รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 111

อาหารที่นำมาเสิร์ฟทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่เพิ่มความสนุกสนานที่ขาดไม่ได้ของเหล่าวัยรุ่น ถึงขนาดหาคนขับรถแทนไว้ถึงสองสามคน ดังนั้นพวกเขาก็พร้อมที่จะแข่งกันดื่มแล้ว

“พี่จือซย่า ผมดื่มให้พี่หนึ่งแก้ว” นักออกแบบชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ

ถังจือซย่ายกแก้วแล้วยิ้มตอบ “ตกลง ขอบคุณนะ”

ถังจือซย่าไม่คิดเลยว่าคนเหล่านี้จะผลัดกันมาดื่มให้กับเธอ และยังเล่นกันที่โต๊ะอย่างสนุกสนาน ถังจือซย่าจึงจำเป็นต้องเป็นคู่ดื่มเหล้าให้กับพวกเขาอย่างไม่มีทางเลือก

“รีบเติมเหล้าให้พี่จือซย่าหน่อยสิ”

“พี่จือซย่า รักษาศักดิ์ศรีหน่อยสิ! ไม่ว่ายังไงพี่ก็น่าจะดื่มสักแก้วนะ”

“จือซย่า ทุกคนดื่มให้เธอกันหมดแล้ว ถ้าฉันไม่ดื่มให้ฉันคงไม่สบายใจแน่ๆ มาเถอะ ฉันทำแล้วจากนั้นก็แล้วแต่เลยเธอนะ”

ถังจือซย่ามาที่บริษัทได้ไม่นาน ก็เผชิญกับพนักงานเก่ากลุ่มหนึ่ง เธอจะเสียหน้าไม่ได้ ครั้งนี้เธอจึงผลัดกันดื่มต่อไป ถังจือซย่าไม่รู้เลยว่าตัวเองดื่มไปเท่าไหร่แล้ว

“พอแล้ว พอแล้ว พวกเธอไม่ต้องรินเหล้าแล้ว จือซย่ายังต้องกลับไปดูแลลูกที่บ้านอีกนะ!” หลี่เหมย

ออกปากพูด

ทุกคนหยุดดื่มกันสักพัก ถังจือซย่าเอามือพยุงหน้าผาก กินอาหารไปก็เยอะ เหล้าก็ดื่มไปแล้วตั้งหลายแก้ว เธอเมานิดหน่อยแล้วจริงๆ

“จือซย่า เธอยังไหวอยู่หรือเปล่า”

“รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย ดื่มต่อไม่ได้แล้วหล่ะ” จือซย่ายกมือขึ้นบังหัว เธอโบกมือไปมาเพื่อบอกว่าเธอยอมแพ้

ขณะนี้เสียงโทรศัพท์ของของหลี่เหมยก็ดังขึ้น เธอหยิบมันขึ้นมาดู เธอรีบลุกขึ้นเดินไปทางด้านข้างและรีบรับสายอย่างไม่เฉยเมยทันที

“สวัสดีค่ะ ประธานสี”

“คุณพวกกำลังกินเลี้ยงอยู่ใช่ไหม ถึงจือซย่าอยู่หรือเปล่า” ชายเสียงต่ำสอบถามเข้ามา

“ถังจือซย่าอยู่สิค่ะ ก็พวกเรามาฉลองให้กับเธอ ประธานสีจะมาหรือเปล่าคะ” หลี่เหมยยิ้มแล้วถามกลับ

“ผมคงไม่ไปแล้วหล่ะ” สีจิ่วเฉินแค่ถามดูเท่านั้น

“แต่จือซย่าโดนบังคัญให้ดื่มเหล้าตั้งหลายรอบแล้ว ตอนนี้ก็เหมือนจะเมานิดหน่อยแล้ว ฉันกำลังคิดว่าอีกสักพักจะส่งเธอกลับไปก่อน”

“เธอเมางั้นเหรอ” สีจิ่วเฉินถามด้วยวิตกกังวลทันที

“ประธานสีพอจะมีเวลามารับเธอไหมคะ” หลี่เหมยถาม

“อืม ส่งที่อยู่มาให้ผมด้วย”

