รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1127

สีหน้าของเหลียงซือโยวหวาดกลัวมากจึงรีบส่ายหัว “ไม่ไม่ไม่ ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้น ฉันแค่บอกว่าเห็นซูเล่อจะจับมือพี่เหยียนเซียว เธอยั่วยวนพี่เหยียนเซียวหรือเปล่าฉันไม่รู้…”

“เวรล่ะ!”เหล่าฮั่วทุบโต๊ะ เธอแค่อยากจะลุกขึ้นแต่จู่ๆ ก็รู้สึกเวียนหัวทั้งร่างล้มลงบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง

เหลียงซือโยวตกใจมากลุกขึ้นหันออกไปตะโกนเรียกด้านนอก “แย่แล้ว คุณนายเป็นลม มาเร็ว! มาเร็ว!”

คนรับใช้สองคนรีบไป คนหนึ่งโทรหาโรงพยาบาล อีกคนแจ้งให้แพทย์ประจำตระกูลมารับ

เหลียงซือโยวมองคุณนายฮั่วด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว เธอกลืนน้ำลายอย่างไม่ตั้งใจความกลัวเริ่มพลุ่งพล่าน เธอไม่คิดว่าคำพูดของเธอจะทำให้คุณนายฮั่วเป็นลมไป ยังไงก็ตามเธอเพิ่งรู้ว่าตอนนี้คุณนายฮั่วอายุ 80 แล้วเป็นเรื่องที่ไม่น่าแปลกใจ

ฮั่วจยารีบมาทันที เหลียงซือโยวหยิบกระเป๋าของเธอแล้วรีบเดินออกไป ขณะนั้นอันฉีก็วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ

เหลียงซือโยวเหลือบมองเธอด้วยความตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด จู่ๆ อันฉีก็คิดว่าที่คุณยายเป็นลมเพราะเธอ เธอจึงคว้าคอเสื้อเธอไว้ “คุณพูดอะไรกับคุณยาย”

“ฉัน…ฉันไม่ได้พูดอะไร คุณปล่อยฉันนะ ฉันมีธุระต้องออกไป”พูดจบเหลียงซือโยวก็พลักมืออันฉีออกแล้วรีบออกไป

อันฉีถอนหายใจอย่างไม่คิด และรู้ว่าเหลียงซือโยวพูดอะไรกับคุณยาย คิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะถูกเปิดเผยโดยคนนอก

ฮั่วจยาและเนี่ยเหยียนเฟิงอยู่เคียงข้างคุณหญิง เริ่มหยิกก่อนแล้วจับดูชีพจรเธอ คุณนายฮั่วยังไม่ตื่น นายท่านฮั่วัลไปเพราะดื่มเหล้า ฮั่วจยาจึงให้คนไปปลุกเขาก่อน

ตอนนี้รถพยาบาลวิ่งมาแล้ว เนี่ยเหยียนเฟิงอุ้มคุณยายออกไปเพื่อขึ้นรถไปโรงบาล เนี่ยเหยียนเฟิงและอันฉีขับรถตามหลังรถพยาบาลไป

ฮั่วจยาที่นั่งอยู่บนรถ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมากดเบอร์โทรหาฮั่วเหยียนเซียว

“ฮัลโหล! พี่”

“เหยียนเซียว แม่เป็นลม พวกเรากำลังไปโรงพยาบาล”