รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 116

ยิ่งรู้สึกว่าร่างกายเริ่มยอมรับเขา ในใจของเธอก็ยิ่งต่อต้านถึงขนาดวิตกกังวล เธอจะมีความรู้สึกกับชายหนุ่มที่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับซ่งซานได้อย่างไรกัน

ถังจือซย่าผลักเขาออกไปไม่ได้ ทำได้เพียงจับไว้แน่น

ชายหนุ่มหอบเล็กน้อยและยกมือขึ้น สำหรับเธอการจู่โจมที่ต่ำทรามเช่นนี้คงจะทำให้หัวเสียเล็กน้อย “ถังจือซย่า คุณไม่ชอบเหรอ”

“ชอบบ้านคุณสิ โดนปล้ำขนาดนี้ยังจะชอบได้ลงอีกเหรอ” ถังจือซย่าผลักเขาออกด้วยความโมโห “อย่าแตะต้องตัวฉันอีก ถ้ายังแตะต้องอีกฉันจะแจ้งตำรวจ”

สีจิ่วเฉินหรี่ตา แต่เมื่อสักครู่นี้เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของเธอตอบสนองต่อเขา เธอเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน

ถังจือซย่าใช้สายตาตักเตือนอย่างชัดเจนและพูดกับเขา “มีห้องนอนแขกหรือเปล่า ฉันอยากจะงีบต่ออีกสักหน่อย”

“ไปที่ห้องนอนของผม”

“ฉันไม่อยากจะนอนบนเตียงของคุณ” ถังจือซย่าตอบด้วยความรังเกียจ

สีจิ่วเฉินโมโหจริงๆ ผู้หญิงคนนี้เงื่อนไขเยอะซะเหลือเกิน

“ชั้นสามมีห้องนอนแขก เธอเลือกเอาห้องนึงก็แล้วกัน”

ถังจือซย่ารีบหยิบกระเป๋าและโทรศัพท์แล้วขึ้นไปยังชั้นสาม เธอเลือกห้องนอนแขกห้องหนึ่ง จากนั้นก็ลงกลอนประตูด้านในแล้วนอนลงบนเตียง เธอไม่รู้ว่าทำไมในสมองกลับเต็มไปด้วยเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น

หรือว่านี่เธอเป็นพวกชอบความรุนแรงอย่างนั้นเหรอ? ทำไมเธอถึงยังคงคิดถึงผู้ชายคนนั้นอยู่ ถังจือซย่าตีไปที่หัวของเธออย่างเบาๆ เพื่อห้ามไม่ให้ตัวเองคิดถึงมัน

เธอตัดสินใจว่าพรุ่งนี้จะออกไปจากที่นี่ตั้งแต่เช้า

รุ่งสาง

ถังจือซย่าเลื่อนปิดนาฬิกาที่เธอตั้งปลุกไว้ตอนเจ็ดโมงครึ่ง พลางเช็ดดวงตาที่ยังสลึมสลือ เธอล้างหน้าอย่างลวกๆ แล้วก็ออกมา เดินถือกระเป๋าลงไปยังชั้นล่าง

เธอไม่อยากจะรบกวนสีจิ่วเฉินแล้ว ออกจากบ้านไปเองดีกว่า!

ในขณะที่ถังจือเสวี่ยเดินออกมาจากประตูหลักของวิลล่า เธอตะลึงงันในทันที ระหว่างเชิงเขากับยอดภูเขามีระยะทางห่างกันครึ่งนึงประมาณห้าถึงหกกิโลเมตร ถ้าหากเธอจะเดินลงไปแบบนี้ หนึ่งชั่วโมงก็คงไม่พอ!

ในตอนที่เธอกำลังตัดสินใจว่าจะเดินลงไปนั้น ประตูเหล็กทางด้านหลังก็เปิดออกโดยอัตโนมัติ รถเก๋งสีดำคันหนึ่งก็ค่อยๆ ขับออกมาจากข้างใน ถังจือซย่าตกใจ เขาตื่นมาตอนไหนกัน?

