รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 116

ยิ่งรู้สึกว่าร่างกายเริ่มยอมรับเขา ในใจของเธอก็ยิ่งต่อต้านถึงขนาดวิตกกังวล เธอจะมีความรู้สึกกับชายหนุ่มที่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับซ่งซานได้อย่างไรกัน

ถังจือซย่าผลักเขาออกไปไม่ได้ ทำได้เพียงจับไว้แน่น

ชายหนุ่มหอบเล็กน้อยและยกมือขึ้น สำหรับเธอการจู่โจมที่ต่ำทรามเช่นนี้คงจะทำให้หัวเสียเล็กน้อย “ถังจือซย่า คุณไม่ชอบเหรอ”

“ชอบบ้านคุณสิ โดนปล้ำขนาดนี้ยังจะชอบได้ลงอีกเหรอ” ถังจือซย่าผลักเขาออกด้วยความโมโห “อย่าแตะต้องตัวฉันอีก ถ้ายังแตะต้องอีกฉันจะแจ้งตำรวจ”

สีจิ่วเฉินหรี่ตา แต่เมื่อสักครู่นี้เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของเธอตอบสนองต่อเขา เธอเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน

ถังจือซย่าใช้สายตาตักเตือนอย่างชัดเจนและพูดกับเขา “มีห้องนอนแขกหรือเปล่า ฉันอยากจะงีบต่ออีกสักหน่อย”

“ไปที่ห้องนอนของผม”

“ฉันไม่อยากจะนอนบนเตียงของคุณ” ถังจือซย่าตอบด้วยความรังเกียจ

สีจิ่วเฉินโมโหจริงๆ ผู้หญิงคนนี้เงื่อนไขเยอะซะเหลือเกิน

“ชั้นสามมีห้องนอนแขก เธอเลือกเอาห้องนึงก็แล้วกัน”

ถังจือซย่ารีบหยิบกระเป๋าและโทรศัพท์แล้วขึ้นไปยังชั้นสาม เธอเลือกห้องนอนแขกห้องหนึ่ง จากนั้นก็ลงกลอนประตูด้านในแล้วนอนลงบนเตียง เธอไม่รู้ว่าทำไมในสมองกลับเต็มไปด้วยเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น

หรือว่านี่เธอเป็นพวกชอบความรุนแรงอย่างนั้นเหรอ? ทำไมเธอถึงยังคงคิดถึงผู้ชายคนนั้นอยู่ ถังจือซย่าตีไปที่หัวของเธออย่างเบาๆ เพื่อห้ามไม่ให้ตัวเองคิดถึงมัน

เธอตัดสินใจว่าพรุ่งนี้จะออกไปจากที่นี่ตั้งแต่เช้า

รุ่งสาง

ถังจือซย่าเลื่อนปิดนาฬิกาที่เธอตั้งปลุกไว้ตอนเจ็ดโมงครึ่ง พลางเช็ดดวงตาที่ยังสลึมสลือ เธอล้างหน้าอย่างลวกๆ แล้วก็ออกมา เดินถือกระเป๋าลงไปยังชั้นล่าง

เธอไม่อยากจะรบกวนสีจิ่วเฉินแล้ว ออกจากบ้านไปเองดีกว่า!

ในขณะที่ถังจือเสวี่ยเดินออกมาจากประตูหลักของวิลล่า เธอตะลึงงันในทันที ระหว่างเชิงเขากับยอดภูเขามีระยะทางห่างกันครึ่งนึงประมาณห้าถึงหกกิโลเมตร ถ้าหากเธอจะเดินลงไปแบบนี้ หนึ่งชั่วโมงก็คงไม่พอ!

ในตอนที่เธอกำลังตัดสินใจว่าจะเดินลงไปนั้น ประตูเหล็กทางด้านหลังก็เปิดออกโดยอัตโนมัติ รถเก๋งสีดำคันหนึ่งก็ค่อยๆ ขับออกมาจากข้างใน ถังจือซย่าตกใจ เขาตื่นมาตอนไหนกัน?

กระจกรถเปิดลง สายตาของสีจิ่วเฉินมองไปยังข้างหน้า และเปิดปากพูดด้วยความเย็นชา “ขึ้นรถ”