รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 114

เขาไม่ได้ไปส่งเธอกลับบ้านอย่างนั้นเหรอ? และยังพาเธอมาที่บ้านของเขาอีกด้วย?

ถังจือซย่ารีบตรวจดูร่างกายของเธอทันที ยังดีที่เสื้อผ้ายังอยู่ดี ไม่มีร่องรอยของการถอดเสื้อผ้า

ถังจือซย่ารีบลงจากเตียง รองเท้าของเธอหายใบ เธอจึงเดินเท้าเปล่าออกมากตามพื้นที่สะอาด

เธอมองดูเวลาที่อยู่ตรงหน้าเตียง ตีสี่แล้ว แต่ด้านนอกหน้าต่างยังคงมืดสนิทอยู่ คาดไม่ถึงว่าชายยคนนี้จะพาเธอมาที่บ้าน แล้วลูกชายของเธอทำอย่างไรล่ะหรือว่าพ่อดูแลเขาอยู่ที่บ้าน

ถังจือซย่าเดินลงบันไดทีละก้าว โคมไฟติดผนังทั่วทุกห้องในวิลล่าถูกเปิดไว้ เธอเหมือนกำลังเดินอยู่ในพระราชวังอันงดงาม และเธอคือซินเดอเรลล่าที่กำลังเดินหลงทาง

ในที่สุดถังจือซย่าก็เจอกระเป๋าของเธออยู่บนโซฟาในชั้นล่าง เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเธอก็เห็นข้อความที่ส่งไปหาพ่อและข้อความที่พ่อตอบกลับมา เธอรู้สึกโล่งใจขึ้น

ผู้ชายคนนี้ยังดีที่รู้ว่าต้องให้พ่อดูแลลูกชายแทนเธอ เธออดไม่ได้ที่จะหวีผมยาวอันแสนหยุ่งเหยิง ในเวลาแบบนี้เธอทำได้เพียงรออยู่ที่บ้านของเขาเท่านั้น

ถังจือซย่าคิดอยู่ในใจว่าเมื่อสักครู่นี้เธอหลับเหมือนกับเป็นห้องของตัวเอง ถ้าอย่างนั้นสีจิ่วเฉินนอนที่ไหนกันล่ะ?

ในเวลานี้ฉวยโอกาศเดินชมบ้านของเขาสักหน่อยดีกว่า ไม่ว่าอย่างไรเขาก็กำลังนอนหลับอยู่

ถังจือซย่าเดินขึ้นไปบนชั้นสอง ทันใดนั้นเธอก็พบว่ามีห้องห้องหนึ่งเปิดไฟอยู่?

เธอเองก็อยากจะเขาไปถามเขาให้ชัดเจนว่าทำไมเขาถึงพาเธอมาที่บ้านของเขา

เธอบิดลูกบิดประตูอย่างเบาๆ เพื่อผลักประตูให้เปิดออก ทันใดนั้นห้องสมุดก็ปรากฏขึ้นในสายตา ชายหนุ่มนอนหนุนแขนอยู่บนโซฟา

ถังจือซย่างุนงง ที่แท้เขาก็นอนอยู่บนโซฟา?

อีกทั้งยัง...

ยังใส่กางเกงกีฬาขาสั้นตัวแค่เพียงเดียวอีกด้วย?

ถังจือซย่าเกิดกลัวจนมือสั่น จึงทำให้ลูกบิดหลุดออกจากมือของเธอ ประตูจึงกระแทกเข้ากับตัวรองประตูที่อยู่ทางด้านหลังจนเกิดเสียงดังตึง

ถังจือซย่ายกมือปิดปาก นี่ถือเป็นพฤติกรรมที่ช่างน่าขัน

ชายหนุ่มบนโซฟา ลืมตาขึ้นมาอย่างทันทีทันใด

ถึงแม้ว่าจะถูกทำให้ตื่น แต่แววตาของชายหนุ่มยังคงเป็นสดใสเป็นประกายระยิบระยับ เขาจ้องมองไปยังหญิงสาวที่อยู่หน้าประตู ริมฝีปากบางๆ กระตุกเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นนั่ง

