รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 115

ถังจือซย่าพูดด้วยความไม่พอใจ “ขอแค่เป็นผู้หญิงผู้ชายก็มีความสนใจแล้ว”

สีจิ่วเฉิน “...”

คำพูดนี่ช่างน่าสลดใจ เขาสนใจเพียงแค่เธอเท่านั้น

“พ่อเธอดูแลเฉินเฉินได้อยู่แล้ว เธอไม่ต้องเป็นกังวลหรอก” สีจิ่วเฉินพูดให้เธอโล่งใจ เขาคิดว่าเธอยังไม่เห็นเห็นข้อความ

“ฉันเห็นข้อความแล้ว ที่หลังคุณอย่ามายุ่งกับโทรศัพท์ของฉัน แล้วก็อย่าตอบกลับข้อความของฉันโดยพลการ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องของฉิงเหย่ในครั้งก่อน ก็คุณไม่ใช้เหรอที่ตอบกลับแทนฉัน” ถังจือซย่าพูดเตือน

สีหน้าบางส่วนของสีจิ่วเฉินเย็นชาลงเหมือนกับถูกแช่แข็งไว้

“ถังจือซย่า ผมเคยเตือนคุณแล้วว่าอย่าล้อเล่นกับคามรู้สึกของฉิงเหย่”

ถังจือซย่าขมวดคิ้วแล้วยิ้ม “ใครบอกว่าฉันกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของฉิงเหย่ ความสัมพันธ์ต่างๆก็พัฒนามาจากความเป็นเพื่อน ตอนนี้พวกเราเป็นกัน ความสัมพันธ์ในอนาคตจะเป็นยังไงก็ยังไม่แน่ใจ!”

“คุณหมายความว่ายังไง” สีจิ่วเฉินกัดฟันถาม

“ก็หมายความว่าความสัมพันธ์ของพวกเรากำลังพัฒนา ไม่ได้ล้อเล่นกับความรู้สึกของเขาอย่างที่คุณพูด” ถังจือซย่าพูดอย่างใจเย็น หลังจากนั้นก็ตอบกลับอย่างจริงจัง “จริงๆ แล้วฉิงเหย่เหมาะสมที่จะเป็นพ่อของเฉินมาก เขาปฏิบัติกับเฉินเฉินเป็นอย่างดี ในอนาคตถ้าเกิดมีวาสนาขึ้นมาจริงๆ พวกเราอาจจะคบกันก็ได้”

“ถังจือซย่า เธอเป็นหญิงชั่วหรือไง ยอมให้ฉิงเหย่ตามจีบ แต่อีกด้านหนึ่งกลับมีความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนกับผม ดูเหมือนว่าธาตุแท้ของคุณก็คือผู้หญิงที่ไม่รู้จักพอคนหนึ่งสินะ” สีจิ่วเฉินพูดเหน็บแนมด้วยความโมโห

ถังจือซย่ารู้สึกโกรธ เขามีสิทธิอะไรมาว่าเธอเป็นหญิงชั่ว? เธอจึงพูดประชดกลับไป “ถ้าอย่างนั้นคุณก็คงเป็นชายชั่ว ด้านหนึ่งคุณก็ยอมรับความรักใคร่ที่ซ่งซ่านนั้นมีให้ อีกด้านหนึ่งก็ไปมาหาสู่กับฉัน พวกเรามันก็เหมือนกันนั่นแหละ คุณก็ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่หรอก”

ชายหนุ่มพูดไม่ออกทันที เขาทำได้เพียงจ้องมองเธอเท่านั้น

“พูดแบบนี้ แสดงว่าคุณยอมความรู้สึกที่ฉิงเหย่มีให้ คุณจะแต่งงานกับเขาในอนาคต และเลือกเขามาทำหน้าที่พ่อให้กับเฉินเฉินใช่ไหม” สีจิ่วเฉินหรี่สายตาลง เหมือนกลับมีคมมีดเข้ามาทิ่มแทงสายตาที่เข้มแข็งของเขา

ถังจือซย่าไม่หลบตาเขา และยังแกล้งพูดอย่างสบายๆ “อาจจะเป็นไปได้”

