รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1133

ซูเล่อเองก็อยู่ในห้องเธอสงบลงจากน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าความสัมพันธ์กับฮั่วเหยียนเซียวในช่วงเวลานี้เกิดขึ้นในใจของเธอ และขณะที่เธอคิดถึงเรื่องนี้น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้งอย่างควบคุมไม่ได้

เธอไม่เคยสิ้นหวังและลนลานได้ขนาดนี้เธอไม่รู้ว่าเธอจะมีความสุขแค่ไหนกับผู้ชายคนนั้นแต่การสูญเสียเขาไปจะทำให้เธอสูญเสียครึ่งชีวิตไปอย่างแน่นอน

เธอรู้สึกวิงเวียนในที่สุดเสียงรอบข้างทั้งหมดก็กลายเป็นความว่างเปล่า ซูเล่อนอนอยู่บนเตียงและหมดสติไปอย่างเงียบๆ

ขณะนั้นเองเสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น

ซูกุ้ยชิงที่เพิ่งตื่นขึ้นนั่งบนโซฟาแปลกใจเล็กน้อยกับคนที่มาในตอนนี้เขาลุกขึ้นไปเปิดประตูพบว่าเป็นฮั่วจยาและสามีของเธอ

“อ้าว จยา ชิงฉวน พวกเธอมาทำไม”ซูกุ้ยชิงถามขึ้น เพราะพวกเขาเพิ่งจะไปทานข้าวเย็นที่บ้านตระกูลฮั่ว

“อ้ายหัวกับเล่อเล่ออยู่บ้านไหม”ฮั่วจยามองไปทางห้องโถงที่ไร้เสียงอดไม่ได้ที่จะถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

ซูกุ้ยชิงมองไปที่ชั้นวางรองเท้า “อยู่บ้าน อยู่ในห้อง”

“ก็ดี พวกเรามีเรื่องที่จะคุยกับพวกคุณหน่อย”ฮั่วจยาพูดพลางยิ้ม ตอนนี้มองเห็นเท้าที่ออกมาจากห้องนอน สวี่อ้ายหัวเดินออกมาพร้อมกับมัดผมและรู้สึกประหลาดใจมากที่ฮั่วจยาและสามีของเธอมา

“อ้ายหัว ทำไมตาเธอเป็นอย่างนั้น”ฮั่วจยามองเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าดวงตาของเธอนั้นแดงก่ำใบหน้าซีดเซียวดูน่าประหลาดใจ

สวี่อ้ายหัวถอนหายใจแล้วนั่งลงบนโซฟา “จยา ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี ฉันกลัวว่าพูดไปแล้วพวกเธอจะผิดหวัง”

“เรื่องอะไร”

“ลูกสาวเล่อเล่อคนนี้ เธอ…เธอไม่ดีแล้ว”สวี่อ้ายหัวพูดพลางปิดหน้าเอาไว้ไม่สามารถทนความเจ็บปวดในใจได้แล้วร้องไห้ออกมา

ซูกุ้ยชิงมองไปที่ภรรยาของเขาอย่างแปลกใจ “อ้ายหัว คุณพูดอะไรออกมา ร้องไห้ทำไม แล้วเล่อไม่ดียังไง”