“ตื่นแล้วเหรอ” เขาถามด้วยรอยยิ้ม

ถังจือซย่ารู้สึกเกรงใจเล็กน้อยต่อชายที่ถูกเธอทำให้ตื่น แต่กะนั้นเธอยังคงถามเขากลับไป “ทำไมถึงพาฉันมาที่บ้านของคุณ คุณควรจะไปส่งฉันที่บ้านสิ”

“คุณรู้มั้ยว่าตอนที่คุณเมามันไม่น่าดูเอาซะเลย? ถ้าหากเกิดเฉินเฉินรู้ว่าแม่ของเขาเมามาจากข้างนอกจนเป็นแบบนี้เขาจะคิดยังไง” สีจิ่วเฉินพูดกระหน่ำใส่เธอโดยไร้ความปราณี

ถังจือซย่าขมวดคิ้วทันที เธอทำอะไรแปลกๆ ตอนเมาอย่างนั้นเหรอ? ก็ได้! ฉันเห็นด้วยกับสิ่งที่ผู้ชายคนนี้พูด

ความจริงแล้วก็ไม่ควรจะให้ลูกชายมาเห็นเธอในสภาพแบบนี้ เธอดึงประตูเข้ามาและกล่าวกับชายที่อยู่บนโซฟา “คุณนอนเถอะ! ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว”

เมื่อเธอพูดจบเธอจึงปิดประตูของห้องหนังสือแล้วจึงเดินเรียบไปทางห้องโถงแล้วลงไปยังโถงชั้นล่างเพื่อรอให้ฟ้าสว่าง

เมื่อเธอทำให้เขาตื่นแล้ว สีจิ่วเฉินก็ไม่รู้สึกง่วงนอนอีกต่อไป เขาจึงเดินกลับไปล้างหน้าและบ้วนปากที่ห้องของตัวเอง จากนั้นก็สวมใส่เสื้อผ้าสบายๆ ชุดหนึ่งแล้วจึงเดินออกมา

ถังจือซย่ากำลังดื่มน้ำที่หยิบออกมาจากตู้เย็น ห้องโถงใหญ่ที่เงียบสงบทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย ขณะนั้น ก็มีเสียงฝีเท้าดังเข้ามาทางด้านหลัง เธอจึงรีบหันกลับไป

ชายหนุ่มที่สอดมือไว้ในกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่ง เดินลงมาด้วยท่าทางอ่อนเพลีย

“คุณไม่นอนแล้วเหรอ” ถังจือซย่าหันไปถามเขา

“นอนไม่หลับ” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างเย็นชา จากนั้นก็เดินไปทางตู้เย็น หยิบเบียร์ออกมาหนึ่งกระป๋องและออกแรงเปิดมันออก เขาดื่มมันพร้อมกับเดินมาทางเธอ

ถังจือซย่ามองเห็นเหล้าก็กลัวเล็กน้อย เธอถามเขาด้วยความแปลกใจ “คุณดื่มเหล้าในตอนกลางดึกทำไม! มันไม่ดีต่อท้องไส้”

“เป็นห่วงฉันขนาดนี้เลยเหรอ” สีจิ่วเฉินนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ข้างๆ เธอ มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ฉันไม่ได้เป็นห่วงคุณ ฉันเป็นห่วงตัวเองต่างหาก กลัวว่าคุณจะทำเรื่องไม่ดีในตอนที่เมา” ถังจือซย่าพูดกับเขาอย่างไม่อ้อมค้อม

เพราะผู้ชายคนนี้ทำแบบนี้มาแล้วหลายต่อหลายครั้ง

สีจิ่วเฉินอดไม่ได้ที่จะหัวเราออกมา เขาไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะเขาว่าเช่นนี้

“ถังจือซย่า คุณมั่นใจว่าผมสนใจในตัวคุณขนาดนี้เหรอ” สีจิ่วเฉินเงยหน้าขึ้นและส่งสายตาโจมตีเธอ