รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 111

อาหารที่นำมาเสิร์ฟทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่เพิ่มความสนุกสนานที่ขาดไม่ได้ของเหล่าวัยรุ่น ถึงขนาดหาคนขับรถแทนไว้ถึงสองสามคน ดังนั้นพวกเขาก็พร้อมที่จะแข่งกันดื่มแล้ว

“พี่จือซย่า ผมดื่มให้พี่หนึ่งแก้ว” นักออกแบบชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ

ถังจือซย่ายกแก้วแล้วยิ้มตอบ “ตกลง ขอบคุณนะ”

ถังจือซย่าไม่คิดเลยว่าคนเหล่านี้จะผลัดกันมาดื่มให้กับเธอ และยังเล่นกันที่โต๊ะอย่างสนุกสนาน ถังจือซย่าจึงจำเป็นต้องเป็นคู่ดื่มเหล้าให้กับพวกเขาอย่างไม่มีทางเลือก

“รีบเติมเหล้าให้พี่จือซย่าหน่อยสิ”

“พี่จือซย่า รักษาศักดิ์ศรีหน่อยสิ! ไม่ว่ายังไงพี่ก็น่าจะดื่มสักแก้วนะ”

“จือซย่า ทุกคนดื่มให้เธอกันหมดแล้ว ถ้าฉันไม่ดื่มให้ฉันคงไม่สบายใจแน่ๆ มาเถอะ ฉันทำแล้วจากนั้นก็แล้วแต่เลยเธอนะ”

ถังจือซย่ามาที่บริษัทได้ไม่นาน ก็เผชิญกับพนักงานเก่ากลุ่มหนึ่ง เธอจะเสียหน้าไม่ได้ ครั้งนี้เธอจึงผลัดกันดื่มต่อไป ถังจือซย่าไม่รู้เลยว่าตัวเองดื่มไปเท่าไหร่แล้ว

“พอแล้ว พอแล้ว พวกเธอไม่ต้องรินเหล้าแล้ว จือซย่ายังต้องกลับไปดูแลลูกที่บ้านอีกนะ!” หลี่เหมย

ออกปากพูด

ทุกคนหยุดดื่มกันสักพัก ถังจือซย่าเอามือพยุงหน้าผาก กินอาหารไปก็เยอะ เหล้าก็ดื่มไปแล้วตั้งหลายแก้ว เธอเมานิดหน่อยแล้วจริงๆ

“จือซย่า เธอยังไหวอยู่หรือเปล่า”

“รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย ดื่มต่อไม่ได้แล้วหล่ะ” จือซย่ายกมือขึ้นบังหัว เธอโบกมือไปมาเพื่อบอกว่าเธอยอมแพ้

ขณะนี้เสียงโทรศัพท์ของของหลี่เหมยก็ดังขึ้น เธอหยิบมันขึ้นมาดู เธอรีบลุกขึ้นเดินไปทางด้านข้างและรีบรับสายอย่างไม่เฉยเมยทันที

“สวัสดีค่ะ ประธานสี”

“คุณพวกกำลังกินเลี้ยงอยู่ใช่ไหม ถึงจือซย่าอยู่หรือเปล่า” ชายเสียงต่ำสอบถามเข้ามา

“ถังจือซย่าอยู่สิค่ะ ก็พวกเรามาฉลองให้กับเธอ ประธานสีจะมาหรือเปล่าคะ” หลี่เหมยยิ้มแล้วถามกลับ

“ผมคงไม่ไปแล้วหล่ะ” สีจิ่วเฉินแค่ถามดูเท่านั้น

“แต่จือซย่าโดนบังคัญให้ดื่มเหล้าตั้งหลายรอบแล้ว ตอนนี้ก็เหมือนจะเมานิดหน่อยแล้ว ฉันกำลังคิดว่าอีกสักพักจะส่งเธอกลับไปก่อน”