉีเดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายของเธอ พนักงานหญิงและลูกค้าส่วนใหญ่ที่ทำงานที่นี่จะเป็นคนหนุ่มสาว เมื่อเห็นว่าอันฉีกำลังควงผู้ชายเดินเข้ามาก็มองแล้วมองอีก เพราะว่าหล่อจริงๆ

ร่างกายที่สูงโปร่งและออร่าของชายหนุ่มที่แผ่ออกมาทั่วร่างกาย ไม่ได้เห็นสิ่งนี้ในร่างของผู้ชายมานานแล้ว

มันคือความฮอตอย่างแท้จริง

อันฉีถามหาหัวหน้านักออกแบบ เนี่ยเหยียนเฟิงนั่งอยู่ข้างๆ และรออันฉีกำลังคุยกับนักออกแบบเรื่องทรงผมที่จะออกแบบ นักออกแบบมองเนี่ยเหยียนเฟิงขณะที่ฟังคำขอของอันฉี