รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 112

ในตอนที่เธอลังพูดจบ คนที่นั่งฟังอยู่ในรถก็กลับกลับเธอด้วยเสียงต่ำ “ผมรู้”

ถังจือซย่าเบิกตาโพลงทันทีด้วยความตกใจ เมื่อมองไปยังกระจกตรงคอนโซลหน้ารถเธอก็ปะทะกับดวงตาที่ลึกดั่งท้องทะเล

“สีจิ่วเฉิน ทำไมถึงเป็นคุณล่ะ”

เธออุทานออกมาด้วยความตกใจ

ชายที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับหัวเราะเยาะเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้กล้าดียังไงถึงทำกับเขาเหมือนเป็นคนขับรถแท็กซี่?

ถังจือซย่าปวดหัวยิ่งกว่าเดิม เธอไม่คิดเลยว่าหลี่เหมยจะพาเธอส่งในรถของสีจิ่วเฉิน

“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ ทำไมคุณถึงมารับฉัน” ถังจือซย่าถามด้วยความสะลืมสะลือเล็กน้อย

“ดื่มจนกลายเป็นแบบนี้ คุณจะดูแลเฉินเฉินยังไง”

“พ่อของฉันดูแลอยู่ที่บ้าน” ถังจือซย่าที่นั่งเซื่องซึมอยู่ตรงเบาะหลังตอบกลับมา

ชายหมุ่นมองเธอผ่านทางกระจกมองหลัง ในแสงสลัวๆ ยังสามารถมองเห็นรูปร่างโค้งเว้าที่

น่าหลงใหลของผู้หญิงได้ ผมของเธอยาวกระจัดกระจาย ส่งกลิ่นเย้ายวนให้คนหลงไหลอย่างไม่ลืมหูลืมตา

กลิ่นเหล้าจางๆในอากาศปะปนกับกลิ่นน้ำหอมที่น่าหลงใหลของเพศหญิง สายตาของชายในกระจก คล้ายกับสัตว์ร้ายที่กำลังส่งสายตารุกราน

ถังจือซย่านอนคว่ำหน้าอยู่ภายในรถ ด้วยง่วงเธอจึงผล็อยหลับ

สีจิ่วเฉินหันไปมองเธอที่นอนอยู่บนเบาะของรถ ไม่อาจละสายตาไปจากร่างกายเธอได้ เขาจอดรถตรงข้างถนน ผู้หญิงแบบนี้ถ้ากลับบ้านไปแล้วโดนลูกชายของเธอมาเห็นเข้า คงจะส่งผลกระทบต่อจิตใจของเด็กโดยตรง

สีจิ่วเฉินหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมา กดลายนิ้วมือของเธอเพื่อเป็นการปลดล็อค เมื่อหาเบอร์ของถังจวิ้นเจอแล้วจึงส่งข้อความไปหาเขา “พ่อคะ คืนนี้้ฉันดื่นเหล้าจนเมาแล้ว พ่ออยู่ดูแลเฉินเฉินอีกสีกคืนได้ไหมคะ พรุ่งนี้หนูจะกลับบ้านแต่เช้า”

ตอนนั้นถังจวินก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “ตกลง ลูกเมาแล้วก็พักผ่อนให้เต็มที่นะ ส่วนเฉินเฉินไว้เป็นหน้าที่พ่อเอง พ่อจะอยู่ดูแลเขาที่บ้านให้ ระวังตัวด้วยนะ!”

