รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1102

เฉิงถังหน้าซีดไป “เขาทำอะไรกับพ่อของฉัน”

“ก่อนหน้านี้คุณทำอะไรกับคุณหนูซูล่ะครับ หัวหน้าเฉิงเป็นคนฉลาน่าจะรู้ดีว่า คุณหนูซูมีความสำคัญต่อนายท่านมากแค่ไหน”

“ซูเล่อมีอะไรดีงั้นเหรอ หรือฮั่วเหยียนเซ๊ยวตาบอดไปแล้ว ฉันสู้เธอไม่ได้ตรงไหน” แววตาของเฉิงถังสะท้อนความเกลียดชังออกมา ถันหยางมองสีหน้าดุร้ายรวมไปถึงแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของเธอ จึงพูดขึ้น “แค่เรื่องจิตใจที่ดีงาม ผมว่าคุณหนูซูชนะขาดเลยครับ”

เฉิงถังหน้าซีด เธอเงยหน้าขึ้นมามองถันหยาง “นี่เขากำลังขู่ฉันใช่ไหม เขาทำแบบนี้ทำไม”

“คุณล้ำเส้นนายท่านก่อน และคุณหนูซูคือเส้นที่คุณเหยียบเข้ามา หัวหน้าเฉิงก็ระวังตัวไว้นะครับ คุณก็ทราบดีว่านายท่านเป็นยังไง หลังจากที่เขาเอ่ยปากเตือนแล้ว ต่อไปก็จะลงมือทำทันที หลายปีมานี้คุณพ่อของคุณยังมีที่ให้พึ่งพา แต่ถ้านายท่านอยากทำอะไรสักอย่างกับเขา เขาก็คงหนีไม่พ้น ขนาดตำแหน่งของหัวหน้าเฉิง เขาก็สามารถปลดออกได้เลยในตอนนี้” ประโยคสุดท้ายของถันหยางชัดเจนและเย็นชา

พูดจบ ถันหยางก็เดินจากไป เฉิงถังทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ ฮั่วเหยียนเซียวใจร้ายกับเธอขนาดนี้เพื่อซูเล่องั้นเหรอ

ในเวลานี้เฉิงถังเริ่มได้สติขึ้นมา นี่เธอรักคนแบบไหนกัน

แค่เวลาไม่นาน ฮั่วเหยียนเซียวเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยงั้นเหรอ

หลายปีมานี้เธอรักคนผิดจริงๆ เฉิงถังนั่งน้ำตาไหล เอามือป้องปากด้วยความเจ็บใจ

ในเวลานี้ เธอแทบอยากจะสาปแช่งให้ซูเล่อหายไป แช่งให้เธอตายๆ ไปซะ ถ้าเป็นแบบนี้ฮั่วเหยียนเซียวก็จะไม่ได้ครอบครองผู้หญิงที่ตัวเองรักไปตลอดกาล และรู้สึกเจ็บปวดเหมือนที่เธอเป็นอยู่

เมื่อวานซูเล่อนอนไม่หลับ เมื่อเธอนั่งอยู่ในห้องอุ่นๆ จึงทำให้เธออดไม่ได้ที่จะงีบหลับไป เดิมทีเธออยากนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ แต่ก็ทนไม่ไหวจนต้องนอนอ่าน พออ่านเข้าอ่านเข้า เปลือกตาก็หนักเสียเหลือเกิน เธอจึงแอบมองไปทางชายหนุ่มที่กำลังอ่านเอกสารงานอยู่ และเธอก็นอนหนุนแขนตัวเองหลับไป

ฮั่วเหยียนเซียวที่เพิ่งจะเซ็นเอกสารเสร็จ เขาเงยหน้าขึ้นมามองบนโซฟา ก็เห็นหญิงสาวกำลังนอนหลับอยู่ ใจเขาสั่นไหวไปชั่วขณะ

เหตุการณ์นี้เหมือนกับเคยเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว

“เหยียนเซียว วันนี้มีเวลากลับมากินข้าวที่บ้านไหม แม่คิดถึงลูก”

“ครับ ผมจะกลับบ้าน”

“อืม แม่จะให้พี่จางทำอาหารที่ลูกชอบไว้ให้” นายหญิงใหญ่ฮั่ว​พูดด้วยความดีใจ

เมื่อวางสาย ฮั่วเหยียนเซียวก็กลับไปที่ห้องน้ำชา ซูเล่อตื่นขึ้นมาทันที เธอมองชายหนุ่มที่เพิ่งจะเดินเข้ามาด้วยความงัวเงีย “คุณอากี่โมงแล้วคะ ทำไมหลับไปได้ล่ะเนี่ย”

ซูเล่อพูดจบ เธอก็พบว่ามุมปากตัวเองเปียกอยู่ เธออายจนต้องปิดปากเอาไว้ เมื่อกี้ที่เธอหลับไป เธอน้ำลายไหลงั้นเหรอ

ฮั่วเหยียนเซียวมองท่าทางแสนน่ารักของเธอ เขาไม่รังเกียจไม่พอแล้วยังทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ เพราะเขาเห็นท่าทางแบบนี้ของเธอมาตั้งแต่เด็กจนชินเสียแล้ว