รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 110

เธอควรจะได้รับรางวัลนี้จริงเหรอ ? สีจิ่วเฉินพยายามช่วยให้เธอได้มันมาอย่างนั้นเหรอ? ไม่ใช่เพราะศักยภาพของเธอถึงได้รางวัลมาอย่างนั้นเหรอ?

เงินรางวัลในครั้งนี้ได้ถูกเปลี่ยนจากหนึ่งแสนหยวนเป็นหนึ่งล่านหยวน ในสายตาของคนภายนอกอาจจะดูเป็นการแสดงความร่ำรวยของบริษัท

แต่ถังจือซย่ายังคงรู้สึกว่าการแสดงปาหี่ของสีจิ่วเฉินในครั้งนี้ เขาตั้งใจเพิ่มเงินรางวัลขึ้น ตั้งใจให้เธอมีโอากาสได้รับเงิน เขากำลังแอบตอบแทนบุญคุณให้กับเธอ

ถังจือซย่าร้อนขึ้นโดยไม่รู้ตัว ความอับอายขายหน้าเริ่มพรั่งพรูออกมา เธอหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะและเดินออกไปจากห้องประชุม

กลุ่มคนตามทางเดินกล่าวแสงดความยินดีให้กับเธอ ไม่ว่าอย่างไรถังจือซย่าก็อยู่ในบริษัทได้อย่างราบรื่น อีกทั้งมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับผู้เป็นที่เป็นเจ้านาย จึงไม่มีใครกล้าก่อเรื่องไม่ดีกับเธอ ในทางกลับกันยังต้องเอาใจใส่เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ

ถังจือซย่าเดินเข้าไปในลิฟต์ เธอกดไปที่ชั้นแปดโดยไม่ลังเลใจ ชั้นนั้นเป็นห้องทำงานของสีจิ่วเฉิน

เมื่อถึงห้องทำงานของท่านประธาน ก็เห็นฉู่เฮ่าที่เพิ่งออกมาจากข้างใน เธอถามอย่างตรงไปตรงมา “สีจิ่วเฉินอยู่ข้างในหรือเปล่า”

“ท่านประธานสีอยู่ค่ะ...” ทันทีที่ฉู่เฮ่าอยากจะถามว่ามีธุระอะไร เธอก็เห็นถังจือซย่าผลักประตูเข้าไปแล้ว

ชายหนุ่มรูปงามบนโซฟาเงยหน้ามองผู้หญิงที่เดินเข้ามาด้วยอาการหอบอย่างรวดเร็ว เขามองไปที่เธออย่างสงบ

“มีเรื่องอะไรเหรอ?” เขาสอบถาม

“คุณบอกฉันหน่อยว่าคุณไม่ได้เข้าไปแทรกแซงเรื่องการแข่งขันเครื่องประดับ” ถังจือซย่าเลิกคิ้วและพูดซักถาม

ฉู่เฮ่าที่อยู่ด้านหลังมองไปยังชายบนโซฟาอย่างเคร่งเครียด สีจิ่วเฉินกวาดสายตามอง ฉู่เฮ่าก็ปิดประตูออกไป

“ผมได้ยินว่าคุณได้รับรางวัลชนะเลิศ ยินดีด้วยนะ” สีจิ่วเฉินหรี่ตาลงแล้วพูดตอบ

เวลานี้ถังจือซย่าแค่อยากรู้แค่เพียงเรื่องเดียว ที่จริงแล้วรางวัลชนะเลิศของเธอได้มาด้วยศักยภาพหรือเปล่า ถ้าหากเป็นเพราะผู้ชายคนนี้ตั้งใจให้กับมันกับเธอ นั้นจะทำให้เธอไม่รู้สึกถึงความภาคภูมิใจ เธอจะรู้สึกว่าได้รับรางวัลอะไรก็ไม่มีค่าทั้งนั้น

“คุณไม่มั่นใจในตัวเองเลยเหรอ” สีจิ่วเฉินหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น

“ฉันมั่นใจในตัวเองอยู่แล้ว...แต่ว่า...” ถังจือซย่าถลึงตาสวยๆของเธอใส่เขา พูดยังไม่ทันจบก็ถูกชายหนุ่มขัดจังหวะด้วยความเยือกเย็น”