สีหน้าของสีจิ่วเฉินแสดงออกอย่างชัดเจน ใบหน้าที่อยู่ภายใต้แสงไฟของเขานั้นเหมือนกับตู้เย็นที่ถูกปิดผนึกไว้ ทำให้ทั้งตัวของเค้าเป็นเหมือนรูปปั้นประติมากรรมที่สวยงาม

ถังจือซย่าไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้้หมือนกำลังโมโห เขาดูเหมือนไม่มีความสุข

นี่ทำให้ถังจือซย่าสัมผัสได้ถึงอารมณ์อันอ่อนไหวบางอย่าง เธอพูดเหน็บแนมออกไป “สีจิ่วเฉินคุณไม่ได้กำลังหึงอยู่ใช่ไหม! หรือว่าคุณตกหลุมรักฉันซะแล้ว”

ในใจของสีจิ่วเฉินรู้สึกโกรธที่ถูกเหยียดหยามจิตใจ แต่ใบหน้าภายนอกของเขานั้นกลับไม่ผันแปรเลยสักนิด

ถังจือซย่ายิ้มอย่างภาคภูมิใจและตอบกลับเขาในทันที “คุณอย่าตกหลุมรักฉันเลย มันไร้ประโยชน์ เพราะฉันจะไม่มีทางชอบคุณ”

ทันใดนั้นสีจิ่วเฉินก็ยืนขึ้น ร่างกายที่สูงใหญ่และทรงพลังของเขาเผยความหน้าเกรงขามออกมาได้อย่างเด่นชัด จึงทำให้ถังจือซย่ากลัวจนนั่งตัวแข็งทื่อ

“ถังจือซย่า นี่คือบ้านผม คุณมาทำเย่อหยิ่งทำไม” สายตาอันเย็อกเย็นและแหลมคมของชายหนุ่มจ้องเขม่งไปที่เธอ

ถังจือซย่ามองเห็นใบหน้าของปีศาจร้ายอยู่บนหน้าเขาอย่างเลือนราง กลิ่นอายความโหดเหี้ยมแผ่ซ่านออกมาจากทั่วร่างกาย

เดี๋ยวนะ! นี่เธอยั่วยุเขาอย่างนั้นเหรอ

เธอรีบพูดอย่างไม่เย่อหยิง “สีจิ่วเฉิน ฉันขอถอนคำพูดเมื่อกี้ คิดซะว่าฉันไม่เคยพูดมันก็แล้วกัน “ พูดจบเธอก็คิดที่จะหนีออกไปจากห้องโถง

“สายไปแล้ว” ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงต่ำอย่างไม่พอใจ เขาดึงหญิงสาวที่เพิ่งลุกขึ้นจากโซฟาและจะหนีออกไปมาไว้ในอ้อมกอด

ถังจือซย่าดิ้นรนผลักตัวเขาในทันที ชายหนุ่มไม่ได้จับเธอไว้มั่นคงนัก ทั้งสองจึงล้มลงไปบนโซฟาข้างๆ ตอนนี้ถังจือซย่าก็ไร้หนทางหนีแล้ว เพราะร่ายกายที่สูงใหญ่แข็งแรงของชายหนุ่มนั้นเป็นเหมือนกับตาข่ายที่จับเธอไว้อย่างมั่นคง

“สีจิ่วเฉิน...คุณ...” คำเตือนของเธอถูกปิดไว้ภายในลำคอ

เพราะชายหนุ่มทนไม่ได้จนต้องลงโทษปากน้อยๆ นี้ของเธอ ทำให้คนอื่นโกรธเก่งเกินไปแล้ว

ถังจือซย่าถลึงตาสวยๆ เธอคิดจะใช้สายตาเข้าต่อต้าน แต่กลับได้เห็นความปรารถนาอันร้อนแรงในดวงตาของชายหนุ่ม

นั่นสำหรับเธอ

ถังจือซย่าทำได้เพียงหลับตา สัมผัสทั้งห้าถูกชายหนุ่มปลุกเร้า เพิ่มแอลกอฮอล์ในตัวเธอและฉวยโอกาสทำเรื่องไม่ดี ถังจือซย่ารับรู้ได้ว่าร่างกายไม่ได้รู้สึกปฏิเสธเขามานัก จึงทำให้เธอตกใจ