“รับทราบค่ะพ่อ” สีจิ่วเฉินตอบข้อความกลับไป

พอเห็นผู้หญิงที่เมาจนสะลึมสะลืออย่างนี้แล้ว เขาเองก็ไม่อยากให้จิตใจของเด็กอย่างเฉินเฉินได้จดจำแม่ของเค้าในตอนที่เมาเหล้า

ถังจือซย่าไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้จัดการให้เธอเรียบร้อยแล้ว รถเก๋งสีดำมุ่งตรงไปที่ทางตะวันออกของใจกลางเมือง ที่นั่นเป็นเขตวิลล่ากลางหุบเขาที่ราคาแพงที่สุดในตลาด

เมื่อคืนถังจือซย่านอนไม่หลับ วันนี้ก็งานยุ่งทั้งวัน ตอนนี้ก็ดื่มจนเมา แม้ว่าจะมีเสียงฟ้าร้องอยู่บนหัวเธอ เธอก็คงไม่ตื่นขึ้นมา

เมื่อชายหนุ่มจอดรถเสร็จดีแล้ว เขาก็อุ้มเธอลงจากรถโดยที่เธอเองก็ไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด เขาอุ้มเธอกลับไปที่ห้องและพาเธอไปที่เตียงของเขา

ถังจือซย่าพลิกตัวไปมาอย่างสบายบนเตียงและนอนหลับต่อไป ใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวคือกระโปรงสีดำที่คลุมสะโพกเหลือต้นขาเล็กน้อย ขานั้นช่างเรียวบาง

เธอไม่รู้เลยว่า ขณะนี้ท่านอนของเธอถูกมองอยู่ภายในสายตาของชายหนุ่ม มันช่างมีเสน่น์เหลือนเกิน

โคมไฟของวิลล่าสุดหรูอย่างโคมไฟคริสตัลส่องสว่างลงมาบนโซฟาสีเทา ชายหนุ่มที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จนั้นเหมือนกับสัตว์ร้ายที่อ่อนล้า เขาสวมใส่เพียงกางเกงกีฬาและเปลือยเปล่าร่างกายส่วนบน หยดน้ำเกาะอยู่ตามกำแพง มือจับแก้วไวน์ไว้ แขนที่ยื่นขึ้นไปเห็นถึงลวดลายของผิวหนังได้อย่างชัดเจน

ปกติแล้วในเวลานี้ เขาควรจะมีความคิดที่เงียบสงบและสุขุม แต่ในเวลานี้เขากลับพุ่งซ่านเพราะผู้หญิงที่นอนอยู่ในห้องนอนหลักของเขา

มีความคิดมากมายที่ควบคุมไม่ได้อยู่ในสมองตลอดเวลา ทุกครั้งเขาที่ข่มอารมณ์นั้นไว้ มันก็โผล่ออกมาทุกครั้งเช่นกัน

เขาอยากจะเขาไปหาเธอ แต่เขารู้ว่าถ้าเขาเข้าไปแล้วเขาจะเกิดความโลภมากขึ้น แต่เขาก็ไม่หยุดที่จะไปหาเธอ

ดังนั้นแทนที่จะเข้าไปเผชิญกับความทรมาน เขาไม่ไปหาเสียดีกว่า แต่ความคิดในสมองมันก็เรียกร้อง และเหตุผลของเขากลับต่อสู้กันไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไวน์ที่อยู่ในแก้วถูกดื่มลงไปจนหมด ชายหนุ่มยังคงลุกและเดินขึ้นไปข้างบน

เขาหาเหตุผลที่จะขึ้นไปได้แล้ว เขาจะไปดูว่าผู้หญิงคนนี้อ้วกหรือเปล่า ถ้าหากอ้วกไปแล้ว เตียงของเขาก็คงจะลำบากน่าดู

ถึงแม้ว่าความสามารถในการดื่มเหล้าของถังจือซย่าจะไม่ดีนัก แต่เธอกลับไม่มีนิสัยอ้วกสะเปะสะปะ ถ้าหากเธอเมาก็จะมีแค่เรื่องเดียว นั่นก็คือนอนหลับ

สีจิ่วเฉินเปิดประตูออก ภายใต้แสงไฟที่มืดสลัว เรือนร่างโค้งเว้าของหญิงสาวที่นอนหันหลังให้กับเขาเปล่งประกายความนุ่มนวลออกมาอย่างมีเสน่ห์ภายใต้แสงไฟ