“ถังจือซย่าคุณคิดว่าผมว่างมากเหรอ? ว่างถึงขนาดเข้าไปแทรกแซงเรื่องของรางวัลเล็กน้อยๆเลยอย่างนั้นเหรอ? ถ้าหากคุณไม่ต้องการเงินหนึ่งร้อยล้านหยวนนี้ ถ้าอย่างนั้นบริษัทก็ตัดเงินรางวัลส่วนนี้ทิ้งไป ไม่ต้องมอบให้คุณก็ได้” สีจิ่วเฉินพูดด้วยเสียงที่น่าเกรงขามเอาแต่ใจและหยิ่งยโส

เขากำลังทำการควบคุมบรรยากาศทั้งหมด

เมื่อถังจือซย่าได้ยินว่าจะไม่มอบเงินให้ จิตใจเธอก็อ่อนแอลงทันที เธอต้องการเงินนั้นจริงๆ เธอจะให้พ่อเป็นกังวลตลอดเวลาไม่ได้ อีกทั้งเรื่องโรงเรียนของลูกชายเธอในปีหน้า เธออยากจะย้ายไปโรงเรียนที่ดีขึ้นหน่อย

“สีจิ่วเฉิน ถ้าหากคุณไม่ได้เข้าไปแทรกแซง คุณก็เอาเงินรางวัลมอบให้ฉัน” พูดจบถังจือซย่าก็หันหลังกลับไปอย่างความเคอะเขิน

ชายหนุ่มทางด้านหลังยิ้มขึ้นมา เป็นรอยยิ้มที่ไม่อาจจะอธิบายได้

เมื่อถังจือซย่ากลับถึงห้องทำงาน หลี่เหมยจึงเข้ามาแสดงความยินดีกับเธอด้วยตัวเองและบอกให้เธอไปรับรางวัลในตอนบ่าย หลังจากได้ถ้วยรางวัลแล้วก็ให้เอามาจัดแสดงไว้ตู้โชว์ของบริษัท

ถังจือซย่าพยักหน้าเป็นการตอบรับ บ่ายสามโมง เธอพาผู้ช่วยหลี่เสี่ยวซินไปรับถ้วยรางวัลกลับมาจัดแสดงไว้บนตู้โชว์ที่สะดุดตาที่สุดในบริษัท ยังมีรูปภาพของเธอที่ช่างสะดุดตาเป็นพิเศษอยู่บนนั้นรูปหนึ่งอีกด้วย

ทุกคนปรึกษากันเรื่องสถานที่กินเลี้ยงของเย็นวันนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนจะเข้าร่วมยกเว้นแค่ไอ้หย่าคนเดียวที่จะไม่เข้าร่วม แน่นอนว่าถังจือซย่าจะต้องอยู่ที่นั่น

เพราะว่างานเลี่ยงในครั้งนี้จัดขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองที่เธอได้รับรางวัล

ถังจือซย่ายังปรึกษากับหลี่เหมยถึงเรื่องที่จะหักเงินส่วนหนึ่งจากเงินรางวัลของเธอ แต่ก็ถูกหลี่ปฏิเสธไป

ถังจือซย่ากดเบอร์โทรศัพท์หาพ่อเพื่อไถ่ถามว่าเขาพอจะมีเวลาว่างไปรับเฉินเฉินหรือเปล่า เพราะตอนเย็นเธอมีงานกินเลี้ยงที่จำเป็นต้องเข้าร่วม

ถังจวิ้นไม่ได้เจอกับหลานชายมาหลายวัน เขายินดีทำเรื่องนี้ความความเต็มใจ อาจจะเป็นเพราะเขาแก่พอที่จะปราบปลื้มใจเมื่อได้เห็นคนอื่นๆ มีหลานๆ

งานกินเลี้ยงจัดที่ร้านอาหารร้านหนึ่งใกล้ๆนี้ คนสิบกว่าคนนั่งหันหน้าเข้าหากันบนโต๊ะยาวตามสมัยนิยม อาหารทั้งหมดในร้านถูกสั่งมาอย่างละชุด ถึงอย่างไรก็ตามบริษัทก็ออกค่าอาหารให้ ทุกคนจึงสั่งอาหารกันโดยไม่กังวลถึงเรื่องเงิน

ถังจือซย่านั่งด้วยกับกับหลี่เหมย พูดคุยกันถึงเรื่องกิจกรรมการแข่งขัน บริษัทเครื่องประดับมีการแข่งขันที่สูงมาโดยตลอด มีบริษัทที่แข็งแกร่งหลายบริษัทที่ไม่ได้รับรางวัล แต่ถังจือซย่ากลับได้รับรางวัลใหญ่ นักออกแบบของพวกเขาคงรู้สึกโกรธเคือง!