รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 112

ในตอนที่เธอลังพูดจบ คนที่นั่งฟังอยู่ในรถก็กลับกลับเธอด้วยเสียงต่ำ “ผมรู้”

ถังจือซย่าเบิกตาโพลงทันทีด้วยความตกใจ เมื่อมองไปยังกระจกตรงคอนโซลหน้ารถเธอก็ปะทะกับดวงตาที่ลึกดั่งท้องทะเล

“สีจิ่วเฉิน ทำไมถึงเป็นคุณล่ะ”

เธออุทานออกมาด้วยความตกใจ

ชายที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับหัวเราะเยาะเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้กล้าดียังไงถึงทำกับเขาเหมือนเป็นคนขับรถแท็กซี่?

ถังจือซย่าปวดหัวยิ่งกว่าเดิม เธอไม่คิดเลยว่าหลี่เหมยจะพาเธอส่งในรถของสีจิ่วเฉิน

“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ ทำไมคุณถึงมารับฉัน” ถังจือซย่าถามด้วยความสะลืมสะลือเล็กน้อย

“ดื่มจนกลายเป็นแบบนี้ คุณจะดูแลเฉินเฉินยังไง”

“พ่อของฉันดูแลอยู่ที่บ้าน” ถังจือซย่าที่นั่งเซื่องซึมอยู่ตรงเบาะหลังตอบกลับมา

ชายหมุ่นมองเธอผ่านทางกระจกมองหลัง ในแสงสลัวๆ ยังสามารถมองเห็นรูปร่างโค้งเว้าที่

น่าหลงใหลของผู้หญิงได้ ผมของเธอยาวกระจัดกระจาย ส่งกลิ่นเย้ายวนให้คนหลงไหลอย่างไม่ลืมหูลืมตา

กลิ่นเหล้าจางๆในอากาศปะปนกับกลิ่นน้ำหอมที่น่าหลงใหลของเพศหญิง สายตาของชายในกระจก คล้ายกับสัตว์ร้ายที่กำลังส่งสายตารุกราน

ถังจือซย่านอนคว่ำหน้าอยู่ภายในรถ ด้วยง่วงเธอจึงผล็อยหลับ

สีจิ่วเฉินหันไปมองเธอที่นอนอยู่บนเบาะของรถ ไม่อาจละสายตาไปจากร่างกายเธอได้ เขาจอดรถตรงข้างถนน ผู้หญิงแบบนี้ถ้ากลับบ้านไปแล้วโดนลูกชายของเธอมาเห็นเข้า คงจะส่งผลกระทบต่อจิตใจของเด็กโดยตรง

สีจิ่วเฉินหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมา กดลายนิ้วมือของเธอเพื่อเป็นการปลดล็อค เมื่อหาเบอร์ของถังจวิ้นเจอแล้วจึงส่งข้อความไปหาเขา “พ่อคะ คืนนี้้ฉันดื่นเหล้าจนเมาแล้ว พ่ออยู่ดูแลเฉินเฉินอีกสีกคืนได้ไหมคะ พรุ่งนี้หนูจะกลับบ้านแต่เช้า”

ตอนนั้นถังจวินก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “ตกลง ลูกเมาแล้วก็พักผ่อนให้เต็มที่นะ ส่วนเฉินเฉินไว้เป็นหน้าที่พ่อเอง พ่อจะอยู่ดูแลเขาที่บ้านให้ ระวังตัวด้วยนะ!”