รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 114

เขาไม่ได้ไปส่งเธอกลับบ้านอย่างนั้นเหรอ? และยังพาเธอมาที่บ้านของเขาอีกด้วย?

ถังจือซย่ารีบตรวจดูร่างกายของเธอทันที ยังดีที่เสื้อผ้ายังอยู่ดี ไม่มีร่องรอยของการถอดเสื้อผ้า

ถังจือซย่ารีบลงจากเตียง รองเท้าของเธอหายใบ เธอจึงเดินเท้าเปล่าออกมากตามพื้นที่สะอาด

เธอมองดูเวลาที่อยู่ตรงหน้าเตียง ตีสี่แล้ว แต่ด้านนอกหน้าต่างยังคงมืดสนิทอยู่ คาดไม่ถึงว่าชายยคนนี้จะพาเธอมาที่บ้าน แล้วลูกชายของเธอทำอย่างไรล่ะหรือว่าพ่อดูแลเขาอยู่ที่บ้าน

ถังจือซย่าเดินลงบันไดทีละก้าว โคมไฟติดผนังทั่วทุกห้องในวิลล่าถูกเปิดไว้ เธอเหมือนกำลังเดินอยู่ในพระราชวังอันงดงาม และเธอคือซินเดอเรลล่าที่กำลังเดินหลงทาง

ในที่สุดถังจือซย่าก็เจอกระเป๋าของเธออยู่บนโซฟาในชั้นล่าง เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเธอก็เห็นข้อความที่ส่งไปหาพ่อและข้อความที่พ่อตอบกลับมา เธอรู้สึกโล่งใจขึ้น

ผู้ชายคนนี้ยังดีที่รู้ว่าต้องให้พ่อดูแลลูกชายแทนเธอ เธออดไม่ได้ที่จะหวีผมยาวอันแสนหยุ่งเหยิง ในเวลาแบบนี้เธอทำได้เพียงรออยู่ที่บ้านของเขาเท่านั้น

ถังจือซย่าคิดอยู่ในใจว่าเมื่อสักครู่นี้เธอหลับเหมือนกับเป็นห้องของตัวเอง ถ้าอย่างนั้นสีจิ่วเฉินนอนที่ไหนกันล่ะ?

ในเวลานี้ฉวยโอกาศเดินชมบ้านของเขาสักหน่อยดีกว่า ไม่ว่าอย่างไรเขาก็กำลังนอนหลับอยู่

ถังจือซย่าเดินขึ้นไปบนชั้นสอง ทันใดนั้นเธอก็พบว่ามีห้องห้องหนึ่งเปิดไฟอยู่?

เธอเองก็อยากจะเขาไปถามเขาให้ชัดเจนว่าทำไมเขาถึงพาเธอมาที่บ้านของเขา

เธอบิดลูกบิดประตูอย่างเบาๆ เพื่อผลักประตูให้เปิดออก ทันใดนั้นห้องสมุดก็ปรากฏขึ้นในสายตา ชายหนุ่มนอนหนุนแขนอยู่บนโซฟา

ถังจือซย่างุนงง ที่แท้เขาก็นอนอยู่บนโซฟา?

อีกทั้งยัง...

ยังใส่กางเกงกีฬาขาสั้นตัวแค่เพียงเดียวอีกด้วย?

ถังจือซย่าเกิดกลัวจนมือสั่น จึงทำให้ลูกบิดหลุดออกจากมือของเธอ ประตูจึงกระแทกเข้ากับตัวรองประตูที่อยู่ทางด้านหลังจนเกิดเสียงดังตึง

ถังจือซย่ายกมือปิดปาก นี่ถือเป็นพฤติกรรมที่ช่างน่าขัน

ชายหนุ่มบนโซฟา ลืมตาขึ้นมาอย่างทันทีทันใด