กระจกรถเปิดลง สายตาของสีจิ่วเฉินมองไปยังข้างหน้า และเปิดปากพูดด้วยความเย็นชา “ขึ้นรถ”

ความเย็นชาและเย่อหยิ่งนี้ ทำให้ถังจือซย่าไม่อยากจะขึ้นรถเลยจริงๆ แต่พอคิดว่าเธอต้องเดินหนึ่งชั่วโมงเพื่อลงเขา เธอจึงยอมกัดฟันเปิดประตูขึ้นไปนั่งโดยดี

รถของสีจิ่วเฉินขับพุ่งออกไปทันที ถังจือซย่าตกใจกลัวจนเกิดความตึงเครียดขึ้นภายใจหัวใจทันที ผู้ชายคนนี้กำลังขับเครื่องบินอยู่หรือไงกัน

เมื่อถึงถนนด้านล่าง ถังจือซย่าจึงพูดบางอย่างกับชายหนุ่ม “ประธานสีคะ ฉันลงตรงนี้ได้ค่ะ”

แต่ชายหนุ่มกลับไม่จอดรถ และยังขับมุ่งตรงไปทางบ้านของเธอด้วยความเร็วสูง เมื่อถังจือซย่าเห็นว่าเขาไม่จอดและเห็นว่าเขาตั้งใจจะไปส่งเธอที่บ้าน เธอจึงนั่งรถของเขาต่อไป

เมื่อถึงประตูบ้านของเธอแล้ว ถังจือซย่ายังพูดกับเขาอย่างมีมารยาทกับเขาว่า “ขอบคุณค่ะ”

พูดจบเธอก็เปิดประตูลงจากรถและรีบเดินไปยังประตูทางเข้าของหมู่บ้าน

เธอเพิ่งถึงประตูบ้านก็เห็นพ่อจูงมือลูกชายออกมา เจ้าตัวเล็กสวมใส่ชุดนักเรียนอย่างเรียบร้อย เขามองไปที่เธออย่างดีใจ “หม่ามี้กลับมาแล้ว”

ถังจวิ้นเห็นว่าเธอดูเหมือนยังไม่ตื่นนอน จึงพูดกับเธอว่า “ลูกพักผ่อนอยู่ที่บ้านนะ เดี๋ยวพ่อไปส่งเฉินเฉินไปโรงเรียนเอง”

“ค่ะพ่อ รบกวนพ่อด้วยนะคะ” ถังจือซย่าพูดจบก็ลูบหัวของลูกชาย “อยู่ที่โรงเรียนต้องเป็นเด็กดีนะ!”

“หม่ามี้ ผมเป็นเด็กดีมากครับ” เจ้าตัวเล็กพยักหน้าแล้วจับมือของคุณตากระโดดโลดเต้นไปยังลิฟต์

สำหรับเจ้าตัวเล็กแล้ว การไปโรงเรียนกับคุณตาก็มีความสุขเช่นกัน

ถังจือซย่ากลับมาถึงบ้าน สภาพจิดใจก็ผ่อนคลายลงทันที เธอนอนลงไปบนโซฟาเตรียมตัวนอนหลับให้เต็มอิ่ม แล้วก็ส่งข้อความไปให้หลี่เหมยเพื่อขอลาครึ่งวัน เธอจะไปทำงานตอนบ่าย

นอนหลับจนถึงสิบเอ็ดโมง เธอก็ถูกทำให้ตื่นนอนด้วยเสียงโทรศัพท์ เธอรับสายอย่างสะลึมสะลือ “สวัสดีค่ะ”

“จือซย่า เธอไม่สบายเหรอ” จ้านฉิงเหย่ถามด้วยความเป็นห่วง

“เปล่าสักหน่อย”

“แล้วทำไมเธอถึงไม่มาทำงานล่ะ”

“ฉันลาพักครึ่งวันอยู่ที่บ้านน่ะ! ฉิงเหย่นายมีอะไรหรือเปล่า”

“ถ้าอย่างนั้นค่อยคุยกันตอนบ่าย เธอพักผ่อนให้เต็มที่เถอะ มีของขวัญลึกลับกำลังรอเธออยู่” จ้านฉิงเหย่พูดอย่างลึกลับ

ถังจือซย่าจำเป็นต้องวางสาย ตอนนี้เวลาสิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว เธอรีบลุกไปอาบน้ำ หลังอาบน้ำสระผมเสร็จ ถึงเวลาก็ต้มบะหมี่กินเป็นมื้อเทียงที่บ้าน เท่านี้ก็เรียบร้อย