รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1029

มีดของทั้งสองเกือบจะพุ่งแทงเข้ามาโดนลำตัวของเนี่ยเหยียนเฟิง แต่ทว่าเขาสามารถจับมันเอาไว้ได้ในขณะที่มีดอยู่ห่างจากตัวเขาเพียงครึ่งฝ่ามือ

ถึงแม้พวกเขาจะเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ทั้งสองกลับรู้สึกถึงแรงมหาศาลที่ส่งออกมาจากชายหนุ่มคนนี้ เขาสามารถจับข้อมือของคนสองคนในเวลาเดียวกัน พวกเขาต่างรู้สึกถึงความเจ็บปวดราวกับถูกบดกระดูกให้สลายกลายเป็นผุยผง จนในที่สุดมีดทั้งสองก็ร่วงลงไป

แต่ทว่าในตอนที่ทั้งสองยังอึ้งอยู่นั้น พวกเขาเห็นเพียงมีดที่ร่วงนั้นถูกเนี่ยเหยียนเฟิงจับเอาไว้ และวินาทีต่อมาปลายแหลมของมีดก็ได้พุ่งเข้าแทงขาของพวกเขา

“อ๊ากก…”

เสียงร้องของชายทั้งสองดังขึ้นกลางลานจอดรถ

เนี่ยเหยียนเฟิงบีบให้พวกเขาตอบ “พูดมา ใครส่งพวกแกให้มาลักพาตัวอันฉี”

“พวกเราไม่ได้จะลักพาตัวใคร พวกเราจะแจ้งความว่าแกทำร้ายคน” หนึ่งในสองกัดฟันเงียบ

เนี่ยเหยียนเฟิงนั่งยองๆ มองพววกเขาด้วยสายตาเย็นชา “ไม่บอกใช่ไหม ขาอีกข้างแกไม่ต้องการมันแล้วใช่ไหม”

“ไม่ ไม่ ฉันบอกแล้ว ฉันบอกแล้ว หลิวเกาหยางเป็นคนส่งพวกเราให้มาลักพาตัวคุณอันฉีไป พวกเราก็ถูกบังคับมาเหมือนกัน”

อันฉีหิ้วกระเป๋าเดินมา เธอมองพวกเขาด้วยความโมโห นี่จะลักพาตัวเธองั้นเหรอ เธอใจหายเล็กน้อย ถ้าหากเนี่ยเหยียนเฟิงไม่ได้มารับเธอ คงจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเธอแน่ๆ

เนี่ยเหยียนเฟิงกำหมัด เขาก็คิดแบบเดียวกับเธอ ถ้าวันนี้เขาไม่ได้มารับอันฉี เธอก็คงถูกคนเลวสองคนนี่จับไป ไม่รู้ว่าพวกมันจะทำอะไรกับเธอบ้าง “ถ้าพวกแกกล้าแตะเธออีกครั้งเดียว วันนี้จะเป็นวันตายของพวกแก”

ชายทั้งสองไม่เคยเห็นแววตาที่น่ากลัวขนาดนี้มาก่อน ราวกับพญายมที่ขึ้นมาจากนรกยังไงยังงั้น ถ้าวันนี้พวกเขาจับตัวเธอไปจริงๆ วันข้างหน้าพวกเขาอาจจะไม่มีชีวิตแล้วก็ได้

เพราะแววตาของชายคนนี้บอกทุกอย่างหมดแล้วว่าจะตามฆ่าพวกเขาให้ถึงที่สุด

“ขอโทษ ขอโทษ พวกเราถูกบังคับมา ปล่อยพวกเราไปเถอะ”

“ใช่ๆ คุณอันฉี พวกเราถูกบังคับมาจริงๆ นะครับ”