“ตกลงค่ะ!” หลี่เหมยตอบรับ พอวางสายเธอจึงส่งตำแหน่งไปให้กับสีจิ่วเฉิน

เธอหันไปมองถังจือซย่าที่โต๊ะ สายตานั้นดูอิจฉาเธอเสียจริงๆ จากการโทรศัพท์ในครั้ง เธอฟังออกว่าสีจิ่วเฉินสนใจในในตัวเธอและก็ยังเป็นห่วงเธอ

ถังจือซย่ากลับไม่รู้อะไรเลยสักนิด เธอนั่งเท้าค้างใต้แสงไฟที่ส่องลงมา แก้มเป็นสีแดงระเรื่อ มองไปยังพนักงานชายสองคนที่แข่งกันดื่มเหล้าอย่างสนุกสนาน

“จือซย่า กินเยอะๆ หน่อย อีกสักพักจะส่งเธอกลับไปก่อนนะ”

ถังจือซย่าพยักหน้าตอบ แล้วจึงเริ่มเลือกกินอาหารที่ชอบไปสองสามคำ แต่ว่าเธอดื่มเหล้าจนอิ่มแล้ว ในตอนที่เพิ่งดื่มยังไม่เป็นอะไร แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเมานิดหน่อยเสียแล้ว

ในขณะที่เธอกำลังจะลุกไปเข้าห้องน้ำ เธอก็รู้สึกได้อย่างรวดเร็วว่าหัวนั้นหนักอึ้งแต่เท้ากลับเบาหวิว เหมือนกับว่าฝ่าเท้ากำลังเหยียบอยู่บนเมฆ ยืนได้ไม่มั่นคงนัก

“จือซย่า เป็นยังไงบ้าง เมาจริงๆเหรอเนี่ย?” หลี่เหมยรีบยื่นมือเข้าไปประคองเธอไว้

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่ได้เมา ฉันไม่ได้เมา” ถังจือซย่าโบกมือไปมา คนที่ดื่มจนเมามักจะดื้อรันและไม่ยอมรับว่าตอนเองนั้นมาแล้ว

หลี่เหมยให้ผู้ช่วยคนหนึ่งพาเธอไปที่ห้องน้ำและให้รอเธอในระหว่างนั้นแล้วค่อยกลับมาด้วยกัน มีข้อความส่งมาที่โทรศัพท์ของหลี่เหมย คนที่ส่งมาคือสีจิ่วเฉิน

“พาเธอออกมา” ประโยคสั้นๆ ได้ใจความ

หลี่เหมยตอบกลับเขา “ ได้ค่ะ จะรีบออกไปทันที”

หลังจากพูดจบหลี่เหมยจึงเข้าไปบอกกับถังจือซย่า “จือซย่า ฉันจะให้คนไปส่งเธอกลับ”

“ตกลงค่ะ!” ถังจือซย่าผงกหัว เธอก็อยากจะกลับไปก่อนเหมือนกัน เธออยากจะกลับไปสร่างเมาที่บ้าน ไม่เช่นนั้นจะดูแลลูกชายได้อย่างไรกัน

แต่ถังจือซย่านั้นไม่รู้ว่าหลี่เหมยให้ใครไปส่งเธอ คิดว่าเธอคงจะไปส่งเธอเองหรือไม่ก็ให้คนขับรถของบริษัทขับไปส่งเธอ

หลี่เหมยประคองถังจือซย่าออกมาที่ประตูร้านอาหาร เห็นตำแหน่งของที่จอดอยู่ทางด้านข้าง รถโรลส์-รอยซ์สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ภายในนั้น เคลือบบอดี้อย่างดี ส่องแสงวิบวับภายใต้แสงไฟ รูปทรงเรียบหรูและสง่างาม ในหมู่รถที่มากมายมันแสดงให้เห็นถึงกลิ่นอายความสูงศักดิ์เหมือนกับเจ้าของมัน

ถังจือซย่าปล่อยให้หลี่เหมยพยุงเธอขึ้นไปบนรถตรงเบาะหลัง เธอคิดว่าคงเป็นคนขับรถของหลี่เหมย ในตอนที่หลี่เหมยปิดประตูรถ เธอจึงพูดกับคนที่อยู่ในตำแหน่งคนขับอย่างมีมารยาท “สวัสดีค่ะ รบกวนไปที่หมู่บ้านอวี้จิ่งย่วนตรงถนนหมู่ตันถิงด้วยค่ะ”